پیرِ پرنیان اندیشماردونا شاید با کوکائین زندگی خودش را نابود کرده باشه اما هیچ وقت دنیای شهرت و محبوبیت اون رو دچار جنون خودشیفتگی نکرد. هیچ وقت خودش رو گم نکرد. دست رونالدینیو رو بوسید، برای توز بنر برد ورزشگاه و خیلی کارهای دیگه مثل برخورد پدرانه و دوستانه با شاگردانش. با اینکه اینها از نظر سطح بازی، شهرت و محبوبیت در یک فرسنگیش هم نبودن. مارادونا همیشه خاکی بود و همیشه قهرمان گرسنگان و مظلومان بود. مارادونا واقعاً خورشید ملت آرژانتین بود.