آهنگ معین هوش مصنوعی و خواننده اصلی علیرضا پوراستاد است(پناه)
معین
پناه میبرم به خنده‌های تو
که درد و دل کنم فقط برای تو
پناه میبرم از این همه سکوت
به حس عاشقانه‌ی صدای تو
امان از گریه‌های زیر باران
امان از زخم‌های نارفیقان
امان از روزگار از حال این شهر پریشان
شایع
توو این سالا دیگه هر اشتباهی از دستم برمیومدو کردم
کم نه چند سال هر شب از دستم در رفت
رفتم چند سال اَ صبح با گردنِ کج برگشتم
خودم دلِ خودمو میزدم ، خودمو میزدم ریشامو نمیزدم
اگه بدونی چقد رو خودم چاقو کشیدم من
هنوزم خیلی شبا خوابم نمیبرن
تو فکر میکنی کی موند؟
اون روزا که فقط خودم پیشِ خودم میموند
خودم برا خودم شعراشو بلند میخوند
خودم برا خودم نیرو کمکی بود
کی موند ، وقتی اونقد جفنگ بودم
حتی توو چشمایِ خودم هم نگاهم نمیفتاد
بهم حق بده نذارم بفهمیم
عینِ شاگردِ عاشق استاد
من از راه به در بودنامو بودم اومدم
با پایِ خودم اومدم ، دورامو زدم اومدم
بعدِ این همه سال رو برگردوندنم
معین
تو لبخندی میان گریه‌هایم
تو اینجایی نمی لرزد صدایم
بغل کن خاطرات خسته‌ام را
تویی که مرحمی بر زخم‌هایم
چه کرده‌ای که می‌رسد تمام باورم به تو
چه کرده‌ای که از خودم پناه میبرم به تو
امان از گریه‌های زیر باران
امان از زخم‌های نارفیقان
امان از روزگار از حال این شهر پریشان
تتلو
خیلی درد، خیلی مشکلات، خیلی دعوا، خیلی بی‌پولی داشتیم
به خیلیا گفتیم می‌موندی کاشکی
خیلی زمین خوردیم و نشد هیچ‌جوری پا شیم
کلی فاصله با پیروزی داشتیم
و یاد گرفتیم دنیا جای پیزوریاش نی
یه سری چیزارم خب نمی‌شه که گفت
آخه افت داره اینجا می‌دونی جاش نی
چقده خوردیم پس گردنی
دیگه حال پارتی و مست کردن نی
یاد گرفتیم مرام بعضی رفیقا حتی بدتره از اجنبی
یاد گرفتیم حسادت رفیق از رقابت رقیب خطرناکتره
اونی که می‌کنه خطر پاک‌تره
می‌بره اونی که می‌مونه عقب آخرش
نه حوصله نصیحت دارم، نه سر در میاره کسی از کارم
نه میدونه چیزی کسی دربارم
و خودمو بستم به مسیرم کارم
من با یه موج بیمار، تکیه به کنج دیوار
خسته از همه، خسته از خالی بودن جای صدام توی برج میلاد
معین
امان از این هوای غم گرفته
دلم از عالم و آدم گرفته
تمام کوچه‌های شهر را ماتم گرفته
