Behzad S.hامسال فصل سختی هست.در دو جام مهم لیگ و اروپا بازی کردن مشکلات جدی داره ، با سال گذشته که تیم تمرکزش روی یک جام بود بکلی توفیر داره. این نگرش لزوما ربطی به نتایج مقطعی نداره، بلکه بیشتر ی تحلیل میان مدت هس. در مقوله کیفیت نفری، تیم میلان مداوما تحلیل رفته و کمتر بازیکن موثری تونسته بخره. با رفتن کسیه و نخریدن جانشین قوی در پست کلیدی جلوی مدافعین؛ این مسئله ب اوج خودش رسیده. و اگه لیائو و بعد بن ناصر هم مفت برن خطر فروپاشی پایه های پروژه میلان جدیتر هم میشه ؛ فرار نیس هربار بازیکنان کلیدی مفت و ریلکس برن و یک جوون گمنام بتونه جانشین شون بشه وگرنه همه همین کار را میکردن.پارسال تیم در اروپا دور اول اوت شد و‌با موجودی نفراتش تونست درلیگ بدرخشه. برخلاف تصور رفتن ازاد کسیه و نخریدن یار مناسب در اون پست، بشدت ب تیمی که ذاتا در اون نقطه حساس (ینی محدوده ی زوج مدافعین میانی و جلوشون هافبک دفاعی پست شش) ضعفهای اساسی داشت آسیب زد. نقطه ضعف کلیدی تیم پارسال بجای تقویت،عملا بیش تر تضعیف شد.الان هر حمله هوایی و هر سانتر یا نفوذ از عمق و پشت توموری و البته دست یک خطر بالقوه هست.
خیلی خوشبینانه نگاه کردن به همه چیز و ندیدن ضعفهای مشهود، چنانکه در سایر مباحث هم عبرت آمیز و برای عقلا دارای درس های مهمی هست اصلا نکته مثبتی نیس. همیشه باید تعادل و عقلانیت و منطق را نگه داشت.قرار هم نیس هر خرید جوونی و هر جانشین گمنامی خوب از آب دربیاید.پوبگا یا اون جوونی که حتی اسمش یادم نمیاد چطور میخان ضعف اساسی پست هافبک دفاعی را برطرف کنن.خرید دکتلار چنانکه از ابتدا نگران بودیم اصلا خوب از آب در نیومد. گرچه جوونه و ممکنه بمرور بهتر بشه اما میلان الان ب کمکش نیاز داره.میشد با پول اون کسیه و استیو را حفظ کرد و براهیم را بهش اعتماد کرد. و درعوض یک وینگر راست قوی خرید.
