اختصاصی طرفداری- همواره از مایکل جردن به عنوان یکی از بزرگترین ورزشکاران تاریخ یاد می شود. کسی که به همراه باشگاه شیکاگو بولز به افتخارات زیادی در دنیای ورزش دست پیدا کرد و در کنار بسکتبال، نامش را به عنوان یک برند تجاری موفق در سراسر دنیا مطرح کرد. هفته گذشته 15 امین سالگرد آخرین حضور جردن در زمین بسکتبال بود و به همین بهانه در این مطلب نگاهی خواهیم داشت به بزرگترین دست آورد ها و ماندگارترین لحظات این بسکتبالیست بزرگ.
قهرمانی در مسابقات دانشگاهی و کسب مدال طلای المپیک
بعد از درخشش در تیم بسکتبال دبیرستان امسلی ای لینی، جردن با پذیرش از دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل وارد این کالج شد و در تیم بسکتبال این دانشگاه زیر نظر دین اسمیت افسانه ای، خیلی زود به موفقیت های بزرگی در دوران دانشگاه دست پیدا کرد. او در دومین سال حضورش در تیم نورت کارولینا تار هیلز با شکست تیم جورج تاون در مسابقه فینال مارچ مدنس سال 1982 به همراه تیمش به مقام قهرمانی رسید. جردن در 3 فصل حضورش در این دانشگاه به طور متوسط در هر بازی 17.7 امتیاز و 5 ریباند برای تیمش به دست آورد و در سال 1984 به عنوان بهترین بازیکن مسابقات دانشگاهی انتخاب شد.
اولین حضور جردن در مسابقات المپیک، در سال 1984 بود. جایی که او به عنوان یک بازیکن دانشگاهی از سوی باب نایت برای تیم ملی انتخاب شد و به همراه این تیم قهرمان مسابقات شد. جردن در المپیک 84 لس آنجلس در هر بازی به طور میانگین 17.1 امتیاز برای تیمش به دست آورد و از عوامل موثر نهمین قهرمانی ایالات متحده در تاریخ مسابقات المپیک بود.
ورود به NBA و آغاز تاریخ سازی؛ از کسب عنوان بهترین روکی سال تا شروع کل کل با پسران بد دیتریوت
درفت سال 84 یکی از بحث برانگیز ترین اتفاقات بسکتبال در آن سال بود. در حالی که همه جردن و کلاید درکسلر را نفرات اول و دوم درفت می دانستند، در کمال تعجب حکیم اولاجوان به عنوان نفر اول از سوی تیم هیوستون راکتس انتخاب شد و سم بووی به عنوان نفر دوم به تیم پورتلند تریل بلیزرز منتقل شد. در نهایت باشگاه شیکاگو بولز مایکل جردن را به عنوان نفر سوم درفت سال 1984 انتخاب کرد و این آغاز تاریخ سازی جردن در لیگ NBA بود.
جردن در اولین سال حضورش در لیگ برای بازی در مسابقه All-Star انتخاب شد اما این موضوع برای خیلی از بازیکنان مطرح لیگ خوش آیند نبود. در مسابقه All-Star سال 1985، بازیکنان تیم شرق که در راس آنها آیزیا تامس قرار داشت، در جریان بازی تصمیم گرفتند که به جردن پاس ندهند و این موضوع حاشیه های بسیاری را در رسانه ها به دنبال داشت و به نوعی شروع رقابت جردن با پسران بد دیترویت پیستونز بود. از رقابت جردن و تامس در غالب تیم های شیکاگو بولز و دیتریوت در طی سال های 1984 تا 1991 به عنوان یکی از بزرگترین تقابل های تاریخ NBA یاد می شود که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
درخشش جردن در اولین سال حضور در لیگ باعث شد تا نشریه اسپورتس ایلوستریتد با عنوان "ستاره ای که متولد شد" تصویر جردن را روی مجله اش به عنوان روکی برتر سال چاپ کند. جردن در آن سال با کسب میانگین خیره کننده 28.2 امتیاز در هر بازی، به همراه تیم شیکاگو بولز توانست جواز حضور در مرحله پلی آف را کسب کند و جایزه بهترین بازیکن سال اولی لیگ NBA را از آن خود کند. البته بولز در دور اول پلی آف مقابل تیم میلواکی باکس شکست خورد و از دور رقابت ها کنار فت.
