Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Épanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle-toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom
Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sur la mer
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse
Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abîmé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien
“باربارا” … به یاد آر
آن روز … بر “برست” مدام می بارید
و تو خندان
شکفته و شیفته
زیر باران راه می رفتی
“باربارا” … به یاد آر
باران روی “برست” می بارید
من به تو در خیابان “سیام” برخوردم
تو لبخند میزدی
من هم لبخند میزدم
“باربارا” … به یاد آر
توئی که من نمی شناختمت
توئی که مرا نمی شناختی
به یاد آر
به یاد آر آن روز را
فراموش مکن
مردی زیر سایبان پناه گرفته بود
و تو را نامید : … “باربارا”
و تو در زیر باران
به سوی او دویدی
شیفته و شکفته
و خودت را در میان بازوان او انداختی
“باربارا “
این را به یاد آر
و از من دلگیر نباش
اگر تو را “تو” می نامم
من … همه ی کسانی را که دوست می دارم … “تو” می خوانم
حتی اگر آنها را یک بار دیده باشم
من … به همه کسانی که یکدیگر را دوست می دارند
“تو” می گویم
حتی اگر آنها را ندیده باشم
به یاد آر
فراموش مکن این باران آرام و شاد را
که روی صورت خوشبخت تو
روی آن شهر شادمان
روی آن بنائی که کشتی های جنگی را در آن می ساختند
و روی کشتی “ئوسان” می بارید
آه “باربارا”
جنگ که سرگشتگی یی ست
اکنون تو در زیر باران … آهن … آتش … پولاد … خون
چه شده ای؟
و آن کسی که تو را
عاشقانه در میان بازوانش می فشرد
آیا مرده؟ … ناپدید شده … یا هنوز زنده ست؟
آه “باربارا”
روی “برست” … مدام می بارد
همچنان که در گذشته می بارید
اما اکنون دیگر مثل گذشته ها نیست
همه چیز … تباه شده ست
این … بارانی قرّا و بیمناک و اندوهگین است
حتی طوفان، آهن و پولاد و خون هم نیست
تنها ابرها … که مثل سگها جان می کنند
سگهائی که در امتداد آب
روی “برست” ناپدید می شوند
و می روند تا دور دست ها … بگردند
دور …
خیلی دور از “برست”
“برست” ی که از آن …. هیچ چیز باقی نمانده ست
▪️▫️
#ژاک پره ور
