محمدرضا نجفیمن افتخار اینو داشتم که بازیهاتو از نزدیک ببینم، حیف از تو ناصر، صد حیف
به خداوندی خدا قسم با بغض مینویسم، یاد اولین بازی میفتم که دایی خدابیامرزم منو برد استادیوم، بازی پرسپولیس راه آهن، بعد دیگه همش اصرار که بازم منو ببره. زندگی خیلی کثافت شده، مثل تو دیگه فوتبال ما به خودش ندید، هر چند الان فقط از زندگیت خبرای زشت بیاد بیرون