همچنین در آن سال کمپانی نایکی با همکاری جردن نسخه ای از کفش های مخصوص بسکتبال را تحت عنوان "Air Jordan" طراحی و تولید کرد که حالا از آن به عنوان یکی از بزرگترین برند های ورزشی یاد می شود.
اولین جایزه MVP
در سال دوم جردن به دلیل مصدومیت در بازی سوم لیگ، 64 بازی فصل را از دست داد. اما تیم شیکاگو با رکورد 32 پیروزی و 50 شکست به پلی آف رسید. در مرحله نخست پلی آف 1986، علارغم درخشش جردن، تیم شیکاگو در هر 3 بازی مغلوب بوستون سلتیکس شد و از صعود به دور بعد بازماند. جردن در بازی دوم تیمش در پلی آف، 63 امتیاز به دست آورد که همچنان به عنوان بیشترین امتیاز کسب شده از سوی یک بازیکن در تاریخ مسابقات پلی آف شناخته می شود. سومین فصل حضور جردن در NBA، آغاز روند رکوردشکنی ها و افتخارآفرینی های جردن در لیگ NBA بود. او در این فصل به طور میانگین 37.1 امتیاز برای تیمش کسب کرد و پس از ویلت چمبرلین، به تنها بازیکن تاریخ لیگ NBA تبدیل شد که توانسته در طول یک فصل بیش از 3000 امتیاز کسب کند. او همچنین با رسیدن به رکورد 200 توپ ربایی و 100 بلاک شات در مسابقات آن فصل، ضمن رکوردشکنی در این زمینه، نشان داد که مهارت فوق العاده ای در دفاع کردن دارد. علارغم این موفقیت ها، جردن نتوانست جایزه با ارزشترین بازیکن فصل را از آن خودش بکند و مجیک جانسون که فصل فوق العاده ای را با همراه تیم لیکرز داشت، این جایزه را تصاحب کرد. تیم شیکاگو هم مانند فصل گذشته در دور اول پلی آف در هر 3 بازی مقابل بوستون شکست خورد و از دور رقابت ها کنار رفت.
اما فصل بعد جردن با ثبت میانگین 35 امتیاز در هر بازی باز هم امتیازآورترین بازیکن لیگ شد و اولین جایزه MVP دوران حرفه ای اش را به دست آورد. او همچنین با ثبت میانگین های 1.6 بلاک و 3.16 توپ ربایی در هر بازی، جایزه بهترین بازیکن دفاعی سال را هم از آن خود کرد. جردن در پلی آف 1988 برای اولین بار به همراه تیمش به دور دوم صعود کرد اما در این مرحله مقابل "پسران بد" دیترویت شکست خورد و از صعود به فینال کنفرانس بازماند.
پرتاب تاریخی
در مسابقات پلی آف سال 1989، جردن و شیکاگو بولز با غلبه بر کلیولند کاوالیرز و نیویورک نیکس موفق شدند برای اولین بار به مرحله فینال کنفرانس شرق صعود کنند اما در این مرحله سری را با نتیجه 4-2 باز هم به تیم دیترویت واگذار کردند و نتوانستند به مرحله فینال صعود کنند. اما در جریان این پلی آف یکی از ماندگارترین لحظات دوران ورزشی جردن رقم خورد. در دور اول کنفرانس شرق، دو تیم بولز و کاوالیرز هر کدام دو بازی را پیروز شده بودند و تکلیف تیم صعود کننده به دور دوم باید در بازی پنجم و در زمین تیم کلیولند مشخص می شد؛ در بازی پنجم که اوج رقابت دو تیم در این سری بود، در حالی که 3 ثانیه به پایان بازی باقی مانده بود و تیم شیکاگو بولز با نتیجه 100-99 از میزبانش عقب بود، جردن در حالی که از سوی دو بازیکن محاصره شده بود، توپ را از هم تیمی اش دریافت کرد و از روی خط پنالتی، پرتابش را وارد سبد کرد. شوت کلاچ جردن و خوشحالی اش پس از گل شدن پرتاب، به عنوان یکی از برترین لحظات تاریخ ورزش بسکتبال در یاد ها مانده است.
