طرفداری | پرسپولیس تهران در این هفته‌ها نوسان‌‌هایی را تجربه کرده است که به میانگین سنی بالای این تیم و مصدومیت‌های پرشمار این تیم برمی‌گردد. اتفاقی که باعث شده علی‌رغم لغزش رقیبان در بالای جدول، پرسپولیس نتواند به آنها برسد.
حامد کاویانپور هافبک سابق پرسپولیس مصاحبه‌ای صورت داده که در ادامه آن را می‌خوانیم.
شرایط پرسپولیس در هفته‌های پایانی لیگ را چطور ارزیابی می‌کنید و برای این تیم چقدر شانس قهرمانی قائل هستید؟
پرسپولیس در طول فصل فراز و نشیب‌های زیادی را تجربه کرد و تغییراتی در کادرفنی را پشت سر گذاشت؛ پرسپولیس در طول فصل با محرومیت‌ها و مصدومیت‌های روبرو شد که الیته جزئی از بحث‌های طبیعی فوتبال است. در مجموع ما می‌توانیم بگوییم جایگاه پرسپولیس با توجه به جدایی بازیکنان تاثیرگذار خود در ابتدای فصل، اتفاقاتی که رخ داد، میانگین سنی بالای تیم و همچنین فشردگی مسابقات که با توجه به حضور تیم در لیگ نخبگان، جام حذفی و لیگ برتر ایجاد شد، جایگاه خوبی است. پرسپولیس در بازی با نساجی نشان داد حریفی نیست که به راحتی دست از جام قهرمانی بکشد و میدان را واگذار کند.
یکی از موضوعات مهم در خصوص پرسپولیس میانگین سنی بالای تیم و افزایش سن مهره‌های مهم تیم است. درباره این بحران هم صحبت کنید.
درست است. میانگین سنی پرسپولیس بالای ۳۰ سال است و این در فوتبال روز دنیا خوشایند نیست. در قدیم بازیکن به مرز ۳۰ سالگی که می‌رسید، تازه مربیان می‌گفتند او پخته شده و از او استفاده می‌کردند، اما واقعیت فوتبال دنیا این نیست.پرسپولیس باید با حفظ بازیکنان باتجربه‌ای که می‌توانند همچنان برای تیم ارزنده و کارساز باشند، به سمت جذب جوان‌های لیگ برود. در جذب بازیکنان خارجی یک تجدیدنظر صورت بگیرد و با وسواس بیشتری بازیکنان را انتخاب کنند.
به عنوان یک هافبک تأثیرگذار در فوتبال ایران درباره محمد خدابنده‌لو و اخراج‌های او نیز صحبت کنید.
آقای محمد خدابنده لو قطعا بازیکن خوبی هستند که در پرسپولیس حضور دارند و مربی هم از او استفاده می‌کند، اما یکی از ایرادات ما در فوتبال این است که هنوز به این بلوغ فکری نرسیدیم که بازیکنان باید بدانند فقط نمی‌توانند پول حرفه‌ای بگیرند، بلکه باید رفتارمان هم حرفه‌ای باشد. نیاز به فرهنگ‌سازی دارد؛ ما در پایه‌ها به بچه‌ها می‌گوییم شما حق ندارید یک اوت الکی به بازیکن حریف بدهید یا یک خطای بی‌مورد انجام بدهید. چون ما اعتقادی به بحث روانشناسی نداریم و روانشناس کنار تیم‌مان نیست، از درون بازیکنان خبر نداریم. خیلی مهم است که ما دلایل را مورد ارزیابی قرار بدهیم که این اتفاق نیفتد.
در حال حاضر به نظر می‌رسد پرسپولیس در خط هافبک به بازیکنی مثل شما نیاز دارد؛ پستی که بعد از جدایی احمد نوراللهی یک خلائی در آن ایجاد شده است.
در پرسپولیس بازیکنان خوبی مثل سروش رفیعی و محمد خدابنده لو و... هستند، اما بازی در پست هافبک دفاعی یا به قول امروزی‌ها پست ۶ بسیار سخت و تخصصی است و بسیار برای یک تیم تأثیرگذار است. مثل آقای باقری در پرسپولیس، آقای امید ابراهیمی در استقلال یا مهدی کیانی در تراکتور. اینها بازیکنانی بودند که در خدمت تیم بودند و قطعا پرسپولیس به بازیکنی این‌چنینی نیاز دارد.
اگر شما مسئولیت را بر عهده داشتید و دست‌تان هم باز بود، کدام بازیکن را در این پست جذب پرسپولیس می‌کردید؟
آقای سعید عزت اللهی یک بازیکن تخصصی و در سطح بین‌المللی در این پست است که حتما او را جذب می‌کردم. البته اگر دستم باز بود، احمد نوراللهی را جذب می‌کردم. جنس احمد نوراللهی که جنس پرسپولیس است و آقای عزت اللهی هم اگر علاقمند بود در ایران بازی کند، قطعا او را جذب می‌کردم. نکته مهم اینکه من فکر می‌کنم فوتبالیست‌ها از جنس فوتبال‌شان مشخص است که به پرسپولیس می‌خورند یا به استقلال؛ آقای عزت‌اللهی از آن فوتبالیست‌هاست که جنس فوتبالش به پرسپولیس می‌خورد. او یک بازیکن جنگجو، دونده، درگیر و در عین حال پهلوان منش و بااخلاق و بین‌المللی است.
درباره موضوع فحاشی به علیرضا بیرانوند در شهرهای مختلف چه نظری دارید؟
جدا شدن بازیکنان پرسپولیس و استقلال همیشه حاشیه‌هایی را به همراه دارد، خصوصا اگر بازیکنان از لحاظ کیفیت در سطح بالایی باشند. با این حال ما بازیکنانی را داشته‌ایم که جدا شده‌اند و حتی به تیم رقیب، استقلال، رفته‌اند اما سعی کرده‌اند با حاشیه نروند. رفتن آقای بیرانوند با حواشی همراه بود که بعضا ناخواسته به آن دامن زده می‌شد و به همین دلیل خیلی بولد شد، وگرنه نهایتا جابجا شدن بازیکنان بین تیم‌ها مسئله آنچنان بزرگی نیست که بخواهد یک بازیکن را تا این حد به حاشیه ببرد و به او بی‌احترامی شود.
صحبت پایانی و اینکه چقدر به قهرمانی پرسپولیس امید دارید؟
من تجارب زیادی با پرسپولیس داشته‌ام و روزهای سختی را با این تیم تجربه کرده‌ام که به مراتب بسیار سختتر از شرایط فعلی پرسپولیس بوده است اما ما قهرمانی آورده‌ایم؛ نمونه بارز آن فصل ۸۰-۸۱ بود که اولین دوره لیگ حرفه‌ای برگزار می‌شد که ما حتی زمین تمرین هم نداشتیم و فاصله ما با تیم استقلال تقریبا ۹ امتیاز بود و ما باید همه بازی‌ها را می‌بردیم که این اتفاق افتاد و استقلال هم امتیاز از دست داد و در نهایت در روز آخر اگر استقلال یک مساوی در انزلی می‌گرفت، قهرمان می‌شد اما استقلال باخت و ما فجرسپاسی را بردیم و قهرمان شدیم. یا ما در دربی ۹ نفره برابر استقلال بازی کردیم و باخت ندادیم. از ته دلم برای پرسپولیس آرزوی موفقیت می‌کنم؛ با وجود اینکه در این سالها پرسپولیس جام‌های زیادی برده، اما باز هم دلم می‌خواهد پرسپولیس را قهرمان را ببینم.
