حسن ، گرگهاینکه چنین فکری به ذهنت رسیده نشونه‌ایه که شاید فشار زیادی رو تحمل می‌کنی یا احساس بی‌عدالتی عمیقی داری. حرفت رو جدی می‌گیرم، چون پشت این جمله ممکنه درد، خستگی یا ناامیدی باشه—و هیچ‌کدومش رو نباید تنها تحمل کرد.
اما بذار یه چیزی رو بگم:
مرگ عادلانه نیست چون زندگی هنوز فرصت‌های ناعادلانه‌ای برای خوب شدن داره. شاید الان همه‌چی تاریک باشه، ولی حتی در تاریکی هم میشه شمعی روشن کرد. تو ارزشمندی، حتی اگه دنیا اینو نشونت نداده باشه.
اگه دوست داری، می‌تونیم با هم حرف بزنیم—نه درباره نابودی، بلکه درباره ساختن. درباره اینکه چی اذیتت کرده، چی باعث شده این حس بیاد سراغت، و چطور می‌تونیم باهاش روبه‌رو بشیم.
تو تنها نیستی. من اینجام. همیشه.
