طرفداری - یکشنبه 17 جولای 1994 در کالیفرنیا ایتالیا در فینال جام جهانی مقابل برزیل قرار گرفت و شکست خورد و نتوانست برای چهارمین بار قهرمان جهان شود. کاری که 12 سال بعد در سال 2006 انجامش داد.
یک بازی سخت و نفس گیر که در پایان 120 دقیقه تلاش دو تیم، 0 - 0 به پایان رسید و در ضربات پنالتی، دنیله ماسارو، فرانکو بارزی و روبرتو باجو پنالتی هایشان را در کمال ناباوری از دست دادند تا برزیل به چهارمین قهرمانی اش در جهان دست یابد. در این یادداشت، گاتزتا دلو اسپورت به بررسی مربی و بازیکنان تیمی که در فینال به میدان رفت، پس از آن سال پرداخته است.
اریگو ساکی
پس از توفیق فوق العاده همراه با میلان، و کسب سری آ و لیگ قهرمانان با این تیم، اریگو ساکی در سال 1991 به عنوان سرمربی تیم ملی پر ستاره ایتالیا انتخاب شد. وی تا بازی های یورو 1996 سرمربی ایتالیا ماند. در این یورو ایتالیا حتی نتوانست از گروهش صعود کند و ساکی از کار برکنار شد. با وجود توفیق فوق العاده ساکی در سال های اول کارش، پس از جام جهانی 1994 وی هرگز نتوانست به دوران باشکوه گذشته اش باز گردد. یک دوره ناموفق در بازگشت به میلان و دوره های کوتاه مربیگری در پارما و اتلتیکو مادرید سرنوشت ساکی بود.
آخرین فعالیت او در یک باشگاه، همراه با رئال مادرید در سال 2004 -2005 در پست مدیر بود. در آگوست 2010 وی به عنوان مدیر فنی تیم جوانان ایتالیا فعالیتش را آغاز کرد و در جولای 2014 این کار را کنار گذاشت.
جانلوکا پالیوکا
با وجود شکست در فینال 1994، پالیوکا تبدیل به اولین دروازه بانی شد که در فینال جام جهانی پنالتی را دفع کرد. وی اولین پنالتی برزیل را که مارسیو سانتوس زد، گرفت. همچنین بازی مقابل نروژ در دور گروهی و اخراج پالیوکا، او را تبدیل به اولین دروازه بانی کرد که در جام های جهانی اخراج می شود. بین سال های 1990 تا 1998 پالیوکا 39 بازی ملی انجام داد و این بدین خاطر بود که دروازه بان های دیگری در مقاطع مختلف جای او را در ترکیب این تیم می گرفتند. در رده باشگاهی وی با تیم های سمپدوریا، اینتر و بولونیا کار کرد.
در سال 2007 پالیوکا رسما از دنیای فوتبال خداحافظی کرد و بلافاصله در شبکه مدیاست پرمیوم به عنوان مفسر شروع به کار کرد. پس از آن نیز به عنوان مربی دروازه بان های آکادمی بولونیا مشغول به کار شد.
روبرتو موسی
مدافع راست قدرتی ایتالیا در آن تورنمنت موسی بود. هنگامی که وی در مقابل برزیل قرار گرفت تازه پنجمین بازی ملی اش را سپری می کرد و پس از آن تنها 6 بار دیگر در ترکیب ایتالیا قرار گرفت. وی در آن فینال معروف، در دقیقه 35 به دلیل مصدومیت از بازی بیرون آمد.
در رده باشگاهی، موسی کارش را همراه با تیم زادگاهش در تیم کوچک ماسزه شروع کرد. سپس به پارما و پس از آن به میلان منتقل شد. وی سپس به تورینو و بار دیگر به پارما بازگشت و در همانجا از فوتبال خداحافظی کرد. وی پس از دوران بازی اش به عنوان نائب رییس تیم ماسزه شروع به فعالیت کرد و همچنان به همان کار مشغول است. این تیم در سری دی فوتبال ایتالیا حضور دارد.
فرانکو بارزی
در آن فینال معروف، بارزی با 34 سال سن، کاپیتان و مرد با تجربه آتزوری بود. وی اولین پنالتی ایتالیا را از دست داد. پس از آن فینال، بارزی تنها یک بار دیگر در ترکیب ایتالیا بازی کرد و با 82 بازی ملی کارش به پایان برد. فرانکوی اسطوره ای در حالی از بازی های ملی خداحافظی کرد که همراه با آتزوری مدال طلا، نقره و برنز جام جهانی را کسب کرده بود.
