مطلب ارسالی کاربران
یوونتوس می ماند ، همیشه مانده است
سه فصل رویای برای یوونتوس گذشت ، سه فصلی که شاید مهمترین دستاوردش برآورده شدن یکی از آرزوهای ما بود (به عنوان تیفوسی یوونتوس) سه ستاره شدن تیم مان ! ستاره ی آخر که داستانش همچون داستان عشق سال های وبا ، دائماً با گرفتاری هایی همراه بود ، مورد غریبی همچون کالچوپولی ، رفتن یووه به "سریه ب" ، از دست رفتن ستاره ها ، ماندن ستاره ای همچون بوفون و دل پیرو و ندود و ترزگه و .... و مربیانی همچون رانیری که با اعتماد هواداران هیچ کاری برای بیانکو نری نکردند ، اما ره چند ساله در سه سال بالاخره پیموده شد ، یووه سه سال پشت سر هم قهرمان شد ، جام را از همین آلگری که به تازگی مربی تیم محبوب ما شده است ربود ، افتخار آن روز های ما، قدرت تیم ما در مقابل قدرت تیم همین آقای ماسسیمو بود ، با ستاره هایش در هفته های پایانی جام را از دست دادند ، به شوق به شور به تشنگی یوونتوس برای قهرمانی و تثبیت خود ، جام را واگذار کردند . با بازیکنانی که شاید در خور شخصیت تیم نبودند ، شایان توجه است که در آن بازه ی زمانی شاید اولویت "بازیکن در خور" برای یوونتوسی ها این بود که یوونتوس را دوست داشته باشد ، بسیاری از بازیکن در تیم تازه بازگشته به سریه آ ما توپ می زدند ، یووه را محملی برای رشد خود می دیدند ، گاه خود را بالاتر از این تیم تیر خورده می دیدند و می خواستند ستاره ی ما شوند ، اما نمی دانستند وقتی شما عاشقانی چون دل پیرو و بوفون را دارید نمی توانید به ستاره ای که به خود فکر می کند نه به باشگاه عشق بورزید .
اما در فصل بعد که یووه در لیگ قهرمانان پا به توب شد همه فقط نمایشی آبرو مند از او می خواستیم ، پیش از شروع بازی ها کلی عدد و رقم را باهم جمع و تفریق می کردیم ، بله ! گاه یک بازیکن از تیمی برابری می کرد با قیمت کل بازیکنان ما ، گاه یک خط دفاعی یا هافبک تیم مقابل اینگونه بود ، ما باید می سوختیم و می ساختیم . همه می دانستیم امثال ووچینیچ در حد تیم ما نیست ، اما بازیکنی هست که فصل پیش ما را کم و بیش نجات داد ، امید داشتیم به خود بازگردد اما کم کم متوجه شدیم توان و حد این بازیکن اینقدر است ، فراموش نمی کنم بازی در مقابل چلسی ، کم ترس نداشتیم اما کونته و شاگردانش به گوش بازیکنان چلسی و دی متئو ضرب المثل "زهی خیال باطل " را خواندند و بازی برگشت که بارها از آن سخن به میان آمده .
همان موقع هم ما با این خرید بازیکنان سر هر فصل متعجب می شدیم ، پیرلو ؟ اکدال ؟ ماتری ؟ لوسیو ؟ جووینکو (دوباره) ؟ پوگبا ؟ یوورنته (آن هم 9 ماه دیگر) ؟ آساموآ ؟ ایسلا ؟ بنتنر ؟ آنلکا ؟ (توالی زمانی رعایت نشده)
شاید بگویید نه فلان بازیکن نام برده فلان کار را کرد ، اما همان لحظه ی خرید چه ؟ ایا می دانستیم چه می شود ؟
اول هر فصل یوونتوسی ها به دنبال خریدهایی بودند که آن یوونتوس را به یاد آورد . برای اکثر ما "آن یوونتوس" کلید واژه است ، به ازای هر بازی ، هر فصل نقل و انتقال در این شش،هفت سال (بعد از بازگشت به سریه آ) با دنبال بویی از آن یووه بودیم . گاهی بدست آوردیم ، گاه نه .
