کین و خانواده‌اش در مونیخ؛ از گلزنی تا لباس سنتی آلمانی
از زمانی که هری کین دو سال پیش به مونیخ نقل مکان کرد، کمد لباس خانواده‌اش هم دستخوش تغییراتی شده؛ حالا در کنار لباس‌های ورزشی، چند دست «لدرهوزن» (شلوار چرمی سنتی مردانه در جنوب آلمان) و مجموعه‌ای از «دیرندل» (لباس سنتی زنان شامل بلوز، جلیقه، دامن و پیش‌بند) دیده می‌شود.
کین درباره تجربه پوشیدن لدرهوزن در جشن اکتبرفست ۲۰۲۳ و جشن قهرمانی بایرن مونیخ در بوندس‌لیگای فصل ۲۵-۲۰۲۴ می‌گوید: «واقعاً راحت‌تر از چیزی هستن که فکر می‌کردم. اولش دیدم و گفتم وای، این دیگه چیه؟ ولی وقتی پوشیدم، دیدم خیلی راحت‌تر از ظاهرشونه. اینجا یه سنت بزرگه. یکی رو باشگاه برام تهیه کرد، ولی همسرم چند مدل دیرندل داره و حسابی وارد ماجرا شده.»
کاپیتان سابق تاتنهام که حالا ۳۲ سال دارد، هنگام گفت‌وگو با نشریه The Athletic در زمین تمرین تیم آماتور SV Heimstetten، لباس ورزشی مشکی ساده‌ای به تن دارد. او به‌عنوان سفیر برند STATSports در این مراسم حاضر شده؛ شرکتی که به‌تازگی آکادمی STATSports را راه‌اندازی کرده؛ ابزاری آموزشی برای بازیکنان جوانی که عضو آکادمی‌های حرفه‌ای نیستند.
چند روز پیش از این مصاحبه، کین در پیروزی ۴-۱ بایرن مقابل هوفن‌هایم هت‌تریک کرد؛ نهمین هت‌تریک او در بوندس‌لیگا و دومین در این فصل. بایرن مونیخ در این فصل هنوز شکست نخورده و کین با ۱۱ گل و ۳ پاس گل نقش کلیدی در این روند داشته است.
در سطح ملی نیز، کین سه‌شنبه گذشته در دیدار مقابل لتونی، گل‌های ۷۵ و ۷۶ خود را برای تیم ملی انگلیس به ثمر رساند تا شاگردان توخل به‌عنوان نخستین تیم اروپایی، جواز حضور در جام جهانی تابستان آینده را کسب کنند.
هری کین جدایی از تاتنهام و لندن — باشگاه و شهری که سال‌ها خانه‌اش بود — را «قدم بزرگی از نظر حرفه‌ای و شخصی» توصیف می‌کند؛ اما تأکید دارد که هیچ پشیمانی از این تصمیم ندارد.
در همان روزی که توماس فرانک، سرمربی اسپرز، اعلام کرد کاپیتان تیم ملی انگلیس «با آغوش باز» در شمال لندن پذیرفته خواهد شد، کین با صراحت می‌گوید که از حضورش در مونیخ رضایت کامل دارد و فعلاً قصدی برای تغییر ندارد — حتی لباس‌های سنتی آلمانی که به کمدش اضافه شده‌اند، قرار است فعلاً همان‌جا باقی بمانند.
هری کین و همسرش کیت این ماه در مونیخ در جشن اکتبرفست حضور داشتند. EyesWideOpen/Getty Images
در روزی که با هری کین دیدار می‌کنیم، جشن اکتبرفست امسال دو روز است که آغاز شده، اما کین و هم‌تیمی‌هایش طبق سنت هر ساله قرار است در روز پایانی در این مراسم شرکت کنند. این جشن او را به یاد ماه‌های ابتدایی حضورش در آلمان می‌اندازد؛ روزهایی که هر روز با تجربه‌ای تازه همراه بود.
