طرفداری- 40 سال پیش در همین ماه، جودی شکتر "پروژه 34" انقلابی تیم تایرل را در سوئد به پیروزی رساند. با هم نکاتی جالب از این خودروی فرمول یکی را به نقل از formula 1 می خوانیم.
1. وقتی طرح را با جکی استوارت مطرح کردند، نوشیدنی او به گلویش پرید و او تا آستانه خفه شدن جلو رفت
در هواپیمایی که از گرندپری آفریقای جنوبی سال 1975 به خانه باز می گشت، درک گاردنر، طراح اصلی این خودرو این طرح را با جکی استوارت که در آن زمان 2 سال از بازنشستگی اش از فرمول یک و از تیم تایرل می گذشت در میان گذاشت و راننده سابق فرمول یک نزدیک بود پس از شنیدن این خبر خفه شود.
در آن زمان خودروهای فرمول یک از جعبه دنده های یکسان، تایر های یکسان و - به استثنا فراری- از موتور های DFV کمپانی کاس وُرت استفاده می کردند. گاردنر به دنبال راهی بود تا بتواند برتری خاصی را برای تیم تایرل به وجود بیاورد. او در گفت و گو با مجله Auto Sport می گوید:
من محاسباتی انجام دادم و به این نتیجه رسیدم که اگر 4 چرخ کوچک در جلو داشته باشیم در صورتی که پهنای خودرو را بیشتر نکند، می توان نیروی رو به بالای کمتری را نسبت به حالت عادی به دست آورد. این به من اجازه اعمال تغییراتی در ایرودینامیک جلوی خودرو را به من می داد و نتیجه نهایی، 40 اسب بخار بیشتر بود.
2. خودروی 6 چرخه حتی از رانندگان هم پنهان شده بود
پس از آن که کن تایرل، موسس تیم تایرل اجازه ساخت یک نمونه اولیه از این طرح را صادر کرد، مسئله اصلی گاردنر متقاعد کردن کمپانی گودیر (good year)، سازنده لاستیک های فرمول یک آن زمان، بود تا آن ها تایر های 10 اینچی مطابق طرح خودروی جدید بسازند. کمپانی گودیر باید این کار را محرمانه انجام می داد، چرا که با توجه به گفته های جودی شکتر، راننده وقت تیم، حتی آن ها هم از این ماجرا بی خبر بودند.
3. طرحی که از ابتدای کار موفق نشان داد
گرندپری سال 1976 در اسپانیا، چهارمین گرندپری فصل و اولین در اروپا بود. این اولین مسابقه ای بود که خودروی 6 چرخ P34 تیم تایرل به نمایش گذاشته شد. پاتریک دیپلر فرانسوی از این خودرو استفاده می کرد در حالی که هم تیمی او جودی شکتر از خودروی مرسوم تایرل 007 بهره می برد. تفاوت از همان دور تعیین خط مشخص بود، جایی که دیپلر سوم شد و شکتر 11 پله پایین تر از او قرار گرفت. یکی از مشکلات همیشگی P34 که از همان ابتدا مشخص بود، مشکل ترمز های این خودرو بود که از چرخ های کوچک جلوی آن ناشی می شد. در رقابت بعدی در بلژیک، جودی شکتر در اولین تجربه خود با P34، موفق شد رتبه چهارم را کسب کند.
گرند پری بعدی در موناکو بود و آنجا شکتر و دیپلر، پس از نیکی لائودا دوم و سوم شدند! اما اتفاق بزرگ، جایی بود که P34 در تنها چهارمین مسابقه خود، رتبه یک را به ارمغان آورد. در گرند پری سوئد، جودی شکتر اول و پاتریک دیپلر دوم شدند و نیکی لائودای افسانه ای پس از آن ها سوم شد.
4. جودی شکتر هیچ گاه از P34 راضی نبود..
یک رتبه اول، پنج بار رفتن به روی سکو و سومی در قهرمانی جهان، هیچ کدام چیز هایی نبودند که باعث شوند جودی شکتر از این خودرو راضی باشد. گفته می شود که او همیشه ضعف ترمز های P34 را مورد تمسخر قرار می داده است. رانی پترسون که در سال 1977 راننده این خودرو بود هم نتوانست با آن کنار بیاید. طرفدار پر و پا قرص این طرح کسی نبود جز پاتریک دیپلر که در طی 2 سال، 8 بار به روی سکو رفت.
5. مسئله ندیدن تایرهای جلو، چگونه برطرف شد؟
رانندگان امروزی به راحتی بر موقعیت تایر ها تسلط دارند. این که تایر ها کجای جاده هستند، آیا قفل کرده اند یا نه، و آیا لایه های زیادی از آن ها کنده شده یا توانایی ادامه دادن را دارند؛ اما این برای P34 یک مسئله بود. راه حل آن؟ ایجاد پنجره هایی در کناره های اتاقک راننده.
گاهی در تمرینات آن قدر کثیف می شدند که دیگر چیزی در بیرون مشخص نبود، اما به طور کلی مفید واقع شدند. برای مثال یک بار در تمرین پیست سوئد در سال 1976، یکی از تایر های جلوی جودی شکتر از چرخ جدا شد و دیدن این مسئله به او کمک کرد تا برای جلو گیری از ایجاد خطرات بیشتر خودرو را متوقف کند. این پنجره ها همچنین به تصمیم گیری رانندگان در خصوص پیچ ها کمک بسیاری می کرد.
6. P34 هیچ وقت سرعت حقیقی خود را نتوانست نشان دهد
اگر اوج گیری و پیروزی برای این خودرو زود اتفاق افتاد، نزول و پایان آن هم سریع بود. انتهای فصل 1977، انتهای کار P34 نیز بود. اما دلیل آن چه بود؟ به گفته درک گاردنر، کمپانی گودیر تایر های استاندارد خود را دائما پیشرفته ترمی ساخت اما تایر های 10 اینچی که مخصوص تایرل بود، پیشرفتی را به دنبال نداشتند و این مسئله باعث عدم تعادل در جلو و عقب خودرو شده بود.
این که تایرل با این خودرو به کجا می رسید، نمی دانیم. فراری و ویلیامز نمونه هایی آزمایشی از خودروی 6 چرخه را ساختند که 4 چرخ آن در عقب خودرو بود (برخلاف تایرل) اما تایرل تنها تیمی است که با 6 چرخ برنده گرند پری شده است، و با توجه به قانون منع استفاده از خودرو های 6 چرخه در اوایل دهه هشتاد میلادی تنها تیم هم باقی خواهد ماند که بدون شک یک دستاورد ویژه در تاریخ این ورزش است.