طرفداری | پس از فروش باشگاه چلسی از سوی رومن آبراموویچ، آبی‌های لندن حالا در وضعیتی هستند که انجام دادنش کار هر کسی نیست.
چلسی 1.5 میلیارد پوند در این مدت خرج کرده تا از تیمی که همیشه مدعی جام‌های بزرگ بود، تبدیل به آزمایشگاه مربیان پروژه محور شود. باشگاهی که روزگاری با اراده‌ی آهنینش برای کسب بزرگ‌ترین افتخارات باعث رعب و وحشت رقبا می‌شد، حالا سرگرم ساختن آینده‌ای نامشخص است.
چلسی باید در فصل 26-2025، مدعی اصلی قهرمانی لیگ برتر انگلیس می‌بود و برای فتح لیگ قهرمانان اروپا رقابت می‌کرد اما به‌نظر می‌رسد مدیران باشگاه دلخوش به این هستند تا مستعدترین مدیران خرید و فروش بازیکن در دنیای فوتبال شناخته شوند؛ ثروتمندترین باشگاه در حال توسعه‌ی جهان.
اینکه چگونه می‌توان طی سه سال چنین هزینه‌ی هنگفتی انجام داد و بدون جاه‌طلبی و انتظارات بزرگ وارد فصلی جدید شد، واقعاً شگفت‌آور است. با هر تحسین از چلسی، آدم یاد بورنموث یا برایتون می‌افتد؛ البته نسخه‌ی ثروتمندتر آن‌ها.
چلسی و باخت به تیمی که هر فصل از آن تغذیه می‌کند
با احترام کامل نسبت به کار ارزشمند پل وینستنلی، یکی از مدیران ورزشی چلسی و سم جوئل، مدیر استخدام جهانی آن‌ها که پیش‌تر در برایتون کار می‌کرد، باید گفت فشار برای موفقیت در چلسی اصلاً با برایتون قابل قیاس نیست. برایتون می‌تواند فصل را بین رده‌های چهاردهم تا هفتم تمام کند و همچنان مورد تحسین قرار گیرد اما برای کسانی که دوران بی‌رحمانه و سلطه‌گر چلسی از 2004 تا 2022 را به‌خاطر دارند، عجیب است که کسی از چلسی انتظاری برای رقابت با لیورپول، آرسنال و منچسترسیتی در لیگ برتر و رقابت با پاری سن ژرمن و رئال مادرید در فصل 26-2025 لیگ قهرمانان اروپا ندارد.
چلسی دیگر براساس معیارهای دوران رومن آبراموویچ مورد قضاوت قرار نمی‌گیرد چون پشت یک دوره‌ی گذار طولانی پنهان شده است؛ دوره‌ای که با پنجره‌های نقل‌وانتقالاتی مشابه و با هدف جذب استعدادهای جوان مدام در حال تمدید است. این برای باشگاهی که در همین سال 2021 قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد، چندان منطقی به‌نظر نمی‌رسد.
بازسازی دوران پسا آبراموویچ تا کِی طول می‌کشد؟ چه زمانی باشگاه، شجاعت اقدام برای ستارگان بزرگ و آماده جهت رساندن تیم از تلاش برای کسب رتبه‌ی چهارم تا رقابت برای قهرمانی خواهد داشت؟ در نهایت چلسی باید به ترکیبی برسد که فقط با چند تغییر اندک بتواند مدعی لیگ و لیگ قهرمانان شود اما به‌نظر می‌رسد مدیران چلسی فقط از خرید زیاد از حد بازیکن ارضا می‌شوند و بعید است فعلاً تبدیل شدن چلسی به یک مدعی را ببینیم.
آن‌جایی ناامیدی به چشم می‌آید که قهرمانی چلسی در جام جهانی باشگاه‌ها در تابستانی که گذشت، نمایانگر پتانسیل واقعی این تیم بود. اگرچه همچنان نسبت به اعتبار یک تورنمنت پایان فصل که قهرمانان انگلیس، اسپانیا و ایتالیا در آن غایب بودند، جای تردید وجود دارد و همین مسئله عنوان «قهرمان باشگاه‌های جهان» را شبیه به یک ادعای توخالی می‌کند.
آیا این فقط یک اتفاق بود؟
با وجود این، انزو مارسکا، سرمربی چلسی در همین رقابت‌ها، شایستگی‌اش را نشان داد و در تقابل با لوئیس انریکه، بهترین سرمربی جهان سال 2025، او را شکست داد. پاری سن ژرمن، بهترین تیم اروپا، برای قهرمانی آمده بود اما چلسی تیم برتر میدان شد. نحوه‌ی پیروزی چلسی از نظر تاکتیکی چشمگیر بود و هر تیمی که استعدادهای درخشانی مثل کول پالمر و مویسس کایسدو را داشته باشد، در روز خوبش قادر به پیروزی مقابل هر حریفی است.
پیروزی مقابل پاری سن ژرمن باید نشانه‌ی آغاز دورانی نوین می‌بود. فارغ از حرف‌وحدیث درباره‌ی اعتبار تورنمنت فیفا، چلسی باید آمریکا را با این پیام ترک می‌کرد: «ما این‌جاییم و برای قهرمانی در لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا مبارزه می‌کنیم». اما در عوض مهلت شش هفته‌ای نقل‌وانتقالات برای چلسی، عجیب‌وغریب پیش رفت.
