مطلب ارسالی کاربران
وداع با دیوید ترزگه
سرانجام کفش‌هایش را آویخت، در 37 سالگی، در شرق، در هند.
احتمالا همیشه او را با آن چهره خندان و آن فریادهای از ته دل که در دوم جولای 2000 کشید به یاد می‌آوریم. پس از گشودن دروازه ایتالیا در فینال یورو 2000. ایتالیایی‌ها تیم برتر میدان بودند و به نظر می‌رسید گل نیمه دوم مارکو دلوکیو جام را پس از 38 سال به سواحل لاجوردی خواهد برد. ولی سیلوین ویلتورد گل تساوی‌بخش را در واپسین ثانیه‌ها به ثمر رساند تا بازی به وقت اضافی کشیده شود... آن روز بزرگان پرشماری در میدان بودند: مالدینی، نستا، کاناوارو، دل پیرو و توتی در صف ایتالیایی‌ها و زیدان، آنری، دسایی و ویرا در جبهه فرانسوی‌ها... ولی وقتی دقیقه 103 رسید او بود که آن ضربه نهایی را فرود آورد. دیوید ترزگه بود که دروازه را گشود تا گل طلایی را به ثمر رسانده زده باشد. تا سوت آندرس فریسک به صدا درآید و بازی ناگهان با ضربه او تمام شود. در دقیقه 103 وقت اضافی. پسر 21 ساله فرانسوی توپ را از روبر پیرس گرفته بود و با پای چپش ضربه‌ای زده بود که توپ با سرعت 81 کیلومتر بر ساعت دروازه فرانچسکو تولدو را باز کرده بود.
با این وصف ایتالیایی‌ها کینه‌ای از ترزگه به دل نگرفتند و او را از موناکو - جایی که ژان تیگانا به او اعتقاد داشت، قهرمان لیگ شده و عنوان بهترین بازیکن جوان سال 1998 را گرفته بود - به خانه‌شان بردند. به تورین. به یوونتوس. به جایی که ماوای ده ساله‌اش می‌شد. او در تورین در نوک خط حمله بهترین و سرشناس‌ترین مربی‌ها قرار گفت: کارلو آنچلوتی، مارچلو لیپی، فابیو کاپلو، دیدیه دشان، کلودیو رانیری، چیرو فررا و آلبرتو زاکرونی. او در آن یک دهه با پیراهن بانوی پیر 171 گل زد تا در صف بهترین گلزنان بیانکونری رتبه چهارم را پس از آلساندرو دل پیرو، جیامپیرو بونیپارتی و روبرتو بتگا کسب کند و بالاتر از آناستازی و روبرتو باجیو قرار بگیرد.
جایگاه ترزگه پس از کالچوپولی 2006 که یوونتوس را راهی سری ب کردند عمیق‌تر شد و عاشقانه‌تر. پسر فرانسوی مثل خیلی‌ها یووه را ترک نکرد و کنار بوفون، دل‌پیرو و ندود قرار گرفت و در مسابقات طاقت‌فرسای سری ب به میدان رفت تا یووه را به سری آ بازگرداند... ارتباط او و یووه در تیم ملی هم ادامه یافت و او که قهرمان یورو 2000 بود در فینال جام جهانی 2006 مامور نواختن آن ضربه پنالتی برابر بوفون شد. او بوفون را خوب می‌شناخت ولی ضربه‌اش را به تیر دروازه کوبید تا فرانسه ناکام شود...وقتی یووه را در 2010 ترک کرد 33 ساله بود و ادامه زندگی حرفه‌ای به عنوان یک مهاجم٬ دشوار به نظر می‌رسید ولی او چهار سال دیگر به میدان رفت. در هرکولس در اسپانیا، بانیاس در ابوظبی و همین‌طور به ریور پلات و نولز اولد بویز در آرژانتین.
تبار آرژانتینی داشت و همیشه زمزمه کرده بود در سرزمین پدری‌اش - نام پدرش خورخه ترزگه بود - برای آرژانتینی‌ها به میدان خواهد رفت و سرانجام آرزویش را تحقق بخشید... ترزگه سرانجام با پیراهن پون سیتی در هندوستان کفش‌ها را آویخت. در شرق، در هندوستان...در 37 سالگی پس از گشودن 273 بار دروازه‌ها طی 557 نبرد از میدانی به میدان دیگر.
حمیدرضا صدر
منبع:www.1varzesh.com