دیترویت بالاخره شکست خورد
در فصل 1989-90، باشگاه شیکاگو بولز با به خدمت گرفتن فیل جکسون به عنوان مربی و بهره مندی از ستاره های جوانی مانند اسکاتی پیپن و هورس گرانت، قدرت تازه ای گرفته بود. جردن هم با درخشش در مسابقات فصل عادی و ثبت میانگین های 33.6 امتیاز، 6.9 ریباند و 6.3 پاس، تیمش را در صعود به مرحله پلی آف همراهی کرد. شیکاگو که این بار به عنوان تیم سوم کنفرانس شرق به فینال کنفرانس رسیده بود، بار دیگر مقابل دیترویت پیستونز شکست خورد و نتوانست به مسابقه فینال صعود کند. اما این آخرین باری بود که جردن و تیمش مقابل پسران بد متوقف می شد. در فینال کنفرانس شرق پلی آف 1991، تیم شیکاگو که با رکورد 61 پیروزی در مسابقات فصل عادی به پلی آف رسیده بود، با جارو کردن دیترویت، برای اولین بار در تاریخ این باشگاه به فینال NBA رسید. جردن در سری فینال مقابل لس آنجلس لیکرز در هر بازی به طور میانگین 31.2 امتیاز، 11.4 پاس، 6.6 ریباند، 2.8 توپ ربایی و 1.4 بلاک به دست آورد و تیمش را برای اولین بار به مقام قهرمانی لیگ NBA رساند. جردن در آن سال علاوه بر کسب مقام قهرمانی، جایزه با ارزشترین بازیکن فصل عادی و بارزشترین بازیکن سری فینال را هم از آن خود کرد.
قهرمانی NBA با چاشنی طلای المپیک
در فصل 91-92، جردن با ثبت میانگین های 30.1 امتیاز، 6.4 ریباند و 6.1 پاس، برای دومین سال متوالی جایزه با ارزشترین بازیکن فصل عادی را از آن خودش کرد. تیم شیکاگو هم در این فصل پس از ثبت رکورد تاریخی 67 برد و 15 شکست، به عنوان تیم اول به پلی آف صعود کرد و در این مرحله پس از پیروزی در مقابل میامی هیت، نیویورک و کلیولند، در مسابقه فینال تیم پورتلند را شکست داد و برای دومین فصل متوالی قهرمان NBA شد. در سری فینال که به نظر می رسید نقطه اوج رقابت درکسلر و جردن باشد، مایکل بازهم در مسابقه فینال درخشید و جایزه با ارزشترین بازیکن این سری را برای دومین سال متوالی از آن خودش کرد. اما این پایان افتخارات جردن در سال 92 نبود. مایکل به همراه "تیم رویایی" ایالات متحده موفق شد در المپیک 1992 بارسلونا بار دیگر به مدال طلای المپیک دست پیدا کند و با ثبت میانگین 14.9 امتیاز در 8 بازی تیمش در این مسابقات، نامش را برای همیشه در تاریخ این رقابت ها جاودانه کند. البته جردن برای رسیدن به این مقام به زحمت زیادی احتیاج نداشت زیرا در اکثر بازی های تیم آمریکا، تکلیف بازی در همان کوارتر اول مشخص می شد.
در فصل 92-93، جردن و چارلز بارکلی که نمایش فوق العاده ای در تیمشان داشتند، به عنوان شانس های اصلی دریافت جایزه MVP شناخته می شدند. اما جردن با این که در این فصل با ثبت میانگین 32.6 امتیاز در هر بازی برای 7 امین سال متوالی، بهترین بازیکن امتیاز آور لیگ بود، نتوانست به این عنوان دست پیدا کند و در نهایت این جایزه به بارکلی رسید. جردن و بارکلی بار دیگر و این بار در فینال لیگ مقابل هم قرار گرفتند و جردن با نمایشی خیره کننده و ثبت میانیگن 41 امتیاز در سری فینال، علاوه بر دریافت جایزه با ارزشترین بازیکن فینال، تیمش را هم برای سومین سال متوالی به مقام قهرمانی رساند. به این ترتیب جردن به اولین بازیکن تاریخ NBA تبدیل شد که توانسته در سال متوالی جایزه با ارزشترین بازیکن فینال را تصاحب کند.
اولین بازنشستگی
البته آخرین قهرمانی جردن در سال 1993 با حاشیه های زیادی همراه بود. شب قبل از مسابقه تیم های بولز و نیویورک، مشاهده جردن در حال قمار بازی در شهر آتلانتیک، جنجال های بسیاری را در رسانه ها به همراه داشت. جردن در همان سال تایید کرده بود که 57 هزار دلار از دارایی هایش را از این طریق از دست داده بود. همچنین پس از این حواشی، کشته شدن پدر مایکل در روز 23 ام ماه جولای 1993به دست دو نوجوانی که قصد دزدیدن ماشین پدرش را داشتند، در نهایت جردن را وادار به گرفتن تصمیمی کرد که برای همه غیر قابل باور بود.