پس از آنکه بارزی تمام دوران فوتبالی را در میلان سپری کرد، در سال 1997 اعلام بازنشستگی کرد. وی بین سال های 2002 تا 2008 مربی تیم آکادمی جوانان میلان بود. پس از آن باز هم کارش با میلان محبوبش ادامه داد و مدارس فوتبال میلان در سراسر جهان را نظارت کرد و همچنین در بازی های خیریه با میلان به میدان رفت.
پائولو مالدینی
دیگر مدافعی که اسطوره شد. مالدینی در 4 جام جهانی همراه با آتزوری بود و جام جهانی 1994، دومین آنها بود. با این حال پائولو هرگز موفق نشد قهرمان جام جهانی شود. پس از بازنشستگی بارزی، به عنوان کاپیتان آتزوری انتخاب شد و 126 بازی ملی انجام داد. رکوردی که پس از آن، تنها جیجی بوفون و فابیو کاناوارو آن را شکستند. در سن 34 سالگی مالدینی افسانه ای، از بازی های ملی خداحافظی کرد اما همچنان تا سال 2009 همراه با میلان به بازی پرداخت و در سن 41 سالگی کفش هایش را آویخت.
پائولو در حال حاضر با میلان در بازی های خیریه شرکت می کند و همچنین مالکیت باشگاه اف سی میامی امریکا را در اختیار دارد.
آنتونیو بناریوو
با آنکه پست تخصصی اش دفاع راست بود، در فینال جام جهانی 1994 به عنوان مدافع چپ به میدان رفت. بین سال های 1993 تا 1997 وی 23 بازی ملی انجام داد. بناریوو در باشگاهش پارما یک بازیکن کلیدی محسوب می شد و پس از 362 بازی برای پارما، در سال 2004 از فوتبال خداحافظی کرد.
در سال 2012 همراه با فیلیپو اینزاگی مدارک مربیگری خود را دریافت کرد اما هنوز به عنوان مربی در جایی مشغول نبوده است. وی در شهر زادگاهش بریندیسی، مالک یک شرکت تجاری است.
نیکولا برتی
وی در جام جهانی 1994 برای آخرین بار برای آتزوری به میدان رفت. برتی را به تلاش و دوندگی زیاد و پاس های زیبایش می شناختیم و در سال 1994 عضو باشگاه اینتر بود. پس از آن بازی ها وی با 39 بازی، از دیدار های ملی خداحافظی کرد.
در رده باشگاهی وی در سال 1998 اینتر را ترک کرد و به تاتنهام پیوست. پیش از خداحافظی اش از فوتبال در سال 2002 در تیم های آلاوز اسپانیا و نادرن اسپریت استرالیا بازی کرد. وی در حال حاضر در بازی های خیریه شرکت می کند و گاها در برنامه های تلویزیونی انگلستان به عنوان مفسر حضور پیدا می کند.
دینو باجو
دینو در آن بازی ها 22 ساله بود و دو گل بسیار مهم در مقابل نروژ و اسپانیا،پیش از رسیدن به فینال به ثمر رساند. پس از آن وی در یورو 96 و جام جهانی 98 نیز همراه با آتزوری بود. بهترین سال های بازی اش بین سال های 1994 تا 2000 در پارما بود. در سال 2005 از فوتبال خداحافظی کرد اما تا سال 2008 همراه با تیم کوچک تومبولو بازی می کرد. دینو باجو اکنون 44 ساله است و از آن زمان در فوتبال حضور نداشته است.
دیمیتریو آلبرتینی
آلبرتینی مرد کلیدی میانه میدان ایتالیا و میلان بود. در پنالتی های فینال 94 وی پنالتی اش را گل کرد. وی سال ها رهبر میانه میدان میلان و ایتالیا بود و در سال 2005 پس از یک نیم فصل بازی در بارسلونا، با 79 بازی ملی، از فوتبال خداحافظی کرد. پس از آن در فدراسیون فوتبال ایتالیا مشغول به کار شد. وی تا سال 2014، پیش از روی کار آمدن تاوچیو رییس فعلی، به عنوان نائب رییس به کارش ادامه داد.