کین می‌گوید: «اینجا یه رویداد خیلی بزرگه. وقتی شروع می‌شه، از شلوغی شهر کاملاً مشخصه؛ کلی آدم، کلی آبجو. اولین تجربه‌م ازش واقعاً لذت‌بخش بود. البته خودم چیزی ننوشتم، شاید یه سالی برم و اون‌جوری هم تجربه‌ش کنم.»
پیش از مهاجرت به مونیخ، کین تصویر روشنی از زندگی در آلمان نداشت: «تا وقتی یه چیزی رو تجربه نکنی، نمی‌تونی واقعاً قضاوت درستی درباره‌ش داشته باشی.»
او ادامه می‌دهد: «فکر می‌کنم یه تصور عمومی وجود داره که مردم آلمان یه‌کم عبوس و سرد هستن. ولی واقعاً آدم‌های شوخ‌طبع، خاکی و سخت‌کوشی هستن که فروتنی براشون خیلی مهمه.»
با این حال، کین از بزرگی باشگاه بایرن مونیخ کاملاً آگاه بود: «تقریباً همه اینجا طرفدار بایرن هستن. همه درباره فوتبال حرف می‌زنن، عاشق فوتبالن. حتی وقتی بیرونم یا بچه‌ها رو از مدرسه می‌برم، همه بابت گل‌هام بهم تبریک می‌گن. اینجا مثل یه جامعه بزرگ فوتبالیه.»
کین با خنده از تجربه‌اش در مقابل درِ مدرسه تعریف می‌کند: «اونجا کلی بچه هستن که از دیدنم هیجان‌زده می‌شن، نه فقط بچه‌های خودم. بچه‌هام خودشونم از اینکه همه میان عکس می‌خوان، کلی خوششون میاد و براشون بامزه‌ست. منم فقط سعی می‌کنم تمرکزم رو حفظ کنم و سریع ببرمشون داخل و بیارمشون بیرون.»
هری کین پیش از انتقال به بایرن مونیخ در آگوست ۲۰۲۳، تمام دوران حرفه‌ای‌اش را در فوتبال انگلیس سپری کرده بود. در سال‌های اخیر، رفتن بازیکنان جوان انگلیسی به خارج از کشور برای ادامه مسیر حرفه‌ای‌شان به روندی رایج تبدیل شده، اما این مسیر برای بازیکنان باتجربه هنوز چندان هموار نیست.
هری کین انتقال به بایرن مونیخ را تجربه‌ای کاملاً مثبت توصیف می‌کند: «از نظر حرفه‌ای، فوق‌العاده بوده؛ هم تجربه جدیدی بوده و هم فرصتی برای نمایش توانایی‌هام به مخاطبان بیشتری در سطح جهان. این انتقال کمک کرده بازیکن بهتر و بزرگ‌تری بشم. لیگ برتر احتمالاً بزرگ‌ترین لیگ دنیاست، برای همین آدم متوجه نمی‌شه که لیگ‌های دیگه چقدر بزرگن و چقدر هوادار دارن. هر ورزشگاهی که می‌ریم، پره. جوها واقعاً فوق‌العاده‌ست.»
او در تلاش برای یادگیری زبان آلمانی است: «وقتی سر کلاس‌ام، اوضاع خوبه. ولی بیرون از کلاس که آلمانی‌ها سریع و واقعی حرف می‌زنن، اصلاً نمی‌تونم دنبال کنم!» با این حال، بچه‌هایش که در مدرسه بین‌المللی درس می‌خوانند، خیلی سریع زبان را یاد گرفته‌اند. «ولی دارم تلاش می‌کنم، سعی می‌کنم جا بیفتم و فرهنگ‌های مختلف رو بشناسم — از نظر شخصی هم تجربه خیلی خوبی بوده.»
