اختصاصی طرفداری- به قول نقی معمولی ما باختیم، بد هم باختیم. کسب بدترین نتیجه تاریخ کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانی پس از 32 سال یعنی همان به قهقرا رفتن. لحظات سختی بود، ساعت ها پای گیرنده هایمان چشم انتظار حضور ملی پوشان بر روی تشک سالن اکورهتل آرنا شهر پاریس باشیم و آنوقت به نظاره بنشینیم حذف کشتی گیرانمان را یکی پس از دیگری. به همه مان سخت گذشت، از کشتی گیر بر روی تشک و مربی اش کنار تشک گرفته تا تک تک مردمان این مملکت که کشتی را دنبال می کنند. اما این پایان راه کشتی آزاد ما نیست، بلکه می تواند آغازی باشد هرچند تلخ اما با پایانی دلچسب در المپیک توکیو 2020.
شکست در پاریس بیدارمان کرد، چشمانمان را باز کرد و این حقیقت را به ما فهماند که در راه پیمودن شیب تند پیشرفت و سیرصعودی پس از المپیک ریو از کشورهایی چون آمریکا، گرجستان، ژاپن و ... عقب افتاده ایم. اما همان طور که بزرگنمایی قهرمانی های متوالی در مسابقات جام جهانی درست و منطقی نیست، این باخت را هم نباید به هیچ وجه بزرگ جلوه داد، زیرا بدون شک حقیقت کشتی آزاد ما رتبه نهم جهان نیست.
شکست در پاریس به ما فهماند که برای موفقیت در پیکارهای جهانی هنوز به ستاره هایی چون کمیل قاسمی، رضا یزدانی، حسن رحیمی و مسعود اسماعیل پور نیازمندیم. اما این را هم باور داریم که ممکن است نتوان از هیچ کدام از این ستاره ها در المپیک توکیو بهره برد. پس چه خوب که اگر قرار بر چشیدن طعم شکست بود، این اتفاق الان و در فاصله سه سال مانده به مسابقات المپیک رخ داد تا از آن درس بگیریم.
شکست در پاریس دیدگاه بسیاری از کارشناسان کشتی را به سمتی و سویی برده که می پندارند در پشتوانه ها دچار مشکلی اساسی هستیم و تیم اعزامی به پاریس تیمی جوان نبود که بشود برای المپیک بعدی به آن دل بست و بدون ستاره هایمان به جایی نمی رسیم. اما این طورها هم که می گویند، نیست. تیم اعزامی به پاریس جوان نبود، اما تمامیت پتانسیل جوان کشتی آزاد ما هم نبود. کشتی آزاد ما جوانانی چون ایمان صادقی، پیمان بیابانی، مجتبی گلیج، امین طاهری و خیلی های دیگر را دارد که می توانند در المپیک توکیو در کنار با تجربه ها بدرخشند. پس ناامیدی پس از شکست در پاریس دست کمی از کفر ندارد و باید هر چه زودتر محمد طلایی دست به کار شود تا تلاش هایش در تیم های ملی نوجوانان و جوانان را در المپیک توکیو به نتیجه برساند و امیدواریم شورای فنی نیز این فرصت را به او بدهد و از او حمایت کند تا به سرنوشت علیرضا حیدری پس از مسابقات جهانی سال 2007 دچار نشود.
نگاهی تحلیلی به رخدادهای اوزان هشتگانه مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان در پاریس:
| وزن 57 کیلوگرم: فرصت طلایی که اطری از دست داد |
وقتی در وزن نخست مسابقات جهانی نه از ولادیمیر خینچگاشویلی و ری هیگوچی و حاجی علیف خبری باشد و نه از ویکتور لبدوف و بونه رودریگز و یانگ کیونگ ایل، زجرآور است اگر نماینده کشورمان را بر روی یکی از سکوهای قهرمانی این مسابقات نبینیم، حتی اگر نماینده کشورمان حسن رحیمی پر آوازه نباشد و جوان بی تجربه ای چون رضا اطری باشد.
