در سال ۱۸۷۹، «ویلهلم وونت» (Wilhelm Wundt) با تأسیس نخستین آزمایشگاه روان‌شناسی تجربی در شهر لایپزیگ آلمان، سنگ‌بنای علمی را گذاشت که بعدها نه‌تنها در حوزه‌های درمان و آموزش، بلکه در رسانه، ورزش و هنر تصویر نیز تأثیر گذاشت. نگاه دقیق، مشاهده‌ی کنترل‌شده و تحلیل واکنش‌های انسانی که وونت بر آن تأکید داشت، در دهه‌های بعد به بخش جدایی‌ناپذیری از فرهنگ تصویربرداری آلمانی تبدیل شد.
در تصویربرداری مسابقات فوتبال بوندس‌لیگا، ردپای همین دیدگاه روان‌شناختی را می‌توان به وضوح دید. کارگردانان تلویزیونی و فیلم‌برداران آلمانی به جای تمرکز صرف بر توپ یا نتیجه‌ی بازی، بیشتر بر واکنش‌های عاطفی بازیکنان، مربیان و تماشاگران تأکید می‌کنند. آن‌ها باور دارند که هیجان و تجربه‌ی درونی بازی، به اندازه‌ی خودِ گل‌زدن یا تاکتیک‌ها اهمیت دارد؛ نگاهی که ریشه در سنت روان‌شناختی وونت دارد.
برای مثال:
در بازی دیشب بایرن مونیخ و لورکوزن، پس از گل‌های حساس، دوربین‌ها اغلب برای چند ثانیه روی چهره‌ی هواداران یا نگاه‌های بین بازیکنان زوم می‌کنند؛ این تکنیک نوعی «تحلیل واکنش» است که یادآور آزمایش‌های وونت درباره‌ی واکنش‌های احساسی در شرایط تحریک است.
در برخی مستندهای ورزشی آلمان مانند Die Seele des Spiels («روح بازی»)، کارگردانان با الهام از روان‌شناسی گشتالت، تلاش می‌کنند کلّ فضای بازی را به عنوان یک «تجربه‌ی ادراکی کامل» نمایش دهند، نه مجموعه‌ای از صحنه‌های جدا از هم.
حتی در نحوه‌ی انتخاب رنگ، نور و زاویه‌ی دوربین در پخش‌های تلویزیونی بوندس‌لیگا، دقت و نظم خاصی وجود دارد که یادآور دقت علمی و روش‌گرایی آلمانی‌هاست؛ نوعی ترکیب از فناوری و روان‌شناسی بیننده برای ایجاد بیشترین تأثیر هیجانی.
در مجموع، می‌توان گفت که سنت علمی‌ای که از وونت آغاز شد، در فرهنگ رسانه‌ای آلمان ادامه یافت. تصویربرداری از فوتبال در این کشور فقط ثبت یک مسابقه نیست، بلکه تلاشی است برای درک روان انسان در لحظه‌ی اوج هیجان، شکست یا پیروزی.