با این حال، بعضی چیزها در هر نقطه‌ای از دنیا ثابت می‌مانند. وقت‌گذرانی با همسرش کیت و چهار فرزندشان در پارک محلی یا پیاده‌روی با سگ‌ها در جنگل، همچنان اولویت اصلی او در زمان‌های خارج از تمرین و مسابقه است. دختر بزرگ‌ترش عاشق سوارکاری است و پسر بزرگ‌ترش هم حسابی به فوتبال علاقه دارد. کین با خنده می‌گوید: «فقط داره توپ رو به همه‌جا شوت می‌کنه! هرچی بزرگ‌تر می‌شن، وقت بیشتری ازت می‌گیرن و ما هم وقت آزاد زیادی نداریم. برای همین سعی می‌کنم تا جایی که می‌تونم باهاشون باشم.»
علاقه کین به گلف هم کاملاً شناخته‌شده است (او با هندیکپ حدود ۳ بازی می‌کند) و وقتی بچه‌ها در مدرسه هستند، گلف همچنان تفریح محبوب اوست. البته با وجود زمین‌های خوب در مونیخ، آب‌وهوای زمستانی باعث می‌شود نیمی از سال نتواند بازی کند. کین می‌گوید: «برف خیلی زود شروع می‌شه. از اکتبر تا آوریل، زمین‌ها تقریباً تعطیلن چون برف همه‌جا رو می‌گیره. ولی توی انگلیس تقریباً کل سال می‌تونی بازی کنی.»
هری کین می‌گوید به‌جز خانواده و دوستان، چیز زیادی از خانه‌اش در انگلیس دلتنگش نمی‌شود. اگر بخواهد چیزی را نام ببرد، زمین‌های گلف است: «فقط تنوع زمین‌ها و خلوتی بعضی از باشگاه‌ها» — البته هر وقت به انگلیس برمی‌گردد، سعی می‌کند یک دور گلف بازی کند. با خنده و کمی عذرخواهی هم اضافه می‌کند که طرفدار قهوه‌های آلمان نیست: «واقعاً دلم برای یه فلت‌وایت خوب با شیر جو دوسر تنگ شده!»
البته بعید است هواداران بایرن بابت این حرف از او دلخور شوند؛ کین در دو فصل اول حضورش در بوندس‌لیگا به ترتیب ۴۴ و ۴۱ گل به ثمر رسانده و در فصل جاری هم با میانگین ۱.۸ گل در هر بازی، آماری خیره‌کننده ثبت کرده است. پس از ناکامی در فصل نخست و قرار گرفتن در رده سوم، او نقش کلیدی در بازپس‌گیری عنوان قهرمانی بایرن در فصل گذشته ایفا کرد — دوازدهمین قهرمانی این تیم در ۱۳ فصل اخیر و نخستین جام بزرگ دوران حرفه‌ای کین.
هری کین و همسرش کیت پس از قهرمانی بایرن مونیخ در بوندس‌لیگا. Alexander Hassenstein/Getty Images
کین درباره لحظه فتح نخستین جام دوران حرفه‌ای‌اش می‌گوید: «واضحه که خیلی طول کشید تا برسم به اون لحظه. از روزی که فوتبالم رو شروع کردم، کلی سختی کشیدم. بالا و پایین زیاد داشت، لحظه‌های نزدیک زیاد بود. هرچی سال‌ها گذشت و بیشتر نزدیک شدم، انگیزه‌م بیشتر شد که بالاخره از خط رد بشم و اولین جام رو ببرم.»
او ادامه می‌دهد: «احساس خاصی بود. یه رستوران رو کامل در اختیار گرفتیم و فقط جشن گرفتیم و حسابی خوش گذروندیم. بعدش هم بالا بردن جام توی آلیانتس آرنا جلوی هوادارا و اینکه یه‌بار از اون سمت ماجرا باشی، واقعاً خاص بود. خانواده‌م اونجا بودن، بچه‌هام بعد از بازی اومدن روی زمین.»
