الساندرو دلپیرو افسانه یوونتوس در دهمین سالگرد درگذشت جیانی آنیلی یاد او را گرامی داشته است.
آنیلی، که چهره ای افسانه در ایتالیا محسوب می شود، چند سال پس از ورود دلپیروی جوان به تورین به او لقب "پینتوریکیو" را داد.
"ده سال گذشته اما به نظر می رسد که خیلی بیشتر بود."
آله که در سایت رسمی اش می نوشت ادامه داد:"شاید به این خاطر که برای من، ل اووکاتو{لقب آنیلی} هنوز خاطره ای بسیار تازه است، مثل این است که تازه آن تلفنی را که صبح زود داشت زنگ می زد زمین گذاشتم و دارم وانمود می کنم که بیدارم و چشمانم را می مالم."
"در عوض هیچ چیز نشده ده سال گذشته است. اما زمانی که کسی در قلب و روحتان جای داشته باشد، هرگز ترکت نمی کند. اما من هنوز هم دلتنگ او هستم."
"خوش شانس بودم و باعث افتخارم است که بخشی از راه زندگی ام را با او بودم و دلتنگ وقار، سبک و سیاق، شور و سلیقه اش برای همه آن چیزهای خوب در زندگی شخصی و اجتماعی اش هستم."
"دلتنگ علاقه اش به ورزش، فوتبال، یوونتوسش، فراری اش، قایقش و تورینش هستم. یوونتوسی ها و ایتالیایی ها دلتنگ او هستند."
"او لقبی را به من داد که تا سالها با من بماند. آن لحظه را، بیایید جانشینی روبرتو باجو بنامیم."
"ل اووکاتو، که متخصص هنر بود، باجو را "رافائلو" نامید و مرا با "پینتوریکیو" مقایسه کرد. در ابتدا گیج بودم...نمی دانستم پینتوریکیو کیست."
"بعد فهمیدم که هنرمند بزرگی بوده است. عاشق این تعریفم، چون می دانم ل اووکاتو چه منظوری داشت و آن یادآور دوران زیبایی برایم است، اولین سالهای هیجان انگیز با یوونتوس."
"حالا که به گذشته نگاه می کنم، در دوری و جدایی از بیانکونری، خوشحالی ام از اینکه تقریبا بیست سال در تورین بودم بیشتر هم می شود."
"من دو فردی را که برایم نماد یوونتوس بودند ملاقات کردم – جیامپیئرو بونیپرتی کسی که مرا از پادوا آورد و ل اووکاتو که افتخار داشتن اعتماد و توجه اش را داشتم."
"این روزها خیلی فکر می کنم که امروز چه چیزی به من می گفت. مطمئنم که او به من زنگ می زد تا بگوید کجا بروم و در سیدنی چه ببینم."
"او به خوبی همه جای جهان را می شناخت، عاشق زیبایی مکان های مختلف بود. احتمالا ساعت شش زنگ می زد. اما این بار، در سیدنی، من واقعا بیدار می بودم..."