روبرتو دونادونی
دونادونی در حالی در فینال 94 به میدان رفت که 30 ساله بود و سابقه سه بار قهرمانی در سری آ و سه قهرمانی در اروپا با میلان(لیگ قهرمانان و جام یوفا) را در کارنامه داشت. با توجه به اینکه در جام جهانی 90 مقابل آرژانتین پنالتی اش را از دست داد، در این بازی پشت توپ نرفت.
بعد ها دونادونی در سال 2006 سرمربی ایتالیایی شد که همراه با لیپی قهرمان جهان شده بود اما دوران حضورش با شکست در یک چهارم نهایی یورو 2008 مقابل اسپانیا به پایان رسید. مرد 52 ساله در حال حاضر مربیگری بولونیا را در اختیار دارد.
دنیله ماسارو
ماسارو در آن بازی ها 33 ساله بود و به عنوان مهاجم بازی می کرد. وی در برابر مکزیک در مرحله گروهی یک گل به ثمر رساند و در پنالتی های مقابل برزیل یکی از کسانی بود که ضربه اش را از دست داد. اسطوره میلان، پس از دوره کوتاهی حضور در فوتبال ژاپن در سال 96 از فوتبال خداحافظی کرد.
در سال 98 و 99 در رالی WRC Sanremo شرکت کرد. وی در حال حاضر به عنوان مدیر روابط عمومی میلان فعالیت می کند.
لوئیجی آپولونی
پس از مصدومیت دقیقه 35 موسی، وی به بازی آمد. مدافع آن زمان پارما در دیدار مقابل مکزیک نیز بازی کرده بود. وی بین سال های 1987 تا 2000 برای پارما بازی کرد و در سال 2001 در ورونا از فوتبال خداحافظی کرد. وی 15 بازی ملی برای آتزوری انجام داد.
از سال 2009، آپولونی دوران فعالی را در مربیگری سپری کرده است. وی در این مدت مربی تیم های مودنا، گروستو، گابیو و گوریسا بوده است. در شروع فصل گذشته مربی پارمایی شد که به علت ورشکستگی در سری دی حضور دارد.
آلبریگو اوانی
هافبک 31 ساله آن زمان آتزوری، در وقت های اضافه جانشین دینو باجو شد و همراه با آلبرتینی پنالتی اش را تبدیل به گل کرد. در آن زمان وی بازیکن سمپدوریا بود اما پیش از آن همراه با میلان در دوره های کاپلو و ساکی، موفق به کسب افتخارات زیادی شده بود.
پس از دوران بازی اش، به عنوان مربی آکادمی جوانان میلان مشغول فعالیت شد. در سال 2009 کمتر از یک سال مربی سن مارینو بود و پس از آن مربیگری در تیم های زیر 18 و 19 سال ایتالیا را به عهده گرفت. اوانی در حال حاضر مربی تیم زیر 20 سال ایتالیا است.
روبرتو باجو
بدون شک کلیدی ترین مهره ایتالیا در جام جهانی 94 بود. وی با گل های زیبا و عملکرد فوق العاده اش، ایتالیا را به فینال رقابت ها رساند اما با پایانی تلخ، در فینال مقابل برزیل پنالتی اش را به بیرون زد. وی به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا شناخته می شود و در 56 مسابقه در ترکیب آتزوری 27 گل به ثمر رساند و به عناوین فردی زیادی، از جمله مرد سال جهان رسید. در جام جهانی 1994 باجو بازیکن یوونتوس بود و پس از آن در تیم های اینتر، میلان، بولونیا و برشا بازی کرد. پیش از یوونتوس نیز وی در تیم فیورنتینا، برای فلورانسی ها یک قهرمان بود. باجو با وجود تعویض تیم هایش برای تمام مردم ایتالیا محبوب بود. شاید او تنها نقطه مشترک یوونتوس و اینتر است!
با آنکه باجو، مدرک مربیگری اش را از یوفا دریافت کرد، هیچگاه به سمت مربیگری نرفت و تمام وقتش را صرف خانواده و کارهای خیریه از جمله سفیر سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد، کرد. وی همچنین در دوره ای کوتاه در فدراسیون فوتبال ایتالیا به کار مشغول بود اما از سمتش استعفا داد.