در 6 اکتبر 1993، جردن در تصمیمی جنجال برانگیز، خداحافظی اش را از دنیای بسکتبال اعلام کرد. البته در سال 1998 جردن در کتاب "For the Love of the Game" عنوان کرد که به دلیل خستگی ناشی از فشار مسابقات قصد داشت پس از پایان المپیک 92 از میادین خداحافظی کند اما از این تصمیم منصرف شده است.
اما این پایان کار جردن در ورزش نبود. او در 7 ام فوریه 1994 در یک تصمیم بحث برانگیز دیگر اعلام کرد که به تیم بیسبال شیکاگو وایت ساکس پیوسته و قصد دارد برای این تیم در سطح دوم لیگ بیسبال آمریکا ( Minor League Baseball) بازی کند. جردن درباره این تصمیم عنوان کرده بود که پدرش همیشه او را در پیراهن یک تیم MLB تصور می کرده و این تصمیم را برای احترام به پدرش گرفته است. جردن در طی دو سال برای تیم های بیرمنگام برنز و اسکاتسدیل اسکورپینس بازی کرد. باشگاه شیکاگو بولز هم در روز اول نوامبر همان سال برای تجلیل از اسطوره این باشگاه، علاوه بر رونمایی از مجسمه مایکل جردن در بیرون از ورزشگاه یونایتد سنتر، در مراسمی باشکوه شماره 23 جردن را هم بایگانی کرد.
بازگشت جردن
فصل 93-94 لیگ برای شیکاگو بدون جردن با شسکت مقابل نیویورک در نیمه نهایی کنفرانس شرق به پایان رسید. در فصل 94-95 هم شیکاگو شرایط خوبی نداشت. اما قرار نبود شرایط به همین منوال پیش برود. در روز 18 مارچ 1995، جردن در یک کنفرانس خبری تاریخی تنها با گفتن جمله "من برگشتم" اعلام کرد که قصد بازشگت به لیگ NBA را دارد. روز بعد از این مصاحبه، جردن در بازی که طبق رتبه بندی نیلسن رکورد بیشترین مخاطب برای یک بازی فصل عادی لیگ NBA را شکسته بود، مقابل تیم ایندیانا به میدان رفت و 19 امتیاز به دست آورد. جردن برای بازی در لیگ با این که می توانست شماره 23 را انتخاب کند اما همان شماره 45 ای که در بیسبال می پوشید را انتخاب کرد. علارغم این که جردن یک سال و نیم از میادین دور بود اما پس از بازگشت به مسابقات، نمایش فوق العاده ای از خودش نشان داد. او در چهرامین بازیش پس از بازگشت به شیکاگو، با پرتاب ثانیه های پایانی تیمش را مقابل آتلانتا به پیروزی رساند و در مسابقه بعدی مقابل نیکس 55 امتیاز به دست آورد. در نهایت این فصل برای جردن و شیکاگو با شکست مقابل اورلاندو مجیک در دور دوم پلی آف به پایان رسید. جردن پیش از دومین مسابقه این سری اعلام کرد که دوباره پیراهن شماره 23 را خواهد پوشید که البته این موضوع جریمه های مالی بزرگی را برای جردن و باشگاه بولز به همراه داشت.
در فصل 1995-96 جردن با درخشش در تیم شیکاگو علاوه بر دریافت جایزه های MVP فصل عادی و MVP مسابقه آل-استار، با ثبت میانگین 30.4 امتیاز در هر بازی، بار دیگر امتیازآورترین بازیکن لیگ شد. شیکاگو هم که در آن سال با اضافه شدن دنیس رادمن قدرت بیشتری پیدا کرده بود، با ثبت رکورد تاریخی 72 برد و 10 شکست به عنوان تیم اول به پلی آف رفت و در این مرحله هم به راحتی تمام حریفانش را از پیش رو برداشت و برای چهارمین بار به مقام قهرمانی لیگ رسید. جردن هم با درخشش در سری فینال مقابل تیم سیاتل سوپرسانیکس، برای چهارمین بار عنوان با ارزشترین بازیکن فینال را از آن خودش کرد. جردن و ویلیس رید، تنها بازیکنان تاریخ NBA هستند که در یک فصل توانسته اند هر 3 جایزه MVP را تصاحب کنند. همزمانی قهرمانی جردن در NBA با روز پدر باعث احساساتی شدن جردن در رختکن و رقم خوردن این تصویر به یاد ماندنی شد.
