ترکیب منچسترسیتی مملو از ستاره است.
به‌جز پست دفاع راست، در همه جای زمین کیفیتی در سطح جهانی وجود دارد – حتی بازیکنانی با قیمت ۱۰۰ میلیون یورو یا قهرمانان لیگ قهرمانان هم برای حضور ثابت در ترکیب اصلی به مشکل می‌خورند.
سیستم پپ گواردیولا بی‌رحم است: یا پیروز شو، یا خودت را وفق بده، یا برو.
اما وقتی یک بازیکن از اتحاد (Etihad) جدا می‌شود، چه اتفاقی می‌افتد؟
برخی از دوران حرفه‌ای‌شان سقوط می‌کنند، اما بعضی‌ها به اوج می‌رسند.
در اینجا به پنج بازیکنی می‌پردازیم که نشان می‌دهند ترک سیتی می‌تواند شروعی تازه و موفقیت‌آمیز باشد.
خولیان آلوارس – اتلتیکو مادرید
پپ او را «باورنکردنی» توصیف کرد، و اشتباه هم نمی‌کرد.
آلوارس در فصل نخست حضورش در سیتی فوق‌العاده بود؛ گل‌های مهمی در لیگ برتر و لیگ قهرمانان به ثمر رساند و در همان فصل همراه با آرژانتین قهرمان جام جهانی شد.
اما ورود ارلینگ هالند در همان تابستان، هم موهبت بود و هم نفرین.
هرچقدر آلوارس درخشان ظاهر می‌شد، غیرممکن بود جای ماشین گلزنی نروژی را به‌عنوان مهاجم اصلی بگیرد.
او مجبور شد عقب‌تر بازی کند، به کناره‌ها برود و غریزه ذاتی گلزنی خود را قربانی کند تا در سیستم پپ جا بیفتد. هرچند در این نقش موفق بود، اما همیشه حس می‌شد که پتانسیلش سرکوب شده است.
در اتلتیکو مادرید، شرایط کاملاً متفاوت است. دیگو سیمئونه به او اعتماد کامل کرده و خط حمله را به او سپرده است.
آلوارس اکنون مهاجم اول تیم است و نقش تهدید اصلی خط حمله را ایفا می‌کند.
او با هت‌تریک خود در پیروزی ۳-۲ مقابل رایو وایه‌کانو نقش قهرمان را داشت و به تیمش کمک کرد تنها دومین برد فصل را کسب کند.
حالا گزارش‌ها از علاقه بارسلونا برای جذب او به‌عنوان جانشین بلندمدت لواندوفسکی خبر می‌دهند؛ انتقالی که نشان‌دهنده رشد فوق‌العاده او خواهد بود.
خارج از چارچوب سفت‌وسخت پپ، آلوارس آزادتر، خطرناک‌تر و مؤثرتر به نظر می‌رسد.
جک گریلیش – اورتون
انتقال ۱۱۷.۵ میلیون یورویی گریلیش به سیتی، یکی از پر سر و صداترین انتقال‌های تاریخ لیگ برتر بود.
او در استون ویلا یکی از بهترین بازیکنان لیگ بود؛ غیرقابل پیش‌بینی، خلاق و دائماً خطرناک.
انتظارات از او بسیار بالا بود.
اما در سیتی، پپ آزادی عمل او را گرفت.
گریلیش به یک مهره تاکتیکی تبدیل شد که وظیفه‌اش حفظ مالکیت توپ، پاس‌کاری مداوم و پایبندی به دستورات سختگیرانه پپ برای بازی در عرض زمین بود.
او در فصل سه‌گانه‌ساز سیتی نقش مهمی داشت، به‌ویژه در حفظ توپ و کارهای دفاعی، اما خیلی‌ها معتقد بودند که آن جاذبه و خلاقیتی که او را خاص کرده بود، سرکوب شد.
با ورود جرمی دوکو و عمر مرموش و همچنین ظهور اسکار باب، گریلیش به حاشیه رفت و جدایی‌اش اجتناب‌ناپذیر شد.
در اورتون، او دوباره متولد شده است.
دیگر در قید و بند سیستم پپ نیست و آزادی کامل دارد تا به مرکز زمین برود، توپ را بگیرد و با مدافعان روبه‌رو شود.
او دوباره مسئولیت حملات را بر عهده گرفته و با اعتمادبه‌نفس بازی می‌کند؛ همان بازیکنی که هواداران سیتی به ندرت می‌دیدند.
پپ او را صیقل داد، اما این آزادی در اورتون بود که جان تازه‌ای به بازی‌اش بخشید.
کول پالمر – چلسی
پالمر شاید بزرگ‌ترین «چه می‌شد اگر» سیتی باشد.