«این لحظه‌ها هستن که همه چیز رو ارزشمند می‌کنن. توی سال کلی زحمت می‌کشی، زیاد از خونه دوری، تمرینات سنگین داری. اینکه توی ۱۰ یا ۱۲ سال گذشته چنین جشنی نداشتم... واقعاً حس خوبی بود که بالاخره تجربه‌ش کردم.»
چنین لحظه‌هایی می‌تونن مسیر یک ورزشکار رو تغییر بدن. مثل زمانی که اندی ماری، تنیس‌باز بریتانیایی، در سال ۲۰۱۲ اولین گرند اسلم خودش یعنی اپن آمریکا رو برد؛ اتفاقی که به‌نظر می‌رسید شخصیتش رو هم تغییر داد و باری که سال‌ها روی دوشش بود رو سبک کرد و انگیزه‌ای شد برای موفقیت‌های بیشتر.
کین می‌گوید: «بردن تقریباً مثل یه اعتیاده. دلت می‌خواد دوباره تجربه‌ش کنی، دلت می‌خواد بهش برسی. وقتی یه چیزی رو به‌دست میاری، شاید فکر کنی خب، رسیدم به چیزی که می‌خواستم و حالا می‌تونم یه‌کم آروم بگیرم.»
«ولی من مسیرم برعکس بوده؛ با خودم گفتم: خب، حالا می‌خوام بیشتر از اینا رو تجربه کنم. می‌خوام جام‌های بزرگ‌تر رو توی موقعیت‌های مهم‌تر ببرم. آیا می‌تونم بهتر بشم و این اتفاق رو رقم بزنم؟»
با کمتر از ۲۵۰ روز مانده تا آغاز جام جهانی ۲۰۲۶ در آمریکا، کانادا و مکزیک، هری کین، کاپیتان تیم ملی انگلیس، از هیجانش برای این تورنمنت بزرگ می‌گوید.
کین تابستان امسال همراه با بایرن مونیخ در جام باشگاه‌های جهان حضور داشت؛ جایی که تیمش تا مرحله یک‌چهارم نهایی پیش رفت اما مقابل پاری‌سن‌ژرمن، قهرمان لیگ قهرمانان اروپا، شکست خورد. این رقابت‌ها برای کین تجربه‌ای بود که نگاهش را به تابستان آینده تغییر داد.
او می‌گوید: «گرما قطعاً یه عامل مهمه. اصلاً فکر نمی‌کردم این‌قدر هوا گرم باشه، مخصوصاً با بازی‌هایی که ظهر یا ساعت ۳ برگزار می‌شن. توی اروپا بیشتر بازی‌ها شب برگزار می‌شن و تفاوتش خیلی زیاده. سفرهای طولانی هم چالش بزرگیه.»
با این حال، کین معتقد است همین چالش‌هاست که جام جهانی را خاص می‌کند: «اینکه حس کنی هر بازی یه بازی خارج از خانه‌ست، اینکه هوادارای انگلیسی اونجا باشن... یه حس خاص داره.»
او ادامه می‌دهد: «این تورنمنت قراره خیلی بزرگ باشه — چون توی آمریکا همه چیز رو بزرگ برگزار می‌کنن. نمی‌ذارن این جام بی‌سروصدا برگزار بشه؛ قطعاً یکی از بهترین تورنمنت‌های تاریخ خواهد شد. من هیجان‌زده‌ام و فکر می‌کنم شانس خوبی داریم.»
البته پیش از آن، کین می‌خواهد موفقیت‌های بیشتری را برای شهری که حالا خانه‌اش شده رقم بزند — و حداقل یک‌بار دیگر لدرهوزن‌هایش را بپوشد.
ترجمه مصاحبه Sarah Shaphard از وبسایت The Athletic
مترجم: امیرمحمد نوغانی
