هیچکس به اندازه‌یِ سر الکس فرگوسن درباره‌یِ قهرمانیِ لیگ برتر نمی‌داند. برایِ همین شنیدنِ نظر او درباره‌یِ داستانِ شگفت‌انگیزِ فصلِ پیش لستر جالب است. برایِ سر الکس این پیروزیِ 1-3 در زمین منچستر سیتی نبود که مجابش کرد لستر قادر به فتحِ لیگ است، بلکه پیروزی‌هایِ 0-1 تیمِ کلودیو رانیری بود که او را به این نتیجه رساند.
سر الکس در ماهِ مارچ، وقتی لستر پنج‌تا از شش بازی‌اش را 0-1 برده بود گفت: «این 0-1 ها برایِ من خیلی مهمه چون نشون میده اونا واقعا یک تیمِ واحد هستن و به این سادگی نمیبازن. ما همچین فصلی در یونایتد داشتیم، وقتی هشت‌تا بازی را 0-1 بردیم و همین باعثِ قهرمانیمون شد.»
این الگویی آشنا بود و برایِ اولین بار نبود که سر الکس حرف از آن می‌زد. مربیِ سابق یونایتد بعد از پیروزیِ 0-1 تیمش در مارچِ 2012 مقابل فولام گفت: «چند بار درباره‌یِ 0-1 و معنا و اهمیتش بهتون گفتم؟ 0-1 یعنی فرمِ قهرمانی. برایِ من 0-1 کافیه چون نشون میده ما چه اراده‌یِ قوی‌ای داریم و بلدیم چطور دفاع کنیم و همه‌یِ کارهایِ درست را در بازی انجام بدیم.»
شاید برایِ هیچ مربی‌ای نشانی بهتر از همین 0-1 پیدا نشود.
از این منظر جالب است که چقدر تیم‌های بزرگ در این فصل از لیگ برتر در کسب پیروزی‌هایِ 0-1 ناتوان بوده‌اند. منچستر سیتی، تیمی که در ابتدای فصل به عنوانِ مدعی اول محسوب می‌شد هنوز حتی یک 0-1 هم به دست نیاورده و البته بهایش را هم پرداخته است. سیتی در خانه مقابلِ میدلزبورو با تک گلِ سرخیو آگوئرو تا پایانِ 90 دقیقه پیش بود، اما نتوانست فشار چند دقیقه‌یِ پایانی را تحمل کند و دروازه‌اش در وقت‌های اضافه رویِ ضربه‌یِ سرِ مارتین دِرون باز شد. سیتی مقاومت دفاعی لازم برایِ حفظ 0-1 را ندارد.
دیگر بازی‌ای که سیتی در خانه 0-1 پیش بود و موفق نشد نتیجه را حفظ کند شکستِ 1-3 مقابلِ چلسی بود. درسته که گلِ خالی‌ای که کوین دبروینه در این بازی از دست داد، فرصتی که می‌توانست نتیجه را 0-2 کند، نقطه‌یِ کلیدیِ بازی بود، اما اگر سیتی استحکام و نظم دفاعیِ بالاتری داشت می‌توانست این بازی را هم با همان یک گل به پایان برساند.
آرسنال و لیورپول هم تا این مقطع از فصل هر کدام تنها یک پیروزیِ 0-1 داشته‌اند، که البته با توجه به بازیِ روزِ اول‌شان، 3-4 در امیریتس تعجبی هم ندارد، جدالی که جذابیتش دقیقا بدین خاطر بود که هیچکدام از دو تیم کنترلی بر بازی نداشتند.
آرسنال تیمی که گذشته معروف به پیروزی‌هایِ 0-1 بود، چیزی که هنوز بخشی از آوازهایِ هوادارانش است، این فصل غیر از پیروزیِ 0-1 مقابلِ برنلی، در سه بازیِ دیگر، مقابلِ تاتنهام، اورتون و سیتی، موفق نشده برتری یک گله را حفظ کند. شاگردانِ آرسن ونگر از این سه بازی در نهایت تنها یک امتیاز گرفتند و دو شکستِ متوالیِ 1-2 مقابلِ اورتون و سیتی شک و تردیدها را یک بار دیگر در موردِ قدرتِ ذهنیِ آن‌ها برایِ قرار گرفتن در کورس قهرمانی پیش کشید.