اطری در پاریس لگد به بخت خود زد. او می توانست در در غیاب تمامی مدعیان وزن 57 کیلوگرم دنیا نخستین مدال جهانی خود را در اوج جوانی کسب کند و خیلی زودتر از حسن رحیمی در صراط قهرمانی قرار گیرد، اما خودش را باور نداشت و در واقع اراده خواستن و رسیدن به مدال جهانی را در او ندیدیم. اصلا هم دلایلی نظیر اینکه او جوان بود و برای اولین بار در مسابقات جهانی حاضر شد و حسن رحیمی هم در دو سال ابتدایی حضورش در مسابقات جهانی با دست خالی بازگشت، قابل قبول نیست. زیرا آن چهار نفری که در پاریس بر روی سکوی قهرمانی این وزن ایستادند، جز تاکاهاشی که قبلا اطری را شکست داده بود، مابقی برتری فنی خاصی نسبت به نماینده کشورمان نداشتند. حالا هم که شرایط برگزاری مسابقات تغییر کرده و با توجه به این که از این پس مسابقات در دو روز برگزار می شود و کشتی گیران هر روز باید به روی باسکول بروند و با توجه به اینکه اطری برای وزن 57 کیلوگرم کیلوهای زیادی کم می کند، احتمالا مجبور است به یک وزن بالاتر برود و کارش برای ملی پوش شدن به مراتب سخت تر خواهد شد.
اما قهرمانی یوکی تاکاهاشی ژاپنی در شرایطی که ری هیگوچی، نایب قهرمان این وزن در المپیک ریو به یک وزن بالاتر صعود کرد، نشان دهنده این است که ژاپنی ها برای المپیک توکیو در سبک وزن نقشه های زیادی کشیده اند و با برنامه در حال پیشروی هستند. تاکاهاشی فقط در کشتی مرحله یک چهارم نهایی خود مقابل بخبایار مغولستانی به زحمت افتاد و مابقی حریفانش از جمله توماس گیلمن آمریکایی در فینال و ولادیمیر دوبوف بلغارستانی نتوانستند او را به خطر بیاندازند. مدال های برنز این وزن به آندری باتسنکو از اوکراین و اردنبات بخبایار از مغولستان رسید.
| وزن 61 کیلوگرم: هتریک احسان پور در ناکامی و هتریک حاجی علی اف در قهرمانی |
بهنام احسانپور در سومین حضور پیاپی خود در مسابقات جهانی باز هم با دست خالی برگشت تا اگر سال بعد هم در مسابقات انتخابی اول شد، کادر فنی در اعزام او به مسابقات جهانی با شک و تردیدهای بسیاری روبرو شود و احتمالا این ریسک را نخواهد کرد که با داشتن جوانان مستعدی چون ایمان صادقی و باتجربه هایی چون مسعود اسماعیل پور، وی را برای بار چهارم به رقابت های جهانی بفرستد.
پس از المپیک لندن ایران در وزن 61 کیلوگرم صاحب دو مدال برنز و نقره جهان در سال های 2013 و 2014 توسط مسعود اسماعیل پور شده بود. اما احسان پور با وجود برتری های نسبی خود در داخل کشور، در مسابقات جهانی نتوانست موفقیت های اسماعیل پور را ادامه دهد. بهنام برای اینکه به سرنوشت هم استانی خود، تقی داداشی دچار نشود، باید فکری اساسی به حال خود کند. او امسال در مسابقات انتخابی با کشتی هایش نشان داد که ششدانگ تر از سال های قبل شده است و در دفاع کشتی پیشرفت های زیادی کرده و در حمله نیز علاوه بر زیر از بغل ها، به زیرگیری ها از گارد موافق و دو خم گیری ها مجهز شده است، اما در پاریس از نقطه ای ضربه خورد که قبلا هم از همان نقطه آسیب دیده بود.
در مسابقات جهانی اوزان غیر المپیکی شاهد بودیم که احسانپور وقتی از گارد موافق حریفانش زیر می گیرد، برای تبدیل به دو خم یا سر زیر بغل و یا فنونی از این دست که باید زیرگیری را منجر به خاک کردن حریف کند، مکث زیادی می کرد و همین مکث بیش از حد او باعث می شد حریفش به سراغ کنده کشی برود. اما ضعف مهم تر احسان پور آن جاییست که در ستون کردن یک دست و یک پای خود مقابل کنده کشی های حریف با مشکل اساسی مواجه است و در این حالت سر در گم می شود. او در رقابت با اخمت چاکائف در مسابقات جهانی اوزان غیر المپیکی از همین ضعف ضربه خورد. در مسابقات انتخابی در مقابل ایمان صادقی به خاطر همین اشتباه کنده اش بالا آمد و در مسابقات جهانی پاریس در مقابل بونه رودریگز کوبایی باز هم همان اشتباه را تکرار کرد و از کنده کشی های حریف 4 امتیاز از دست داد و بازنده شد تا برای سومین بار مسابقات جهانی را با دست خالی ترک کند.
