شاید از چند لحاظ بشود این فصل را به عنوان بیاد ماندنی ترین و البته سخت ترین فصل حضور تراکتورسازی در سطح اول فوتبال کشورمان حساب کرد. آمدن چند ستاره نامدار مانند کریم انصاری فر و علی کریمی به ترکیب سرخپوشان، تغییرات در راس امور مدیریتی تیم، آمدن و رفتن چند باره و پر حاشیه مجید جلالی در کادر فنی، بازگشت تونی اولویرا محبوب در میان هواداران، کسب اولین قهرمانی تاریخ تراکتورسازان و در نهایت حذف زودهنگام از لیگ قهرمانان در همان مرحله نخست، همگی اتفاقاتی بودند که در سال پر حاشیه سرخپوشان تبریزی رقم خوردند.
آنها لیگ را با امیدواری زیاد به علم و دانش مجید جلالی آغاز کردند، کسی که آمده بود تا جای خالی تونی اولویرا پرتغالی را برای آنها پر کند، علیرغم حواشی فراوانی که در تبریز برای آقای معلم به وجود آمد او تقریباً در کارش موفق بود و چندین هفته هم تیمش را در صدر جدول لیگ نگه داشت، اما نداشتن اقبال عمومی و حواشی زیادی که از بیرون و آن هم با غرض ورزی به تیم وارد شد باعث شدند تا در آخر کامپیوتر فوتبال ایران در تبریز هنگ کند و نهایتاً از حضور بر روی نیمکت تراکتور انصراف بدهد.
جلالی رفت یا شاید بهتر باشد بگویم مجبور به رفتنش کردند تا تونی در میان استقبال چند هزاری نفری هوادارن که شعار آی لاو یو سر می دادند برای دومین بار وارد تبریز شود تا امور فنی تیم محبوب تراکتور را در دست بگیرد. حالا دیگر همه چیز در یادگار امام عادی بود، نه خبری از سوت و فحش و انتقاد بود و نه خبری از پیامک های تهدید آمیز و اولتیماتوم های مدیران. بعد از ورود اولویرا دیگر همه به فکر اتحاد بودند و در رویای فتح حداقل یک جام، چیزی که در آخر بعد از سپری شدن چند هفته بالاخره در کویر کرمان به وقوع پیوست و تراکتورسازی با پیروزی 1-0 در برابرمس کرمان توانست برای اولین بار فاتح جام حذفی فوتبال ایران و البته اولین مقام قهرمانی تاریخ خود شود. آنها حالا بعد از این فتح الفتوحی که انجام داده بودند خیالشان از سهمیه فصل بعد لیگ قهرمانان هم راحت شده بود و دیگر ادامه لیگ برایشان تنها مانند یک سرگرمی بیشتر نبود.
از اینجای کار به بعد دیگر کسی برای رقابتهای داخلی توقعی از تونی و شاگردانش نداشت، حالا دیگر همه منتظر شروع جذابترین بخش سناریو فصل یعنی دور گروهی لیگ قهرمانان آسیا برای تراکتور بودند، چیزی که با پیروزی دلچسب 1-0 در برابر الاتحاد در تبریز آغاز شد و در هفته گذشته با شکست برابر همین تیم این بار در عربستان، به مشابه سال قبل در آغازین ترین بخش راه به پایان رسید تا یکبار دیگر ثابت شود که میدان رقابتهای بین المللی احتیاج به تمرکز و آمادگی به مراتب بیشتری دارد.
حالا دیگر بعد از گذشت چند فصل موفق و با پشتوانه تماشاگران خونگرم تبریزی، تراکتورسازی یکی از قطبهای چندگانه فوتبال ما حساب می شود، آنها لایق افتخارات بهتر و بیشتری هستند، اما در وهله اول باید سقف رویاهایشان را بالا ببرند، گرفتن سهمیه آسیایی به خودی خود یک موفقیت محسوب می شود، اما اینکه در دو فصل متوالی کار را از یک نقطه شروع و در همان نقطه به پایان برسانی تنها نشان دهنده نبودن برنامه ریزی مناسب و عدم آمادگی کافی برای حضور در میان ویترین باشگاهی آسیا است. یقیناً تراکتورسازی پتانسیل صعود به مرحله حذفی و حتی رفتن در میان هشت تیم پایانی لیگ قهرمانان آسیا را دارد، اما آنها تنها باید فعل خواستن را در تمامی ارکان باشگاه خود صرف کنند تا بتوانند به چیزی که توانایی رسیدن به آن را دارند برسند.
فصل بعد رقابتهای لیگ و جام حذفی ایران به مراتب سخت تر خواهد بود، استقلال، پرسپولیس، سپاهان، فولاد و نفت همگی رقبای سر سختی برای تراکتورسازی هستند که برای قهرمانی خواهند جنگید و تراکتور برای جا نماندن از این کورس طاقت فرسا باید از سر تا پا آمادگی لازم را داشته باشد. شاید آنها سالیان قبل تنها به عنوان بزگترین نماینده مردم آذربایجان وارد مسابقات می شدند و بودن در میان سه تیم اول جدول و گرفتن سهمیه آسیا هدفشان بود، اما حالا دیگر تراکتور یکی از قهرمانان فوتبال ایران است که باید در فصل بعد برای دفاع از عنوان قهرمانیش وارد میدان شود.
مدیران، کادر فنی و بازیکنان تراکتورسازی باید این را بدانند که سطح توقع هوادارانشان نسبت به فصل قبل بسیار بالاتر رفته است. و اگر آنها نتوانند سال بعد از عنوانشان دفاع کنند، شاید دیگر هیچوقت شعار "عیبی یوخ" بر روی سکوهای یادگار امام سر داده نشود.
