وینگرمهاجم ها از محصولات فوتبال مدرن هستند . زمانی که 442 منسوخ شد و تیم ها تصمیم به استفاده از 4231 و 433 گرفتند وینگرمهاجم ها متولد شدند.
ایده استفاده از بازیکنان پای مخالف در پست وینگر ، تا بتوانند با حرکت در عرض اقدام به شوتزنی کنند. رونالدو ، مسی ، روبن و ریبری را می توان اولین بازیکنان این نسل دانست که بدین شکل از آن ها بازی گرفته شد.
تخصص این بازیکن ها حرکت از کانال کناری ( فلنک ) است ولی برخلاف وینگرها شم گلزنی بالاتری دارند.
وینگرمهاجم ها بازیکنان خاصی هستند ، نمی توان آن ها را وینگر یا مهاجم یا حدوسطی از این ها دانست. برایشان می توان این ویژگی ها را تعریف کرد :
1- سریع اند
2- فرار های روی خط آفساید را به تعداد بالایی انجام می دهند
3- نسبت به وینگرها وظایف تدافعی کم تری دارند . وینگرها هنگام دفاع فضای جلوی فولبک خودی را پر می کنند اما وینگرمهاجم ها در قسمت های جلوتری از زمین منتظر شروع ضدحمله می مانند و برای فرار پشت دفاع کمین می کنند.
4- انتقال توپ در طول زمین را انجام می دهند ( مشابه برخی وینگرها )
(2)
5- تمام کنندگی بالایی دارند . با پای تخصصی خوب شوت می زنند . در مواردی پای غیرتخصصی قدرتمندی دارند
6- اغلب وابسته به فضائند.
ترکیب بهینه برای وینگرمهاجم ها 433 است اما بازیکنانی مانند روبن و رونالدو در 4231 نیز بازی های خوبی ارائه داده اند.
اصولا این گونه ها از بازیکن ها بسیار کم یابند ، بازیکنان دایرکتی مانند صلاح و سون به سختی پیدا می شوند اما سخت تر از آن ، پیدا کردن وینگرمهاجمیست که تکنیکی و در فضای بسته نیز موثر باشد . ( مانند مسی ، نیمار یا سادیو مانه )
امباپه ، نیمار ، مسی ، صلاح ، مانه ، سون هیون مین و رشفورد از وینگرمهاجم های با کیفیت در فوتبال فعلی هستند.
بازیکنانی مانند هازارد ، گریلیش یا کوتینیو علی رغم کیفیت فردی بخاطر سبک بازی و وینگرمهاجم نبودن از نظر تاکتیکی مناسب ترکیب 433 نمی باشند.
نویسنده: حامد