اما در حضور کشتی گیران تراز اولی چون خینچگاشویلی و گادجی مراد رشیداف، باز هم این حاجی علی اف آذری بود که به مدال طلای جهان در این وزن بوسه زد تا در قهرمانی هایش در وزن 61 کیلوگرم مسابقات جهانی هتریک کند. اغراق نیست اگر علی اف را یکی از کامل ترین کشتی گیران حال حاضر در دنیا بدانیم. او کشتی را به معنای واقعی کلمه درک می کند و در همه جای کشتی حرف برای گفتن دارد و با ضریب هوشی بالایی که دارد، بهترین تصمیم ها را در بدترین شرایط ممکن و با ضربان قلب بالا می گیرد، همان فاکتوری که در کشتی های احسان پور اصلا مشاهده نمی شود.
اما از نمایش درخشان گادجی مراد رشیداف، نماینده روس ها در این وزن نیز نباید به سادگی گذشت. رشیداف همان کشتی گیری است که دو سال پیاپی در مسابقات جوانان جهان به ایمان صادقی باخت و صادقی آن فن معروف آتو را روی او اجرا کرد. رشیداف یک بار در جام جهانی آمریکا در وزن 57 کیلوگرم با حسن رحیمی نیز سرشاخ شده بود و حتی تا مرز شکست دادن او نیز پیش رفت، اما مغلوب تجربه کشتی گیر کشورمان شد. اوج کار رشیداف در پاریس، رقابتش با خینچگاشویلی بود که در یک کشتی حساب شده موفق شد او را با نتیجه 6 بر 3 شکست دهد. رشیداف اما در فینال در مقابل حاجی علی اف هر چه زد به در بسته خورد و نتوانست سلطنت این کشتی گیر آذری در وزن 61 کیلوگرم را به چالش بکشد. مدال های برنز این وزن به ولادیمیر خینچگاشویلی از گرجستان و بونه رودریگز از کوبا رسید.
| وزن 65 کیلوگرم: کلاس کشتی نصیری جهانی نیست |
در وزن 65 کیلوگرم مسابقات جهانی پاریس همانند وزن 57 کیلوگرم تمامی مدعیان درجه یک غایب بودند و با این وجود نماینده کشورمان جایی در بین نفرات برتر این وزن نداشت. وقتی در پاریس زورابی یاکوبشویلی گرجستانی که در المپیک ریو دهم شده بود، به قهرمانی این وزن می رسد، ماگومدمراد گادجیف از لهستان، نفر شانزدهم المپیک ریو به مقام نایب قهرمانی می رسد و الخاندرو والدز کوبایی که در المپیک ریو هفتم شده بود، به مقام سوم می رسد اما میثم نصیری که در المپیک ریو پانزدهم شده بود، جایی در بین نفرات برتر مسابقات جهانی پاریس ندارد، یعنی اینکه او هنوز در کلاس آسیایی باقی مانده و وقتی در غیاب چامیزو، رامونوف، نوروزاف و عسگراف نمی تواند بر روی یکی از سکوهای جهانی بایستاد، در کشتی جهان جایگاهی نداشته و بهتر است در آینده روی جوانانی چون پیمان بیابانی سرمایه گذاری شود.
