در اینکه لیونل مسی در چند سال گذشته بهترین بازیکن جهان فوتبال بوده، تردید چندانی نیست. اگر برخی از طرفداران متعصب کریس رونالدو را منها کنیم، بقیه فوتبالدوستان جهان بر برتری مسی نسبت به سایر ستاره های فوتبال اجماع دارند.
اما آنچه مسی را تا این حد محبوب کرده است، نه صرفاً برتری تکنیکی و هوش بالاتر او، بلکه شخصیت و منش اوست.
لیونل مسی مثل عقابی است که چون در اوج می پرد، طبیعتاً به پرواز هیچ کلاغی حسادت نمی کند.
مسی هیچ گاه بد هیچ فوتبالیستی را نمی گوید و به موفقیت دیگران حسادت نمی کند. او اهل حسادت های حقیر نیست. از بودن در جهان فوتبال، فوتبال بازی کردن و پیشرفت را می خواهد نه ناکامی و بد دیگران را.
مسی نه مثل کریس رونالدو است که بگوید اگر می توانستم برای جایزه توپ طلا رای بدهم، به خودم رای می دادم و نه مثل زلاتان ابراهیموویچ است که موفیت دیگران را به سخره بگیرد.
اظهار نظر سرشار از حسادت و بداندیشی زلاتان ابراهیموویچ درباره شکسته شدن رکورد گرد مولر توسط لیونل مسی، فرق یک ستاره صرف با ستاره ای بااخلاق را نشان می دهد.
زلاتان هر چند که احتمالاً هیچ گاه نمی تواند 90 گل در یک سال بزند ولی حتی اگر از پس چنین کاری هم برآید، باز مثل مسی محبوب فوتبالدوستان جهان نخواهد بود.
راز محبوبیت مسی در تواضع و ادب اوست وگر نه پیش از مسی هم ستاره های بزرگی چون رونالدینیو، رونالدو برزیلی و ریوالدو در جهان فوتبال ظهور کرده بودند اما هیچ یک از آنها، به اندازه مسی محبوب نبودند.
لیونل مسی پسر خوب فوتبال دنیاست.