ضعف واضح چلسی در فصل 25-2024، درون دروازه و قلب دفاع بود. با وجود جذب 12 بازیکن جدید در تابستان، هنوز این نقاط هستند که پاشنه‌آشیل آبی‌ها به‌شمار می‌روند. چلسی با مایک منیان، دروازه‌بان میلان در تماس بود اما باشگاه حاضر نشد بیش از 12 میلیون پوند برای او بپردازد. واقعاً چرا؟
احتمالاً روبرت سانچز پراشتباه‌ترین دروازه‌بان این قرن چلسی است!
منچسترسیتی نشان داد باشگاه‌های جاه‌طلب در مواجهه با یک مشکل بزرگ، چه واکنشی نشان می‌دهند. آن‌ها بعد از ضعف خط دروازه، جانلوییجی دوناروما را جذب کردند. چرا چلسی برای جذب او وارد رقابت نشد؟ دوناروما می‌توانست خریدی تعیین‌کننده برای چلسی شود.
پارگی رباط صلیبی لیوای کولویل در پیش‌فصل، ضربه سختی به چلسی بود اما او مدافع جوانی است و باید کنار یک مدافع وسط باتجربه برای فصل آماده می‌شد، نه اینکه بار اصلی خط دفاع روی دوش او باشد. بود و نبود کولویل به‌تنهایی تفاوتی در جنگیدن برای قهرمانی یا کسب سهمیه لیگ قهرمانان برای چلسی ایجاد نمی‌کرد.
به‌جای تمرکز کردن روی پست‌هایی که نیاز فوری برای ترمیم شدن دارند، به‌نظر می‌رسد چلسی هنوز درگیر وسواس احتکار کردن وینگر جوان است. جیمی گیتنز، استوائو ویلیان و الخاندرو گارناچو همگی در این تابستان به چلسی آمدند و حتی یک وینگر دیگر در تابستان 2026 در راه است؛ انتقال جیووانی کندا به چلسی که با 40 میلیون پوند از اسپورتینگ قرار است بیاید. کدام یک از وینگرهای کنونی چلسی باید تا سال آینده جای خود را به او بدهند؟
با خرید جیمی گیتنز و داشتن تایریک جورج، واقعاً گارناچو نیاز چلسی بود؟
چلسی با اسکواد نامتوازنش از همان اول فصل هیچ شانسی برای قهرمانی لیگ نداشت و مارسکا بعد از باخت به منچستریونایتد در صحبت‌هایی واقع‌بینانه گفت شانس رسیدن به لیورپول تقریباً غیرممکن است:
بازیکنانی که لیورپول تصمیم به خریدشان گرفت، نشان می‌دهند این تیم دوباره قصد دارد برای قهرمانی در لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا مبارزه کند.
به‌سادگی می‌توان گفت این جملات مارسکا حامل پیامی معنادار به‌سوی هیئت‌مدیره‌ی باشگاه خودش بوده است. با گذشت شش بازی از فصل 26-2025، مارسکا حق دارد از نقل‌وانتقالات باشگاه ناراضی باشد. او یک سال خوب را پشت سر گذاشت؛ برآورده کردن انتظارات در لیگ برتر، قهرمانی لیگ کنفرانس و فتح جام جهانی باشگاه‌ها. اما دو هفته‌ی اخیر برای او خیلی بد گذشته است؛ تساوی با برنتفورد و باخت به بایرن مونیخ، منچستریونایتد و حالا برایتون. البته باخت یک نیمه‌ای به تیم دسته پایینی لینکلن در لیگ کاپ.
مارسکا با دو جام در یک سال در خطر قربانی شدن است
در اواسط این هفته، ژوزه مورینیو به استمفوردبریج برمی‌گردد و هفته آینده هم بازی با لیورپول در پیش است. چلسی در یک «مقطع حساس کنونی» است؛ یا بازگشت به مسیر درست اتفاق می‌افتد و یا کمبود عمق اسکواد کاملاً نمایان می‌شود. چلسی آبراموویچ که به آن عادت داشتیم، همیشه عطش قهرمانی داشت. آن تیم در جذب و اخراج مربی بی‌رحم بود اما نتایج این را توجیه می‌کرد.
اعتباری که باید به چلسی داد، به‌خاطر توانایی در تداوم کسب جام‌های داخلی و اروپایی بود؛ حتی با پا گرفتن منچسترسیتی به‌عنوان ابرقدرت مالی لیگ برتر، چلسی یک فرهنگ برنده ساخت که به منچستریونایتد و لیورپول شباهت داشت؛ برای چلسی هر فصل بدون یک جام مهم، فصلی شکست‌خرده بود.
اکنون اما چلسی آن فشار را حس نمی‌کند. حالا در دوره‌ای است که بازیکنان 17 تا 22 ساله فراوانی جذب می‌شوند و قراردادهای هفت ساله دریافت می‌کنند. این بیشتر شبیه به یک ترفند حسابداری هوشمندانه است تا برای رسیدن به بلوغ کامل تیم، درخواست صبر و زمان بیشتری شود.
در طول 21 سال گذشته، چلسی به چهارمین باشگاه پرافتخار فوتبال انگلیس تبدیل شد و این فقط به‌خاطر هزینه‌های هنگفت نبود؛ بلکه به‌خاطر قبول فشار و توقع برای رسیدن به چنین جایگاهی بود. تا وقتی که چلسی چنین ذهنیتی نداشته باشد، هر فصل قانع بودن به کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان اروپا ادامه خواهد داشت.
ترجمه‌ی یادداشت جیمی کرگر از وب‌سایت The Telegraph
