| ماجرای تیمی که فقط جام درو میکند! |
انتخاب درست سرمربی برای فلسفه پرسپولیس
پرسپولیس بعد از دوران پروین دچار سردرگمی شده بود! از زوبل و آری هان و وینگادا و ژوزه تا دایی و استیلی و پیروانی و درخشان. لیست بلند بالای مربیان ناموفقی هستند که فلسفه تاکتیکی خاصی نداشتند و پرسپولیس دوره ان ها فوتبال خاصی ارائه نمیداد. خارجی که معمولا به فکر پول و شکایت بودند، داخلی ها هم یا مثل دایی دنبال دعوا و تنش بودند یا مثل درخشان یا استیلی کلا علم مربیگری نداشتند. با حضور برانکو پرسپولیس بعد از سالها به فلسفه خودش برگشت. فلسفه ای که برنده بودن رو یاد گرفت فلسفه ای که به مربی اعتبار میداد! حالا یحیی پرسپولیس برانکو رو ارتقا داده و تو مسیر درست پیش میبره. راستی وقتی درخشان و امثالهم رفتن مشکل پرسپولیس حل شد:)
هرچی مربی بگه
با شروع دوران برانکو فرهنگ هوادارای پرسپولیس هم کم کم تغییر کرد. هواداریی که با یکی دو باخت شعار حیا کن رها کن سر میدادن پای برانکو موندن. بعد از شکست دربی استادیم رو پر کردن و وقتی برانکو روی اسم ستاره های محبوبشون خط میکشید گفتن هرچی برانکو بگه. با اینکه کالدرون رو نمیشناختن وقتی سروش رفیعی رو خط زد هوادارا سمت مربی رو گرفتن و به بازیکن ها فهموندن دوران بازیکن سالاری تموم شده! گل محمدی حالا هر تصمیمی رو با خیال راحت میگیره چون میدونه حمایت هوادارو داره. شاید یحیی الان باورش نمیشه که این هوادارا همون هایی هستن که بخاطر کم بازی دادن مهدوی کیا عذرش رو خواستن
قهرمان موندن مهمه
پرسپولیس بعد قهرمانی تو اولین دوره لیگ برتر ی جورایی بی انگیزه شده بود. اونا مشکل رو تو بازیکنا دیدن و لیگ سوم رو با کلی ستاره شروع کردن اما هیچ دستاوردی نداشتن. بعد از قهرمانی تو لیگ هفتم دوباره به این سندروم بی انگیزگی دچار شدند و قطبی زودتر از بازیکن ها تیم رو ول کرد و رفت! برانکو اما این مشکل رو تونست حل کنه، تفکر اشباع نشدن از برنده شدن و قهرمانی، یکی از کار های مهم پروفسور بود. بعد از قهرمانی لیگ ۱۶ برانکو نزاشت بازیکنا بی انگیزه بشن و بعد از دبل قهرمانی هوادارا هم با انگیزه پشت پروژه هتریک قهرمانی رو گرفتن. یحیی هم با همون تفکر ادامه داد و پوکر و گلات قهرمانی رو رقم زد.
اگه ذهنیت قهرمانی نداری، برو !
برانکو خوب میدونست پرسپولیس برای قهرمان موندن نیاز به بازیکنایی با ذهنیت برنده بودن داره. بازیکنی با تفکر قهرمانی و برنده خواهی یعنی بازیکنی که چه تو ترکیب باشه چه نباشه با جدیت و مسئولیت پذیری تمرینات رو دنبال کنه. چه ۹۰ دقیقه بازی کنه چه ۵ دقیقه همه توانش رو تو زمین بزاره. داشتن ذهنیت برنده یعنی بازیکن باید هرکاری که میتونه انجام بده تا تیم موفق بشه. بازیکنانی مثل ساسان انصاری، سامان نریمان جهان،مهدی شریفی و شایان مصلح گادوین منشا و محمد نادری بازیکنان خوبی بودن اما این ذهنیت رو نداشتن پس کنار گذاشته شدن
بازیکن سالاری ممنوع؛ هرکی هم خواست بره، در بازه!