در فصل 96-97 هم شیکاگو پس از یک فصل فوق العاده، بار دیگر به فینال NBA رسید و این بار مقابل یوتا جاز و کارل ملونی که جردن را در رقابت برای کسب جایزه MVP فصل عادی شکسته داده بود قرار گرفت. در بازی پنجم فینال آن سال مایکل جردن که به دلیل مسمویت غذایی طبق گفته پزشک تیم حتی شرایط بازی کردن را هم نداشت تصمیم گرفت که برای کمک به تیمش به میدان مسابقه برود. جردن در این مسابقه که حتی به سختی می توانست بدود با نمایش غیر قابل باور 38 امتیاز به دست آورد و تیمش را که عقب افتاده بود به بازی برگرداند. او همچنین با گل کردن پرتاب 3 امتیازی اش در فاصله 25 ثانیه مانده به پایان بازی برتری تیمش را تثبیت کرد و در پایان کمک پیپن از زمین خارج شد این تصویر ماندگار را از آن بازی تاریخی به یادگار گذاشت.
شیکاگو در نهایت با نتیجه 4-2 سری فینال را به نفع خود تمام کرد و برای 5 امین بار قهرمان NBA شد. جردن هم برای دومین فصل متوالی جایزه MVP فینال را از آن خودش کرد. ثبت اولین تریپل-دابل تاریخ مسابقه All-Star هم دیگر رکورد جردن در آن سال بود.
شوت آخر
جردن با ثبت میانگین 28.7 امتیاز در فصل 97-98 برای دهمین و آخرین بار در طی دوران بازیش، امتیازآورترین بازیکن NBA شد و همچنین برای بار پنجم جایزه MVP فصل عادی و برای بار سوم MVP مسابقه All-Star را به دست آورد. جردن و شیکاگو در آن سال برای دومین فصل متوالی در مسابقه فینال با یوتا جاز روبه رو شدند که این بار هم جردن یک تصویر ماندگار دیگر از خودش به جا گذشت. در بازی ششم فینال و در حالی که تیم بولز با نتیجه 3-2 در سری فینال پیش بود و در حالی که تیم جاز در فاصله 22 ثانیه مانده به پایان بازی با اختلاف 1 امتیاز از میهمانش جلو بود و توپ را در اختیار داشت، مایکل جردن در یک اقدام زیرکانه توپ را از دست ملون ربود و پس از یک کراس اور تماشایی برایان راسل را نقش زمین کرد و با گل کردن آخرین پرتابش در آخرین فینال NBA که در آن حضور داشت، تیمش را برای ششمین بار قهرمان NBA کرد و در پرمخاطب ترین بازی تاریخ لیگ NBA تصویری خاطره انگیز از خودش به جای گذاشت. جردن در این بازی 45 امتیاز کسب کرد و برای ششمین بار در دوران بازیش، جایزه MVP فینال را از آن خودش کرد. او همچنان با اختلاف، رکورددار تصاحب این جایزه است.
دوباره رفت، دوباره برگشت
با جدایی رادمن، پیپن و فیل جکسون از تیم شیکاگو و تعطیلی موقت لیگ در فصل 98-99، جردن هم در 13 ام ژانویه 1999، برای دومین بار بازنشستگی اش را اعلام کرد. یک سال بعد جردن به عنوان یکی از مدیران باشگاه واشنگتن ویزاردز به NBA بازگشت. او در ویزاردز به نوعی همه کاره بود و همه تصمیم های نهایی بر عهده او بود که البته با تصمیمات عجیبی در زمینه پرداخت ها و نقل و انتقالات بازیکنان همراه بود. اما علارغم این که گفته بود به احتمال 99.9 درصد هرگز دوباره در لیگ بازی نخواهد کرد، با تاثیر از بازگشت ماریو لمیو به NHL، برای دومین بار و این بار با پیراهن تیم واشنگتن در سن 38 سالگی تصمیم به بازگشت به NBA گرفت. او برای این کار کل تابستان را به تمرین کردن پرداخت. او همچنین داگ کالینز، مربی سابقش در شیکاگو را به عنوان سرمربی تیم ویزاردز انتخاب کرد.
