به گزارش طرفداری، شب گذشته تیم های ایران و عراق به مصاف هم رفتند و این بازی با نتیجه 3-0 به سود ایران به پایان رسید. در این دیدار مهدی طارمی، علی قلی زاده و علیرضا جهانبخش گل های تیم ملی را به ثمر رساندند تا لژیونر های تیم ملی سهم زیادی در این پیروزی داشته باشند.
تیم ملی شب گذشته با قدرت تیم ملی عراق را شکست داد اما پس از دومین پیروزی در مقدماتی جام جهانی ما باز هم شاهد یک معضل در جامعه هواداری بودیم؛ لژیونر هایی که هنوز پیراهن استقلال و پرسپولیس را بر تن نکرده اند و باید گاهی اوقات ناخواسته مقابل علایق اکثر هواداران فوتبال ایران مقاومت کنند.
برای مثال یک هوادار استقلال، پرسپولیس و یا حتی سپاهان می تواند به راحتی از اشتباه بازیکن تیمش در لباس تیم ملی بگذرد و به او روحیه بدهد تا در ادامه عملکرد بهتری داشته باشد اما هیچگاه این رویکرد را مقابل اشتباه لژیونری که هیچ گاه پیراهن یکی از این دو تیم را نپوشیده ندارد، بازیکنی که در این تیم ها بازی می کند حداقل حمایت 50 درصد از جامعه هواداری ایران را دارد اما یک لژیونر با سیلی از انتقادات از سوی هواداران پروپاقرص باشگاه های ایرانی رو به رو می شوند که به دنبال بازی بازیکنان تیم شان در تیم ملی هستند و به چشم کسی به لژیونر نگاه می کنند که انگار جای بازیکن تیم محبوب آنها را پر کرده است و به دنبال اولین اشتباه و لغزش هستند تا بازیکن مورد نظر را زیر تازیانه های انتقاد خود بگیرند و این سوال را مطرح کنند؛ چرا فلان بازیکن را به جایش بازی نمی دهید؟
همین علیرضا جهانبخش در دو بازی گذشته برای تیم ملی دو گل بسیار حیاتی به ثبت رسانده اما هنوز هم هستند هوادارانی که می گویند گل اول که شانسی بود و گل مقابل عراقش هم روی ارسال زیبای طارمی بود و این بازیکن اصلا نباید برای تیم فیکس بازی کند، آن هم در شرایطی که وینگر هایی همچون مهدی ترابی یا مهاجمی مثل قائدی روی نیمکت حضور دارد. همین قضیه برای بازیکنی مثل سعید عزت اللهی یا علی قلی زاده هم صادق است اما ما هیچ وقت نباید فراموش کنیم این بازیکنان از سطح و لول بالاتری برخوردار هستند.
بازیکنی مثل عزت اللهی شاید در لیگ تاپی بازی نکند اما سال ها در فضای فوتبال اروپا قرار داشته و از هافبک دفاعی های لیگ ایران از لول بالاتری هم از لحاظ فیزیکی و هم از لحاظ فنی قرار دارد.
در مجموع لژیونر هایی که خاستگاه آن ها به تیم های پرطرفدار ایرانی بر نمی گردد دچار چنین مشکلی می شوند البته این قضیه فقط برای لژِونر ها صادق نیست بلکاه ما در خود لیگ ایران هم بازیکنانی داشته ایم که به دلیل بازی در تیم های کم طرفدار نتوانستند هیچگاه خودشان را به فوتبال ملی تحمیل کنند. در سال های دور بازیکنی مثل اصغر مدیر روستا که از شم گلزنی بالایی برخوردار بود، به دلیل حضور در تیم هایی مثل پاس و نپوشیدن پیراهن استقلال و پرسپولیس دیده نشد یا مهاجمی مثل حمید علیدوستی که روزگاری تک مهاجم تیم ملی ایران در رقابت های انتخابی المپیک و جام ملت های آسیا پس از آغاز جنگ بود و معتقد بود که گل زدن به استقلال و پرسپولیس از لذت بالایی برخوردار است...
از این نمونه ها در فوتبال ایران زیاد بوده و وقتش رسیده این تفکر رنگی را از تیم ملی پاک کنیم. گناه علی قلی زاده که دیشب به محض ورود به زمین گل زد و باز هم هوداران استقلال معتقد بودند قائدی باید به جایش به زمین می رفت، نبیاد این باشد که پیراهن قرمز یا آبی را نپوشیده، سعید عزت اللهی نباید بابت نپوشیدن پیراهن یکی از این دو تیم، بی دلیل سرزنش شود، علیرضا جهانبخش را نباید با عینک رنگی ارزیابی کرد. در تیم ملی رنگ ها بی معنی است.
