Captain Steve ROGERSخیلی پست خوبی بود.
من یادمه چار پنج سال پیش که سنم کمتر بود (۲۲ سالمه الان) خیلی این سوال که چرا انقد بدبختم و کسی درکم نمیکنه و اینا رو از خودم میپرسیدم و نه تا این حد مثه رفیقت ولی اونطوری که در شان یک مادر بود با مادرم رفتار نمیکردم تا گذشت و گذشت و من فیلمی به اسم about time رو دیدم.
این فیلم به اندازه ای روی من تاثیر گذاشت که قدر پدر مادرم و خونوادم و حتی رفیقای صمیمیم رو بدونم مخصوصا خونواده م.
این فیلم دقیقا در راستای همین پست شما و فهمیدن ارزشش خونواده خصوصا پدر و مادر تو زندگی هامون هستش.
بعد از تماشای این فیلم روزی رو به یاد ندارم که با بوسیدن دستای پدر مادرم آغاز نکرده باشم حتی اگر دلخوری هم باز پیش بیاد به پنج دقیقه نرسیده معذرت خواهی میکنم ازشون حتی اگر بی تقصیر هم بوده باشم.
واقعا باید قدرشون رو دونست، خیلی ممنون که دوباره یادمون انداختی.