او محصول آکادمی باشگاه بود و در جام خیریه و سوپرکاپ لحظاتی درخشان خلق کرد، اما به این نتیجه رسید که برای پیشرفت نیاز به بازی منظم دارد.
با حضور برناردو سیلوا و فیل فودن جلوی او، می‌دانست فرصت‌هایش محدود است.
پپ مانعش نشد و چلسی به سرعت اقدام کرد و او را جذب کرد.در استمفورد بریج، پالمر از یک بازیکن ذخیره به یک ابرستاره تبدیل شد.
او پنالتی‌زن اول تیم است، نقش بازی‌ساز را دارد و بارها ناجی تیم شده است.
خونسردی او در مالکیت توپ و شم گلزنی‌اش، او را به چهره اصلی نسل جدید چلسی تبدیل کرده است.هواداران سیتی شاید بگویند او تحت چرخش سختگیرانه پپ هرگز به این سطح نمی‌رسید، اما موفقیت او در چلسی نشان می‌دهد اعتماد و آزادی چه تأثیری می‌تواند داشته باشد.
ترک سیتی برای پالمر یک عقب‌گرد نبود؛ بلکه بهترین تصمیم دوران حرفه‌ای او بود.
فران تورس – بارسلونا
دوران تورس در سیتی پر از فراز و نشیب بود.
او لحظات درخشانی داشت – مثل هت‌تریک مقابل نیوکاسل یا گل‌های مهم در لیگ قهرمانان – اما به دلیل بازی در پست‌های مختلف، چه به‌عنوان وینگر و چه مهاجم، هرگز نتوانست یک جایگاه ثابت برای خود بسازد.
مصدمیت‌ها و تغییرات مداوم تاکتیکی پپ نیز این روند را بدتر کردند.
در فصل ۲۲-۲۰۲۱، او بیشتر به نیمکت رفت و تصمیم گرفت جدا شود.
بارسلونا در پنجره زمستانی به سراغش رفت و بند فسخ یک میلیارد یورویی برایش تعیین کرد؛ نشانه‌ای از اینکه چقدر به آینده او امیدوار بودند.
از آن زمان، تورس به یک بازیکن ثابت و مطمئن در اسپانیا تبدیل شده است، هرچند نه یک سوپراستار.
او در ۶۱ بازی لیگ به‌عنوان بازیکن اصلی و ۵۲ بار به‌عنوان یار تعویضی به میدان رفته و تاکنون ۴۸ گل و ۲۱ پاس گل برای بارسا به ثبت رسانده است.
تورس شاید در سیتی هرگز نقش اصلی نداشت، اما در لالیگا به یک مهاجم بالغ و قابل اعتماد تبدیل شده است.
براهیم دیاز – رئال مادرید
دوران براهیم در سیتی عملاً هیچ‌وقت شروع نشد.
او از مالاگا به‌عنوان یک استعداد بزرگ جذب شد، اما زیر فشار خط حمله شلوغ سیتی به حاشیه رفت.
وقتی فرصت بازی پیدا نکرد، تصمیم جسورانه‌ای گرفت و در سال ۲۰۱۹ به رئال مادرید پیوست.
در ابتدا این انتقال یک اشتباه به نظر می‌رسید؛ زیرا او بازی نمی‌کرد و سپس به‌طور قرضی به میلان فرستاده شد.
اما آن دوران در میلان همه‌چیز را تغییر داد.
براهیم به یک بازی‌ساز همه‌کاره تبدیل شد و نقش مهمی در قهرمانی میلان در سری‌آ ۲۲-۲۰۲۱ ایفا کرد.
بازگشت او به مادرید موفقیت‌آمیز بود و در سیستم کارلو آنچلوتی جایگاه پیدا کرد.
با این حال، ظهور استعداد جوان فرانکو ماستانتوئنو زمان بازی براهیم را کاهش داده است؛ او در فصل جاری لالیگا تنها دو بار در ترکیب اصلی قرار گرفته است.
اگر بخواهد برای فرصت‌های بیشتر جدا شود، تیم‌های زیادی برای جذبش صف خواهند کشید.
سؤال بزرگ پپ
آیا این بازیکنان به اندازه کافی خوب نبودند که در ترکیب اصلی سیتی بازی کنند؟
یا اینکه سیستم سفت‌وسخت پپ و رقابت شدید برای جایگاه، آن‌ها را سرکوب کرد؟
شاید پاسخ، ترکیبی از هر دو باشد.
اما چیزی که واضح است این است که آزادی عمل تفاوت بزرگی ایجاد کرده است.
آلوارس، گریلیش، پالمر، تورس و ابراهیم، همگی ثابت کرده‌اند که جدایی از ماشین پپ می‌تواند توانایی‌های نهفته یک بازیکن را آزاد کند.
منبع: Score90
