سهیل تهرانگلی که خوردیم فدای سر دروازه بان مون. یه شوت ناگهانی و بسیار محکم و سه کنج که خیلی خیلی سخته مهارش. توی آهسته نگاه کنین چطور اسویلار خودش رو می کشه بالا، با دست موافق، نوک انگشت ش هم رسید به توپ ولی نتونست. اونقدر حواسش بود که رد شدن توپ رو با نگاهش دنبال کرد! و همه ی اینا در صدم ثانیه که ما به لطف آهسته می تونیم بفهمیم چه کرد این پسر ... واسه همین وقتی اومد پایین اینقدر ناراحت بود ... بازم می گم: فدای سرت.