نصیری که در دوران اوج خود به سر می برد و هیچ یک از مدعیان داخلی حریف او نیستند، در پاریس به کشتی گیری باخت که دوران اوجش بر می گردد به 7 سال پیش در مسابقات جهانی مسکو که در کشور خود به مدال نقره رسید. آلن گوگائف روسی مقابل نصیری آن قدر راحت دست گاردش را به داخل گارد نصیری می برد و از او دو خم می گرفت که انگار نصیری فرنگی کار است و بلد نیست چگونه از پاهایش محافظت کند، چنانکه گویی یک آزادکار با یک فرنگی کار کشتی می گیرد. هرچند در داوری این دیدار حرف و حدیث های بسیاری وجود دارد و یکی دو امتیاز مسلم نصیری نادیده گرفته شد، اما این توجیه مناسبی برای باخت نصیری نیست و کشتی گیری که دوبنده ایران را در مسابقات جهانی بر تن می کند نباید به این راحتی به حریفش زیر بدهد.
زورابی یاکوبشویلی با کشتی هایش در پاریس نشان داد که در حال پیشرفت است و اگر سیر صعودی اش را این گونه با شیب تند طی کند، شک نکنید در المپیک توکیو یکی از مدعیان کسب مدال طلا خواهد بود. پیروزی های او مقابل کشتی گیران سرسختی چون باجرانگ هندی، مصطفی کایا ترکیه ای و حتی آلن گوگائف روسی به هیچ وجه اتفاقی نیست. دیگر مدال برنز این وزن به آلن گوگائف از روسیه رسید.
| وزن 70 کیلوگرم: تشکی که لیز بود و ... |
باخت مصطفی حسینخانی مقابل فوجینامی ژاپنی تیر خلاصی بود بر پیکره تیم ملی کشتی آزاد ایران. کشتی های نسبتا قابل قبول حسینخانی در مسابقات جهانی اوزان غیر المپیکی و همچنین جام جهانی کرمانشاه ما را به این باور رساند که او پخته تر از گذشته شده و ششدانگ کشتی می گیرد و به پاریس می رود تا مدال برنز سال گذشته خود را خوشرنگ تر کند. در پاریس در کشتی های اول و دوم نیز کشتی های خوبی گرفت، اما در مقابل فوجینامی از ژاپن در ثانیه های پایانی برد را با باخت عوض کرد. مصطفی مقابل این کشتی گیر کمی دیر کشتی خود رو شروع کرد و شاید اگر از همان تایم اول موتورش را روشن می کرد، با اختلاف امتیاز بیشتری دقایق پایانی کشتی را پشت سر می گذاشت تا به گفته خودش لیز بودن تشک و سر خوردن پایش بر روی آن باعث باختش در لحظه آخر نشود.
اما فرانک چامیزو که در پاریس در یک وزن بالاتر کشتی می گرفت، به شایستگی به دومین مدال طلای جهان این بار در وزن 70 کیلوگرم دست یافت. این اعجوبه کوبایی الاصل کشتی ایتالیا مزد زحمات و پشتکار خود را در پاریس گرفت و در المپیک ریو هم اگر داوران کمی با او مهربان تر بودند، چه بسا به جای برنز المپیک، الان طلای المپیک را در کارنامه اش داشت. او که برای حضور در مسابقات جهانی پاریس زیر نظر گایدار گایدارف، مربی روسی تمریناتش را پشت سر گذاشت، برای سرشاخ شدن با حریفان تمرینی خوب مجبور است ماه های زیادی از سال را در به در کشورهای نظیر آذربایجان و روسیه شود. رقابت در وزن 70 کیلوگرم مسابقات جهانی پاریس بسیار حساس بود، اما چامیزو در همان دور نخست با شکست دادن اختیار نوروزاف، دارنده مدال برنز المپیک ریو عطش خود برای قهرمانی را به رخ سایر حریفان کشید.
کشتی گیران قرقیزستان و قزاقستان هم مقابل او چاره ای جز قبول شکست با نتیجه 12 بر 0 را نداشتند. یاکوب گور ترکیه ای و جیمز گرین آمریکایی هم که از مدعیان درجه یک وزن 70 کیلوگرم در جهان محسوب می شوند، مقابل چامیزو که در این وزن تازه وارد بود، کاری از پیش نبردند و قهرمانی را دو دستی تقدیم او کردند. در این وزن پس از چامیزو، جیمز گرین از آمریکا به مقام نایب قهرمانی رسید و و اختیار نوروزاف از ازبسکتان و یوهی فوجینامی از ژاپن مشترکا بر سکوی سومی ایستادند، تا جای خالی حسینخانی بر روی یکی از این سکوها شدیدا آزارمان دهد.
ادامه دارد...