تو دورانی که کسی جرئت نمیکرد به ستاره ها چپ نگاه کنه، برانکو با اخراج ستاره های محبوبی مثل صادقیان و رضاییان و مسلمان نشون داد بازیکن سالاری تموم شده و فقط تیم مهمه. بعد از صعود به فینال اسیا بازیکن های قدیمی تصمیم به تحریم تمرین گرفتن که با واکنش شدید هوادار مواجه شدن که تمرین نباید تعطیل شه و حق ندارن مسائل مالی رو به منافع باشگاه گره بزنن! بازیکنای جدید هم حساب کار دستشون اومد. رفتار هوادار هم نسبت به بازیکنای جدایی طلب هم تغییر کرد. هرکی خواست بره، برای موندنش التماس نکردن که فکر نکنه از باشگاه بزرگتره. وقتی طارمی تو دوران بسته بودن پنجره خواست تیم رو ترک کنه کسی التماسش نکرد که بمونه!
واکنش یحیی و هوادار هم نسبت به جدایی بیرانوند و علیپور و بشار و شجاع و نورالهی و ... هم مشخص بود : به سلامت!
بازی خاص نداریم؛ همه بازی ها مهم هستند!
بین مربی های ایرانی و البته مربی های پرسپولیس جا افتاده بود که قبل از بازی های مهم بازیکن دو اخطاره یا بازیکنی که امکان محروم یا مصدوم شدنش بود رو بیرون میزاشتن که بتونه تو بازی های مهم تر شرکت کنه. دلیلیشون هم این بود که نتیجه بازی مهم ( دربی یا بازی با مدعی قهرمانی ) تو ذهن هوادار میمونه و باید احتمال برد رو بالا ببرن. اما برانکو این عادت رو تغییر داد دقایق اخر بازی با تراکتور کمال که اخطار هم گرفته بود تعویض نشد و اخراج شد، پرسپولیس دربی رو باخت اما اخر فصل قهرمان شد چون تفکر برانکو حرفه ای بود و برای فتح لیگ، دربی و بقیه بازی های لیگ رو به ی چشم میدید. هوادارا هم یاد گرفتن که بردن استقلال و سپاهان نباید سقف ارزو هاشون باشه بلکه هدف اونا فتح لیگ و قهرمانی بود نه فتح تک بازی و بردن بازی بزرگ...
رقیبی که رقابت نمیکنه و انگیزه میده!
وقتی پرسپولیس قهرمانی لیگ ۱۵ رو به استقلال خوزستان باخت رقبای پرسپولیس بخاطر قهرمان نشدن تیم برانکو جشن مفصلی گرفتن، پرسپولیسی ها که نمیخواستن این اتفاق تکرار شه تلاششون رو بیشتر کردن و قهرمان شدند. وقتی فصل بعد دوباره قهرمان شدند رقبا دبل قهرمانی رو زیر سوال بردند و البته رو هتریک قهرمانی سپاهان مانور میدادند. پرسپولیسی ها واسه اثبات خودشون هتریک قهرمانی رو هم بدست اوردند. هوادارای تیم رقیب قهرمانی های پرسپولیس رو به حمایت بیرون زمین ربط میدادند و بازیکن هاشون هم که فرصت رو مناسب دیدن پشت این نظریه مخفی شدند و دیگه تلاش برای رسیدن به پرسپولیس نکردن و بدون زحمت حقوق میلیاردی گرفتن تا ادامه مسیر قهرمانی واسه پسرای یحیی راحت تر بشه
افتادی؟ زود خودتو جمع و جور کن!
وضعیت پرسپولیس مثل خیلی از تیم های دیگه بود تیمی که با ی قهرمان نشدن یا شکست تو ی بازی بزرگ کل مجموعش بهم میریخت و مربی مدیر عامل عوض میشدند و هوادارا هم از این تغییر حمایت میکردند. برانکو اما این نگاه رو تغییر داد و هوادارا هم با پرسپولیس برانکو فهمیدن فلسفه فوتبال مهم تر از نتیجست. اونا با پروفسور روز های سخت هم داشتن، نایب قهرمانی ، باخت تو فینال اسیا و حذف از مرحله گروهی اسیا، سه بار حذف از جام حذفی و باخت دربی با پرستاره ترین تیم برانکو. اما هوادار هر دفعه مصمم تر از قبل تیم رو بلند کردن. قهرمان نشدن تو لیگ ۲۱ ، حذف تو جام حذفی دلایل خوبی برای کنار گذاشتن یحیی بود اما هوادار پای انتخابش موند ، یحیی اشتباه هاش رو اصلاح کرد و در نهایت فاتح سه گانه شد...
