آی‌اسپورت – برای دومین بار پیاپی در یک هفته، لیورپول یک بازی بزرگ را با تساوی بدون گل به پایان رساند، نتایجی که احتمالا خودشان هم دقیقا نمی‌دانند چه حسی نسبت بهشان داشته باشند. در تئوری لیورپولی‌ها باید از دو بازی ۰-۰ مقابل بایرن مونیخ و منچستر یونایتد راضی باشند. اما در حال حاضر نمی‌توان به چیزی غیر از فرصت بزرگی که آن‌ها برای شکست دادن یونایتدی که مجبور شد تا دقیقه ۴۳ هر سه تعویضش را انجام دهد، فکر کرد.
آیا امکان دارد یک تیم در یک بازی هم ببرد، هم ببازد و هم مساوی کند؟ حس و حالی که لیورپولی‌ها بعد از به صدا درآمدن سوت پایان بازی در اولدترافورد داشتند ترکیبی از این سه حالت بود. یک امتیازی که شاگردان یورگن کلوپ از این بازی گرفتند آن‌ها را به صدر جدول لیگ برتر بازگرداند، اما فقط با یک امتیاز بیشتر از منچستر سیتی. در ضمن این بازی یک بار دیگر شک و تردیدها درباره تمرکز و تجربه لیورپول در کورس قهرمانی و به خصوص هفته‌های آخرش را بیشتر کرد. در مجموع باید گفت کلوپ و تیمش ماه خوبی را پشت سر نگذاشتند.
بعد از بازی، کلوپ در جواب این سوال که آیا این بازی یک امتیاز به دست آمده بود یا دو امتیاز از دست رفته، پاسخ داد: «هر دو. به هر حال ما یک امتیاز گرفتیم، نتیجه‌ای که خیلی‌ها فکر می‌کردند بهش نمی‌رسیم».
هواداران لیورپول پس از پایان بازی آواز می‌خواندند که تیمشان در صدر جدول قرار دارد. شاید این واکنشی از سر مثبت‌اندیشی بود. یا شاید در قیاس با بسیاری از فصول گذشته در ۲۹ سال گذشته، همین صدرنشینی در این مقطع از فصل بیش از آنی است که انتظارش را داشتند. اما لیورپول در بازی دیروز بهترین شرایط را برای شکست دادن یونایتد در اولدترافورد داشت. نه تنها آندر هررا، خوان ماتا و جسی لینگارد در همان نیمه اول از زمین بیرون رفتند، بلکه مارکوس رشفورد هم عملا مصدوم به بازی تا پایانش ادامه داد. لیورپول مقابل تیمی قرار گرفته بود که به خود اوله گونار سولشر با ۱۰ نفر و نیم بازی می‌کرد. شاید فقط دو کارت قرمز و یک گل به خودی می‌توانست شرایطی مطلوب‌تر از این برای تیم مهمان پدید بیاورد.
مسئله اینجا نیست که لیورپول موفق به شکستن خط دفاعی یونایتد نشد. یونایتدی‌ها بسیار تحسین‌برانگیز دفاع کردند. مسئله اینجاست که لیورپول حتی نزدیک به گل زدن هم نشد. شاگردان کلوپ انگار هیچ ایده‌ای برای باز کردن خط دفاعی یونایتد نداشتند. یا بدتر از آن، اصلا نمی‌خواستند.
درباره تیمی که مقابل حریفی که مجبور شده تماما عقب‌نشینی کند، فقط یک ضربه در چهارچوب می‌زند، چه قضاوتی باید کرد؟ تازه این ضربه در دقیقه ۳۳ به ثبت رسید. لیورپول با وجود اینکه 65 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت، با پاس‌های بی‌دقت و تصمیمات غلط خطری جدی روی دروازه حریفش ایجاد نکرد. در واقع این یونایتد بود که در نیمه دوم بیشتر به پیروزی نزدیک شد، آن هم در شرایطی که روملو لوکاکو عملا نقش یک وینگر دفاعی را در سمت راست تیمش بازی می‌کرد؛ یک درک کویتِ بلژیکی.
واکنش‌های خشمگین کلوپ کنار خط هم، که بیش از حد همیشگی بود، کاملا انعکاسی از نمایش بازیکنانش در زمین بود. کلوپ همیشه مربی‌ای پرانرژی و پرتحرک کنار زمین است. اما در این بازی فریادهای او از سر نارضایتی، به خصوص سر جورجینو واینالدوم و سادیو مانه، بیانگر نظر کلی او نسبت به عملکرد تیمش بود. البته وقتی بعد از بازی از خود کلوپ پرسیدند که آیا کنار زمین خشمگین بوده، او حالتش را هیجان‌زده توصیف کرد.
«مصدومیت بازیکنان منچستر یونایتد ریتم بازی ما را هم خراب کرد. اگر همان ترکیب دو بازی قبل در زمین می‌ماند تیمی آشنا برای ما بود. اما تغییر این شرایط بازی‌ای متفاوت به وجود آورد که در نهایت به سود ما نبود. وقتی تیمی بزرگ تا این حد دفاعی می‌شود، بازی کردن مقابلشان راحت نیست. چیزی این وسط تغییر کرده و بقیه خودشان را با آن تطابق داده‌اند. ما هم باید به این تطابق برسیم».
لیورپول حالا چهار تساوی از پنج بازی اخیرش به دست آورده و مشخصا در نفوذ به خطوط دفاعی کم عمق و پرتعداد به مشکل برخورده. اما این تساوی چه معنایی در سرنوشت این فصل برایشان خواهد داشت؟ اگر لیورپول قهرمانی را با دو امتیاز کمتر به سیتی واگذار کند، نمی‌توان تساوی در اولدترافورد را مقصر اصلی دانست. امتیازاتی که شاگردان کلوپ در بازی‌های روی کاغذ ساده‌تر از دست دادند و احتمالا در ادامه راه از دست خواهند داد، حسرت بیشتری برای آن‌ها به همراه خواهد آورد.
فشار روی لیورپول هفته به هفته بیشتر می‌شود و خود کلوپ هم به خوبی این را می‌داند: «من مجبور نیستم بازی کنم. من فقط می‌شینم اینجا و حرف‌های مسخره می‌زنم. این که خیلی کار ساده‌ایست. اما مهم اینجاست که ما از این شرایط درس بگیریم و در آینده بهترین استفاده را ازشان ببریم...
