طرفداری | دو روز پیش خبر عمل جراحی رباط صلیبی علیرضا مهمدی، کشتی‌گیر جوان و پرافتخار ایران، منتشر شد. مهمدی که تاکنون دو مدال نقره جهان و یک مدال نقره المپیک کسب کرده، در گفت‌وگویی اعلام کرده رباط صلیبی‌اش بعد از مسابقات جهانی جوانان پاره شده و او سه سال با زانوی مصدوم روی تشک کشتی گرفته است. اگر این ادعا صحت داشته باشد، پرسش‌های جدی و انتقادی در برابر کادر پزشکی و فدراسیون کشتی ایران قرار می‌گیرد: چرا سلامت یکی از سرمایه‌های ملی ورزش کشور به این شکل به خطر انداخته شده است؟
خطرات پزشکی ادامه دادن با رباط پاره
پارگی رباط صلیبی (ACL) از جدی‌ترین آسیب‌های ورزشی است. ادامه فعالیت در سطح قهرمانی با این آسیب می‌تواند عواقب سنگینی داشته باشد:
- آسیب‌های ثانویه: پارگی مینیسک و صدمه به غضروف مفصلی بسیار شایع است.
- آرتروز زودرس: فشار مداوم روی زانوی ناپایدار، احتمال تخریب زودهنگام مفصل را بالا می‌برد.
- درد و ناپایداری مزمن: ورزشکار حتی در زندگی روزمره ممکن است دچار محدودیت شود.
- جراحی‌های پیچیده‌تر: هرچه آسیب طولانی‌تر ادامه یابد، درمان سخت‌تر و پرهزینه‌تر خواهد شد.
چگونه ممکن است ورزشکاری سه سال دوام بیاورد؟
برخی ورزشکاران حرفه‌ای به کمک روش‌های زیر موقتاً با ACL پاره ادامه می‌دهند:
- تقویت شدید عضلات ران و همسترینگ برای جبران نقش رباط.
- استفاده از بریس‌های تخصصی جهت کاهش ناپایداری.
- مدیریت بار تمرینی؛ یعنی کاهش تمرینات پرخطر و تمرکز بر مسابقات مهم.
- فیزیوتراپی و درمان‌های حمایتی مانند تزریق PRP یا داروهای ضدالتهابی.
اما این‌ها راه‌حل‌های موقت‌اند و تقریباً همه ورزشکاران در نهایت مجبور به جراحی می‌شوند.
نمونه‌های مشابه در ورزش جهان
در فوتبال، گری لینکر و دیگو کاستا مدتی با رباط ناقص بازی کردند. در بسکتبال، درک رز پیش از جراحی ACL چند بازی انجام داد. در MMA هم دومینیک کروز با زانوی پاره به قفس رفت. اما هیچ‌کدام از این موارد پایدار نبودند؛ همه در نهایت مجبور به جراحی شدند و برخی برای همیشه سطح قهرمانی خود را از دست دادند.
جزئیات عمل جراحی
به گفته‌ی دکتر کیهانی، جراح معالج علیرضا مهمدی، عمل بازسازی رباط صلیبی او حدود ۴ ساعت به طول انجامیده است. همین موضوع نشان می‌دهد که آسیب تنها یک پارگی ساده نبوده و پیچیدگی زیادی داشته است. چنین جراحی‌های طولانی، نشانه‌ی آسیب‌های همراه (مثل مینیسک یا غضروف) و ضرورت ترمیم هم‌زمان بخش‌های مختلف زانو است.
پرسش اصلی از فدراسیون
با این شرایط، سؤال جدی این است: چرا باید یک قهرمان جوان مثل علیرضا مهمدی، که آینده‌ی کشتی ایران است، سه سال با زانوی پاره روی تشک برود؟ آیا مدال‌های کوتاه‌مدت باید بر سلامت بلندمدت ورزشکار ارجحیت داشته باشد؟ آیا فدراسیون کشتی برنامه‌ای برای حفاظت از سرمایه‌های انسانی ورزش ایران دارد یا همچنان فشار مسابقات بین‌المللی بر بهبود و درمان مقدم است؟
اگرچه کسب مدال در سطح جهانی افتخار بزرگی است، اما نباید به قیمت سلامت دائمی یک قهرمان تمام شود. علیرضا مهمدی امروز عمل جراحی را پشت سر گذاشته، اما آینده‌ی ورزشی و حتی زندگی روزمره‌ی او تحت تأثیر این تصمیم‌ها خواهد بود. وقت آن رسیده که نگاه فدراسیون‌ها و مدیران ورزشی تغییر کند، سلامت ورزشکار باید بالاتر از هر مدالی باشد.
صعود علیرضا مهمدی به فینال کشتی فرنگی با پیروزی 6-3 مقابل کشتی گیر مجارستانی
