در آشفته بازار نقل و انتقالات ارقامی به گوش می رسد که آزار دهنده است.
به گزارش طرفداری، اگر فوتبال ایران درآمد زا بود و حکم صنعت را داشت، هیچ ایرادی نداشت بازیکنان فوتبال هم درآمدهای چند ده میلیاردی در سال داشته باشند اما وقتی هیچ باشگاهی چه دولتی و چه خصوصی در این فوتبال درآمد زا نیست و همه (چه بخش خصوصی و چه دولتی) از جیب هزینه می کنند، شنیدن پیشنهادهای هشت و ده و دوازده و پانزده میلیارد تومانی بیشتر به شوخی شباهت دارد تا خبر و شایعه!
این شوخی تلخ و زننده در نقل و انتقالات بیش از حد زیاد شده است.
نمونه های وحشتناک از پیشنهادهای نجومی
بازیکنی که فصل قبل تنها 4 گل برای تیمش زده، برای تمدید قرارداد خود 15 میلیارد تومان خواسته است، دروازه بانی که فصل قبل با 4 میلیارد و هشتصد میلیون تومان قرارداد بسته بود، حالا 15 میلیارد تومان از همان باشگاه طلب کرده است، باشگاهی برای حفظ بازیکن خود، پیشنهاد تمدید 24 میلیارد تومانی داده و عجیب اینجاست که موفق به حفظ بازیکنش نشده است! بازیکن گمنامی که با مبلغ 500 میلیون تومان به تیم لیگ برتری پیوسته و فصل قبل یک میلیارد و دویست میلیون تومانی دستمزد گرفته بود، حالا به سرمربی قبلی خود پیغام داده اگر به تیم او بیاید، 8 میلیارد تومان دستمزد می خواهد، بازیکن دیگری از توقع 12 میلیاردی خود به تیم ها می گوید. بازیکنی که در اروپا قرارداد 200 هزار دلاری داشته، می گوید 20 میلیارد تومان کمتر نمی گیرد، بازیکن نیمکت نشین تیم متمول شهرستانی با قرارداد 3 میلیارد و دویست میلیون تومانی، برای تمدید 14 میلیارد تومان قیمت داده است!
این ارقام واقعا در حد و اندازه فوتبال ما نیست. لیگ برتر ما اصلا ظرفیت پذیرش این اعداد را ندارد و این در دراز مدت به ضرر لیگ برتر است. شاید یک فصل پورسانت خوب نصیب ایجنت شود و پول خوب گیر فوتبالیست بیاید اما تردید نداشته باشید، بازیکنی که فصل قبل با پاداش و متمم و ... دو میلیارد گرفته، اگر امسال 12 میلیارد بگیرد، با همین پول اضافه بی حساب و کتاب، بلایی سر خودش می آورد و دیگر از او فوتبالیست در نمی آید!
تفاوت ما و حرفه ای ها؛ کنترل و آموزش!
تنها تفاوت فوتبال ما و فوتبال حرفه ای دنیا این نیست که فوتبال ما زیان ده است و فوتبال روز دنیا، سود ده... در فوتبال حرفه ای دنیا، وقتی سطح دستمزد یک فوتبالیست قرار است بیش از 50 درصد بالا برود، ابتدا باشگاه برای او کلاس های فشرده مشاوره اقتصادی می گذارد تا راه سرمایه گذاری با این پول اضافه را به او آموزش بدهد که این دستمزد اضافی، بازیکن جوان را از مسیر پیشرفت و ترقی دور نکند اما در فوتبال ما که باشگاه و مربی و سرپرست اصلا کاری به کار بازیکن ندارند و او را فقط برای روزی 2 ساعت تمرین می خواهند و غیر از هفته ای یک روز اردو و یک مسابقه هیچ کنترلی روی بازیکن ندارند، افزایش 500 درصدی درآمدها برای فوتبالیست سم است.
طرفداری افشا می کند؛ قراردادهای نجومی با ذکر جزییات
رسانه طرفداری از روز آینده، پیشنهادهای نجومی بازیکنان و مدیر برنامه ها به باشگاه ها را با ذکر رقم و جزییات افشا می کند، به این امید که شاید یک نفر پیدا شود و جلوی این روند غلط را بگیرد. گران کردن فوتبال در این شرایط جامعه، تنها نتیجه ای که خواهد داشت، بیزاری مردم از فوتبال خواهد بود. مردمی که در خرج زندگی روزمره خود مانده اند، با شنیدن این ارقام، قطعا علاقه ای برای دنیال کردن فوتبال نخواهند داشت. این گرانی بی رویه و این افزایش 500 درصدی قراردادها نه منطق دارد و نه به نفع فوتبال است. این درست که هزینه زندگی به شدت بالا رفته اما چه اتفاقی افتاده که بازیکن دو میلیاردی سال قبل الان زیر 10 میلیارد تومان حاضر به مذاکره نمی شود؟ یعنی سطح فوتبال او از فصل قبل، 5 برابر بالاتر رفته است؟ اگر جواب مثبت است پس چرا ما این رشد کیفی را در بازی های لیگ برتر ندیدیم؟
نجات فوتبال ایران از سقوط به چاه ورشکستگی
اگر باشگاه ها اتحاد صنفی یا اتحادیه و تشکلی داشتند، می شد امیدوار بود جلوی این رشد بی رویه قیمت ها را بگیرند اما الان که نه باشگاه ها متحد هستند و نه این فدراسیون ضعیف و ناتوان با این سرپرست موقت و دبیرکل اشتباهی یارای مقابله با این گران شدن فوتبال را دارند، از دست دلال ها به کجا باید پناه ببریم؟ شاید باور نکنید اما برخی باشگاه ها به خصوص تیم های خصوصی از وارد شدن به این بازار می ترسند. آنها توان حفظ بازیکنان فعلی خودشان را هم ندارند چه برسد به خرید بازیکن به قصد تقویت!
در چنین شرایطی فقط می توانیم امیدوار باشیم اراده ای برای نجات فوتبال از این بیراهه باشد تا با یک عزم گروهی، از سقوط مالی فوتبال باشگاهی ایران به چاه ورشکستگی جلوگیری شود.
طرفداری طی روزهای آینده به صورت جدی تر به این موضوع می پردازد.
