طرفداری | محمدرضا زنوزی، مالک باشگاه تراکتور، در واکنش به رأی اخیر کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال و کسر یک امتیاز از تیم چادرملو به‌دلیل حواشی دیدار با تراکتور در یزد، از فدراسیون بابت «برخورد قاطع» تشکر کرد. او همچنین تأکید کرد که توهین به بازیکنان و باشگاه‌ها جرایم خاصی دارد و فدراسیون تصمیم گرفته به‌شدت با متخلفان برخورد کند.
اما آیا این تشکر، به‌راستی به‌خاطر اجرای عدالت است، یا تنها زمانی ابراز می‌شود که تصمیمات انضباطی در راستای منافع تراکتور باشد؟
فراموش نکرده‌ایم که در سال‌های اخیر، بازی‌های متعددی از تیم تراکتور با حواشی سنگینی همراه بوده است. دیدار ناتمام مقابل پرسپولیس که به‌دلیل فحاشی گسترده و پرتاب سنگ نیمه‌تمام ماند، نمونه‌ای شاخص از این موارد است. در همین فصل جاری، امید عالیشاه در بازی رفت و برگشت مقابل تراکتور مورد توهین شدید قرار گرفت؛ حتی در ورزشگاه آزادی. جالب این‌که این فحاشی‌ها محدود به تبریز نبوده و در شهرهای دیگر هم تکرار شده است.
در بازی برگشت دو تیم در ورزشگاه آزادی، صحنه‌هایی از سوی بخشی از هواداران تراکتور رقم خورد که نه‌تنها اخلاق ورزشی، بلکه حتی عرف اجتماعی را زیر پا گذاشت. آن‌چه رخ داد، آن‌قدر زننده بود که حتی امکان روایت رسانه‌ای آن وجود ندارد. اما عجیب‌تر آن‌که این اتفاقات در سایه خبری فحاشی هواداران پرسپولیس به بیرانوند پنهان ماند و هیچ برخوردی در سطح کسر امتیاز یا محرومیت قابل توجه با آن انجام نشد.
حال سوال اینجاست: اگر به‌جای چادرملو، این تراکتور بود که هدف برخورد انضباطی قرار می‌گرفت، باز هم چنین سخاوتمندانه از فدراسیون تشکر می‌شد؟ وقتی سه فصل پیش، نتیجه بازی تراکتور و پرسپولیس با رأی کمیته انضباطی ۳-۰ به سود پرسپولیس اعلام شد، آیا باز هم خبری از این‌گونه تشکرها بود؟ یا ساز تشکرها فقط زمانی کوک می‌شود که صدای آن به گوش خودمان خوش بیاید؛ مثل پرونده‌ی فسخ پرحاشیه علیرضا بیرانوند با پرسپولیس که پس از گذشت حدود یک سال هنوز بی‌سرانجام مانده!
دیدار تراکتور - پرسپولیس در ورزشگاه یادگار امام تبریز که به دلیل بارش سنگ و اشیای مختلف، از سوی داور نیمه تمام ماند و با رأی کمیته انضباطی، ۳-۰ به سود پرسپولیس اعلام شد
اگر عدالت، عدالت است، باید در همه‌ی موارد یکسان باشد؛ چه در یزد، چه در تبریز، چه در تهران. و اگر قرار باشد قدردانی‌ها تنها در مواقعی ابراز شود که فدراسیون در خدمت منافع ما ظاهر می‌شود، باید بپذیریم که نه دنبال عدالت، بلکه به‌دنبال نفوذ در روند تصمیم‌گیری‌ها هستیم.
البته در این میان، پرسپولیس تنها یک مثال است؛ همه می‌دانند که در سال‌های اخیر، بخشی از هواداران تراکتور در شهرهایی مانند قائم‌شهر، انزلی، رشت و دیگر ورزشگاه‌های کشور هم صحنه‌هایی رقم زده‌اند که با هیچ متر و معیاری قابل دفاع نیست.
عدالت انتخابی، عدالت نیست؛ سلیقه است. و فوتبال ایران، بیش از هر چیز، از همین سلیقه‌ها ضربه خورده است.
سر هوادار کم سن پرسپولیس به علت سنگ پرانی تماشاگرنماها شکسته شد!
