سیستم: 2-4-4 سیّال و متوازن
مربی: مانوئل پیگرینی
آنالیز:
هنگامی که مانوئل پیگرینی آمد، منچستر سیتی در شرایطی سخت بود.
عصر روبرتو مانچینی، با شکست در برابر ویگان در فینال FA Cup به پایان رسید؛ ویگانی که سه روز بعد به دسته پایینتر سقوط کرد. سیتی دارای نواقصی بزرگ بود.
کمبود عرض واقعی با بهکارگیری 2-5-3 و اجازه دادن به الکساندر کولاروف برای حضور در کناره حل نشد و سیتی به همین دلیل در برابر روبرتو مارتینز در ومبلی شکست خورد. مرکز خط میانی نیز به شدت نیازمند نیروی تازه بود.
کارشناسان بیاطلاع، انتخاب او را مورد تمسخر قرار دادند؛ کسانی که معجزات او در ویارئال و کار بزرگ او در شرایط سخت در رئال مادرید را ندیده بودند و به خاطر کمبود جامهایش، او را مردود میدانستند.
این مرد شیلیایی در صورت امکان همیشه از دو مهاجم استفاده خواهد کرد. اگر چه این موضوع در مالاگا ممکن نبود، قطعاً در سیتی ممکن است.
خرید آلوارو نگردو برای قرار گرفتن در کنار سرخیو آگوئرو، حرکتی استادانه بود. قدرت فیزیکی و توانایی تکنیکی مناسب این مهاجم اسپانیایی، دویدن بیوقفه و غریزه گلزنی آگوئرو را به زیبایی تکمیل میکند.
با دو بازیکن در خط حمله و چهار بازیکن در خط دفاع، فقط چهار نفر میتوانند در خط میانی قرار بگیرند، اما 2-4-4 پیگرینی نسبت به مدل قدیمی آن بسیار متفاوت است.
این سیستم یکی از سیّالترین سیستمهای فوتبال است. هر بازیکن میداند که در کنار عرضی که خسوس ناواس فراهم میکند، پخش شدن در فضاها کلید باز کردن تیمهاست.
این سیستم در برابر بایرن در اتحاد قرار گرفت و به خاطر عدم دفاع کردن مهاجمین، بایرن هم در مناطق میانی و هم کناری از نظر تعداد بازیکن نسبت به سیتی برتر بود و توانست این تیم را شکست دهد.. تغییرات اخیر باعث شد که سیتیزنها تعداد زیادی بازی را با نتایجی قاطع ببرند.
قسمت بعدی منچستر یونایتد