علی یووهیکی از بزرگترین حسرت زندگی من و هم سن و سالای یوونتوسی اینه که چرا از یووه فقط دو دهه اخیر رو باید یادمون بیاد؟
چرا اون دوران با شکوه دهه هشتاد و قبل ترش و بازیکنانی افسانه ای با رکورد هایی خارق العاده رو تتونستیم ببینیم...
تعریف و تمجید هاو شنیده ها و و کلیپ های سیاه و سفید هیچوقت نميتونن جای حس واقعی زندگی موازی با تیم رو بگیرن...
اقایون بزرگ هیچوقت نتونستیم بازیاتونو ببینیم اما بابت معماری چنین تاریخچه با صلابتی از همتون ممنونيم
شما هم اندازه اساطیر دو دهه اخیرمون و شاید بیشتر از خیلی هاشون قابل احترامید
تاریخ هیچوقت فراموش نمیشه
به سلامتی تمامی پیشکسوت های تورین...
یا علی