مطلب ارسالی کاربران

خانه...همان جایی که قلب ها میشکنند..

#YNWA Anfield 04/29/2015 - 21:41 مشاهده پروفایل

241 مشاهده / 1 دیدگاه

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

پشت پاییز عمر تیتو و عصر تاتا، دنیا دو سال تمام برای بچه های پپ ناپدری بود. دو سالی که رونالدو وسط بی حوصلگی های مسی توپ طلا جمع می کرد، رئال مادرید قهرمان اروپا می شد و اتلتیکو لیگا را کادوپیج از نوکمپ هدیه می برد.
یک/ ترانه خوان شب های سواحل بارسلونا، با خاطره ی چهارده جام رنگارنگش، سر یکی از همین شب ها دوباره انگار به خانه برمی گردد. خانه. خانه ی دل تنگی ها. همان جایی که عاشقی سخت تر است. همان که جایی که والدس تمام ناامیدی اش را پرت می کند سمت توپ و پای تورس و هرگز هم به آن ها نمی رسد. همان جایی که بوسکتس و مسی، رسیده و نرسیده زانو می زنند تا همه ی چیزهای خوب دنیا پیش از سوت پایان برای شان تمام شود. آخر همان چهارشنبه، بیست و پنجم آوریل غم انگیز . آخر شبی که از فردایش، هوای لیگ قهرمانان نه بوی مسی می دهد، نه ژاویستا و نه هیچ کدام دیگرشان. شب آخر در نیوکمپ. در خانه؛ همان جایی که قلب ها می شکنند.
دو/ زخم های کاری همیشه یک جایی سر باز می کنند. نوستالژی از پس ژرف ترین چین و شکنج های ناخودآگاه ، پرواز می کند به دنیای واقعیت های بیرون. به جایی که پپ، بعد از تمام این سه سال، دوباره این جا، کنار همین خط، قلبش را از همه ی ورود ممنوع های همین استادیوم رد می کند تا برسد به چشم ها. به تمام نود و هشت هزارتای شان. به یاد روزهای خوب گذشته، یاد زندگی کنار این شهر، تیتو و همه ی آدم های این خانه. همه ی آن هایی که به احترامش می ایستند، سکوت می کنند، دست تکان می دهند، جلوی بغض و گریه هایشان را نمی گیرند و احتمالا ته دلشان می خوانند که هرجای دنیایی دلم اون جاست.
سه/ پشت پاییز عمر تیتو و عصر تاتا، دنیا دو سال تمام برای بچه های پپ ناپدری بود. دو سالی که رونالدو وسط بی حوصلگی های مسی توپ طلا جمع می کرد، رئال مادرید قهرمان اروپا می شد و اتلتیکو لیگا را کادوپیج از نوکمپ هدیه می برد. کمی آن طرف تر در مونیخ ، دنیا همان روزها برای گواردیولا هم ارمغان بهتری نداشت. پنج گل در نیمه نهایی. مادر همه ی شکست ها. فصلی و فصل هایی که گشتند و گذشتند تا امروز. امروزی که بارسا با سه گانه ی هراس انگیزش در نوک خط حمله، فقط سه گانه می خواهد و پپ غرق در رویای قهرمانی، فکر می کند به اشک های راموس و رونالدو در برلین؛ وقتی مادرید هم کنار میلان، آژاکس و منچستریونایتد، چهارمین ناکام بَک تو بَک های تاریخ لیگ قهرمانان اروپا می شود. فکر می کند به انتقام.
چهار/ حالا، سر آخرین قدم های بارسا و گواردیولا تا خوشبختی، ایستاده ایم به تماشای کار دنیا. به این که یک پله بالاتر از همه ی عاشقیت های سینما، دلبر و دل باخته ، دو طرف جاده ی یک طرفه ی مرگ و زندگی، برای صد و هشتاد دقیقه یا بیشتر، قرار است فارغ شوند و به خرق عادت همه ی نبردهای گذشته، این بار نه پشت به پشت، که رو به رو شمشیر بکشند و بجنگند تا آخر بازی برگشت. وقتی آسمان آلیانز برای یک کدام پدر یا پسرها حسابی حسابی سنگین است و فوتبال پر شده از طعنه ی تلخ تیر خلاصی که قربانی اش را تا ته حضیض سقوط پایین می اندازد؛ که اگر بارسا ببازد ژاوی دست خالی می رود و مسی می ماند و اینیستا. مسی با کوهی از وسوسه های رفتن و اینیستا، خدای کوچک و مهربان فوتبال، تنها، نزدیک آخر قصه، با یک عمر خاطره در سینه ای که زخم کهنه اش را حالا پدر از راه رسیده و دوباره باز کرده. و پپ که این یک بار را هم اگر ببازد، آن وقت تنهاتر از تمام این سه نفر، خودش می ماند و تقاص و تمام آلمان.
پنج/ حالا در این خط آخر، حتما باید یادمان باشد که زندگی را تا هست زندگی کنیم و بترسیم از فردا. حال خوب امروز را بچسبیم ، روی ساعت صفر عاشقی اش توقف کنیم و فکر نکنیم به فردا. فردایی که گواردیولا پای تخته ی رختکن بایرن، وسط مرور هزارباره ی غم انگیزترین تیکی تاکای زندگی اش، فکر می کند به این که چه طور بعد از والی اینیستا نیمکت تا خط دروازه را پرواز نکند و نرسد به حلقه ی شادی بچه ها. دنیای بدی است. دنیایی که هر قدر هم دعا کنیم ، مسافر جا مانده از رفقا زیاد جا می گذارد و دردهایش از دست درمان زیاد درمی گذرند.

علیرضا ارژنگ‌زاده

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

دیدگاه‌ها (1 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

ساویولا بارسا

خیلی متن عالی ای بود
واقعا لذت بردم
این که پپ و بارسا به هم رسیدن، میتونه خاطره انگیز ترین دیدار تاریخ فوتبال اروپا باشه
ولی راستش مثل نویسنده من هم به عنوان یک بارسایی بدجور گیر کردم
از یک طرف از خدا میخواستم که بارسا به فینال برسه، و از طرف دیگه میخواستم پپ هم به فینال برسه
بارسا اگه نره فینال که من تا مرگ پیش خواهم رفت، چرا که شایستگی اش تنها قهرمانی است
اما موندم با تنهایی پپ و انتقادات آلمانی های مغرور که به سمتش میان چه کنم؟
فوتبال خیلی بی رحمه. پدر و پسر ها رو در مقابل هم قرار داده