برایِ لیورپول هم تا همین یک‌شنبه و دربیِ مرسی ساید طول کشید تا اولین پیروزیِ 0-1 فصل را کسب کند. و اتفاقا همین بازی، نه برایِ مثالِ پیروزیِ 1-2 مقابلِ چلسی در استمفورد بریج، بود که نشان از قدرتِ تیم یورگن کلوپ برای جنگیدن برایِ قهرمانی داد. منچستر یونایتد هم بعد از پیروزیِ 0-1 مقابل تاتنهام نشان داد بدل به تیمی درست شده، به خصوص بعد از اینکه پیروزی‌هایِ 0-1 مقابلِ استوک و آرسنال و اورتون را با تساویِ 1-1 عوض کرده بود. این دومین پیروزیِ 0-1 فصلِ ژوزه مورینیو بود، درست به اندازه‌یِ اسپرز.
اما چلسی همین حالا خودش را به عنوانِ متخصصِ 0-1 نشان داده است. تیمِ آنتونیو کونته بعد از تغییر سیستم به 3-4-3 پنج نتیجه‌یِ درخشان، 0-2، 0-3، 0-4، 0-2 و 0-5 گرفت. اما آن‌ها در شش بازیِ اخیرشان، چهار بازی را با نتیجه‌یِ 0-1 برده‌اند؛ مقابل میدلزبورو، وست بروم، ساندرلند و کریستال پالاس. در این روند تیمِ کونته فقط وقتی نیاز به زدنِ بیش از یک گل احساس کرده که در ابتدا 0-1 عقب افتاده؛ مقابلِ تاتنهام (1-2) و مقابلِ سیتی (1-3).
چلسیِ این فصلِ کونته بویی از چلسیِ فصلِ مورینیو دارد، تیمی که پنج بازی از 12 بازیِ اولش در لیگ را با نتیجه‌یِ 0-1 برد و در نهایت فصل را با قهرمانی و 11 پیروزیِ 0-1 به پایان برد. هیچ تیمی در آن دورانِ لیگ برتر چون کنترلی بر بازی‌ها و چنین استحکامِ دفاعی‌ای نداشت، اتفاقی که درست بعد از تغییرِ سیستمِ مورینیو به 3-3-4، که در آن زمان در انگلیس اصلا مرسوم نبود، رخ داد.
نکته‌یِ جالب دیگر درباره‌یِ این فصل وستهم یونایتد است. شاگردانِ اسلاون بیلیچ در این فصل بحرانی پنج بار با نتیجه‌یِ 0-1 پیروز شده‌اند، اما مسئله اینجاست که این تنها پیروزی‌هایشان بوده و پیروزی‌هایی پر اضطراب بوده، نه پیروزی‌هایِی با کنترل کامل بر بازی.
از نظرِ آمار اما پیروزی‌هایِ 0-1 ارتباطِ مستقیمی با قهرمانی ندارند. از 24 قهرمانِ لیگ برتر، تنها هفت قهرمان لیگ را با بیشترین تعدادِ 0-1 به پایان برده‌اند، نکته‌ای که البته دلیلی ساده دارد: قهرمانان معمولا بازی‌هایِ خودشان را با اختلاف گل بیشتری می‌برند.
در پایان باید گفت درسته که هر پیروزیِ 0-1ای با درجه‌ای از استرس همراه است (قطعا 0-5 بیشتر می‌چسبد، ممنون!) اما چنین پیروزی‌هایِ نزدیکی با خودشان نشانی از اراده و حسِ هدفمندیِ تیم را دارد، دقیقا کیفیاتی که تیمِ کونته در حالِ حاضر به رخ می‌کشد. بنابراین عجیب نیست اگر تا انتهایِ فصل باز هم شاهد پیروزی‌هایی از این دست برایِ چلسی باشیم.
