منچستر سیتیاولین قدم برای فهمیدن اینکه انسان با ارزشی هستیم اینه که به دنبال ارتقا و بهتر کردن خودمون باشیم و درونمون مثل یک رود در حال فعالیت و جریان باشه و به الان خودمون تکیه نکنیم چون مثل یک باتلاق با آبی که ساکنه کم کم فاسد و گندیده میشیم پس نباید به یک سطح ثابت قانع بشیم اما همین که ما دنبال بهتر کردن خود هستیم و یا انسان هایی با ارزش را با توجه به ذات و نیت پاکشون و اعمال خوبشون در زندگیمون کم و بیش دیده ایم نشون میده همواره انسان هایی هستند که با ارزشند ولی در نگاه اول ممکنه مشخص نشوند اما از طرفی نه ما می توانیم و نه حق داریم که دیگران را بی ارزش بدانیم پس نمی توانیم بگوییم کار ما تاثیری نداشته چون از استعداد ها و همین طور خوبی های افراد به طور کامل آگاه نیستیم و شاید کسی که امروز بی ارزش می پنداریمش فردا تبدیل به شخصی با ارزش و مفید برای جامعش شد چون هر چند شرایط سخت و محیط انسان رو وادار به انجام یکسری کار ها کنه ولی میل به خوبی همیشه در انسان ها هست و فقط کافیه در شرایطی مناسب قرار بگیره تا لا اقل یکسری افراد رو به انسان بهتری نسبت به گذشته تبدیل کنه مثلا یک منطقه که پر از افراد فقیر و بی بضائت و همینطور ولگرد هست شاید در نگاه اول افرادی بی مصرف و بی ارزش تلقی بشن ولی وقتی یک خیر با نیکوکاری مشکلات اونها رو کنار بزنه خیلی از همین افراد تبدیل به افرادی می تونن بشن که استعداد هایشون شکوفا بشه و یک جامعه رو از وجودشون بهره مند کنند
یک اشکال که در دیدگاهت احساس میکنم اینه که با ارزش بودن رو نسبت به همه مردم و با تاثیرات بالا می سنجی در حالی که حتی یک ذره ارتقا دادن شخصیت دیگران هم با ارزشه حالا ممکنه یکسری از این افراد این خوبی ها تاثیری روشون نگذاره که بسیار احتمال ضعیفی داره که روشون هیچ تاثیری نگذاشته باشه مگر اینکه مثلا خیلی کوردل یا نادون باشن ولی اصل قضیه اینه که ارزش یک مسئله کیفی هست نه کمیتی که بخوای بسنجی رو همه تاثیر گذاشته ؟ اگه گذاشته چه قدر بوده ؟ گذشته از این که این تاثیر رو نباید در زمان و مکان خاصی محدود کرد شاید نتیجه یک عمل سالها بعد مشخص بشه ولی در همون زمان خودش هم کم و بیش تاثیراتی میگذاره و کسانی که برای شکوفاشدن با ارزش بودنشون نیاز به یک تکان یا حرکت کوچیک دارن هم تحت تاثیر قرار میگیرن و اما اصل مسئله اینه که در نهایت انجام خوبی و با ارزش بودن برای خودمان هست اگه روی هیچ کس و هیچ چیز به فرض محال تاثیری نگذاره و آلبر کامو هم میگه که در نهایت به خودتون رجوع کنید و تکیه داشته باشید که لا اقل خودتون را به انسان با ارزش تری تبدیل کرده اید و یا بهتره بگم برای یک ذره هم که شده خودتان را تکامل بخشیده اید