در فصل اول جردن علارغم مصدومیت با ثبت میانگین های 22.9 امتیاز و 5.2 پاس در هر بازی، بهترین امتیاز آور و بهترین پاسور تیمش بود. در سال 2002 جردن برای چهاردمین و آخرین بار در دوران بازیش در مسابقه All-Star حاضر شد و توانست با شکستن رکورد کریم عبدالجبار، به عنوان امتیازآورترین بازیکن تاریخ این مسابقه دست پیدا کند. جردن در سال 2003 میانگین 20 امتیاز در هر بازی را ثبت کرد و به پیرترین بازیکن تاریخ NBA تبدیل شد که توانسته در یک بازی 43 امتیاز کسب کند. پس از این که مشخص شد فصل 2002-2003 آخرین فصل حضور جردن در NBA خواهد بود، باشگاه میامی هیت برای تجلیل از جردن شماره 23 این بازیکن را بایگانی کرد. هواداران شیکاگو در آخرین حضور جردن در ورزشگاه یونایتد سنتر، 4 دقیقه ایستاده به تشویق اسطوره بزرگ باشگاه شیکاگو پرداختند. و حالا همه چیز برای یک خداحافظی باشکوه آماده بود.
خداحافظی باشکوه
در 16 آوریل 2003، تیم های فیلادلفیا سونی سیکسرز و واشنگتن ویزرادز در شهر فیلادلفیا به مصاف هم رفتند. جردن در سه کوارتر اول این مسابقه تنها 13 امتیاز کسب کرد و با تصمیم سرمربی در اواخر کوارتر تعویض شد و روی نیمکت نشست. اما با شروع کوارتر چهارم، با تشویق ها و فریاد های "We want Mike" حاضرین در سالن First Union Center داگ کالینز بالاخره جردن را از روی نیمکت بلند کرد به زمین فرستاد. در فاصله 1 دقیقه و 45 ثانیه مانده به پایان بازی جردن پشت خط پرتاب پنالتی رفت و با گل کردن هر دو پنالتی، آخرین پرتاب های دوران حرفه ای اش را هم با موفقیت به ثمر نشاند. بلافاصله پس از این پرتاب جردن تعویض شد و در میان تشویق تماشاگران، هم تیمی ها، داوران و بازیکنان فیلادلفیا به نیمکت برگشت. اما تشویق های متوالی تماشاگران باعث شد تا جردن بار دیگر از روی نیمکت بلند شود و از تشویق های 21257 تماشاچی حاضر در سالن، تشکر کند.
جردن در خارج از زمین مسابقه هم موفقیت های بسیاری به دست آورد. او اولین ورزشکار تاریخ بود که توانست نامش را به عنوان یک برند تجاری موفق در سطح دنیا مطرح کند. او همچنین در سال 2006 سهام کوچکی از باشگاه شارلوت بابکتس را خریداری کرد و در سال 2010 با داشتن بخش عمده ای از سهام این باشگاه، به عنوان اولین ورزشکار تاریخ توانست مالکیت یک باشگاه را به عهده به گیرد. او همچنین اولین مالک آمریکایی-آفریقایی یک تیم ورزشی در NBA است.
افتخارات دوران بازی
قهرمانی لیگ ( 6 بار)
MVP فصل عادی ( 5 بار)
MVP سری فینال ( 6 بار)
حضور در آل استار ( 14 بار)
MVP آل استار ( 3 بار)
حضور در تیم منتخب فصل ( 10 بار)
حضور در تیم منتخب دفاعی فصل ( 9 بار)
بهترین توپ رباینده لیگ ( 3 بار)
قهرمانی مسابقه اسلم دانک جشنواره آل-استار ( 2 بار- 1987-1988)
ورزشکار سال از نگاه آسوشیتد پرس ( 3 بار)
کسب عنوان برترین ورزشکار تاریخ آمریکای شمالی از سوی ESPN
برترین بسکتبالیست مرد سال ایالات متحده ( 2 بار)
حضور در تالار مشاهیر بسکتبال و تالار مشاهیر FIBA
قهرمانی در مسابقات المپیک ( 2 بار)
قهرمانی مسابقات قاره آمریکا و قهرمانی مسابقات پان امریکن
