احد رمضانیگاهی اوقات باید با دیدن جام ها، گلها و به طور کل آمار یک بازیکن به این بزرگها احترام گذاشت.
دو بزرگ در حال حاضر تو دنیا بوده و هست ک نمیشه به صرف حسادت، اون یکی دیگ رو له کرد...
کریس با رفتنش و هم چنین پیوستن به رئالی ک همیشه برام منفور بوده دل من یکی رو به عنوان یک هوادار من یو شکست اما موقع ترکش از رئال هم مربی وقت یا مسئولین بی عرزه نیاوردنش ک این موضوع یکم از ناراحتیم رو کم کرد بعد از اونم ک لحظه آخر حالا با هر تماس و تلاشی ک اومد نشون داد دلش جای ماست و اون ناراحتی صفر شد.
حالا که اومده علی رغم سن و سالش هنوز خوبه و داره دل میسوزونه و نکته حایز اهمیتش تعصبش.
تعصب به تیم یا تلاش برای اخذ جام برای خودش یا تیم هر دوش یک معنا داره این یعنی موفقیت فردی اون و تیمی ما پس حق داره مثل همه ما ک تازه فقط از دور و بیرون نگاه می کنیم دلسوز تیم باشه...
ما از این ور دنیا فهمیدیم اوله تاکتیک نداره اون ک تو تیم هست و از نزدیک لمسش می کنه...
پس حق داشته و داره.
یک کلام منو یاد علی کریمی جام جهانی می ندازه ک از علی دایی بابت بازی ضعیفش ناراحت شد...