کونته بیشترین تلاش را کرد ، سه سال تمام با انرژی این موضوع را حقیقی کرد ، درست است که تیم خیلی از مواقع بر لبه ی تیغ حرکت می کرد ، اما روند رو به رشدش برای همه مشخص بود ، اما نگارنده فراموش نمی کند که یکی از سوال ها حدود سه سال و سه ماه پیش که نام کونته امد چه بود ، کونته ؟ قابل بررسی بود ، شاید از دل نری و هفتم شدن بهتر بود ما باشگاهی نیستیم که بخواهیم تازه پا بگیریم یا اینکه سال های زیادی از غول بودنمان بگذرد ، نه دهه چهل و پنجاه و نه فوتبال هشتاد ، یوونتوس بوده است ... تا 2006 ،حریفان تعداد جام هایشان را جلوی ما می چینند ؟ همانطور که ما سه گل به چلسی قهرمان فصل قبل زدیم ، آلمان هفت گل به برزیلی زد که تعداد قهرمانیش بالاتر از آلمان بود ، هلند هم با اسپانیا این کار را کرد ، قهرمانی یک چیز شخصیت تیم چیز دیگریست .
وقفه ی ما اندک است ، به تغییر نسل نرسیده است (گرچه در کشورمان فوتبال فقط طی پنج سال گذشته اش مهم است ) ، ما همیشه دنبال مدیری و کادری بودیم که بگوید این فصل همان فصل است ، اما عموماً ناامید شده ایم .
امروز با سوال آلگری ؟؟ روبروییم ، این بار با دو علامت سوال ، زیرا کونته ، دل نری نبود ، اما آلگری کیست ؟ قهرمان یک فصل سریه آ و بهترین مربی سال همان فصل ، برای ما کیست ؟ کسی که جای کونته را گرفته ، در این که کونته مربی فوق العاده ای برای ما بود شکی نیست ، اما بیایید فراموش نکنیم خون دل خوردن هایمان را در بازی با بنفیکا، اشک تیفوسی در می آمد ، راضی به یک تغییر تاکتیک کوچک ، کوپنهاگن هم تاکتیک مارا که هیچ ضد تاکتیکش را از حفظ بود ، گاه مساوی های بی معنی پشت سر هم ، غروری که گاه فقط مارا به عربده کشیدن می رساند ، به شخصه اعتقاد دارم کونته برای مبحث نقل و انتقال نرفته است ، اما اگر رفته باشد من مرگ بر آنیلی نمی گویم ، من یاد بوفون و دل پیرو می افتم که ماندند و به جای مرگ بر موجی گفتن کمک کردند ، همانطور که آنیلی از ساخت ورزشگاه دست نکشید و واگذاری تیم را به میان نیاورد ، بحث سر درآمد شخصیشان بود ؟ شاید ، امیدوارم کونته برای نقل و انتقال نرفته باشد ، روز قبل از رفتن ، خبری مبنی بر ماندن ویدال در کاچو مرکاتو خواندم ، پس کجای کار ایراد پیدا کرد که کونته رفت ؟ شاید آن خبر دروغ بوده ، همه اش شاید است
موضوع اینست که آلگری آخرین گزینه مقبول بود ، بهتر از او خیلی ها تصور می شدند همچون زمانی که کونته به ما پیوست ، اما ما همچنان که منتظر ایستادیم و سیل خرید های جوانان باشگاه های مختلف را دیدیم و ناله کردیم و از دل آن ها ایموبیله و پوگبا و براردی و زازا را دیدیم ، این بار هم باید صبر کنیم و پاسخ این سوال را به چشم ببینیم : آلگری ؟؟
یوونتوس می ماند ، همیشه مانده است ، من به موفقیت آلگری مشکوکم اما از صمیم قلب دوست دارم بهترین نتیجه ها را بگیرد ، حتی بهتر از کونته ، چون برایم یوونتوس مهم است و نه اثبات درست بودن حرفم مبنی بر بد بودن آلگری .
