سال هشتاد و دو بود و بنده در تهران سرباز بودم.
تمام بازیهای پرسپولیس رو توی اواخر سال ۸۰ تا اواخر ۸۲ که در تهران بود رو به ورزشگاه میرفتم.
پرسپولیس برای فصل ۸۲-۸۱ با مدیریت اکبر غمخوار و مربیگری وینگو بگوویچ تیمی پر ستاره و قدر با بازیکنایی که اگه کسی رو جا نیانداخته باشم مثل ساشا ایلیچ ، فنایی، پیروانی، انصاریان، رهبری فر، گلمحمدی، کریم باقری، کاویانپور، میناوند، امامی فر، برزگر، اولادی، اصلانیان، سلمانی، انتظاری، رضا جباری، ابوالقاسم پور، کاظمیان، عیسی ترائوره و علی دایی پای به لیگ سوم برتر ایران گذاشت.
تیم سرخپوش پایتخت سه تا بازی اول با نتایج پرگل،عجیب و بازیهای هجومی که برد هشت گله پگاه و پنج گله فجر بود رو به هفته چهارم رساند.
و اما هفته چهارم: پرسپولیس مورد علاقه من با پیکان ذوالفقارنسب، مربی مورد علاقه و همشهری بنده بازی داشت.
دکتر ذوالفقارنسب یک مربی صاحب سبک و فنی که تیمهاش هم قابل احترام بودن، و با وجود انگ به دفاعی بازی کردن تیمهاش، اما من نوع بازی، دیسیپلن و انضباط تیمیش رو دوست داشتم.
پونزده شونزده سال قبل، تقریبا همه تیمهای لیگ، سه دفاعه بازی میکردن و پرسپولیس و پیکان جزو معدود تیمهای چهار دفاعه لیگ بودن.
چند روز قبل از بازی به همخدمتیهای فوتبالیم گفته بودم که ذوالفقارنسب، این پرسپولیس رو به چالش خواهد کشید.
روز موعود برای من فرا رسیده بود. دقیقا یادمه آخرین روزهای تابستان ۸۲ بود.
بازی با سردرگمی پرسپولیس، گارد بسته پیکان و ضد حملات خطرناکش شروع شد و تا آخر بازی ادامه داشت.
اون روز پیکان منظم دکتر، حتی یک اشتباه کوچک رو هم تو بازی نکرد. پیکان ۱-۲ بازی رو برد و فکر کنم باقری تک گل پرسپولیس رو زد.
تو اون بازی پرسپولیس ۳-۳-۴ و پیکان ذوالفقارنسب برای اولین بار در لیگ ایران ۲-۴-۴ خطی بازی کردن.که فرداش روزنامه ها نوشتن «۲-۲-۲-۴ ذوالفارنسب».
۲-۲-۲-۴ چهار تا مدافع، دو تا هافبک تدافعی، دو تا هافبک کنار، و دو مهاجم مکمل.
یادمه تو فوتبال روز اروپا منچستر فرگوسن با این سیستم بازی میکرد و هنوز هم برانکو هر از گاهی در کنار ۲-۴-۴ لوزی مورد علاقش از این نوع استراتژی و سیستم استفاده میکنه...
