ناصر ابوعلیدوستان یک تیم بهترین ترکیب دنیا رو هم داشته باشه باز هم مهمترین عامل موفقیت یا عدم موفقیت اون تیم مربیه.
مثال بارزش بارسلونا هست که با ژاوی بعد از عملکرد قابل قبول در فصل اول در فصل دومش گند زد و خود ژاوی مصاحبه کرد که با این ترکیب نمیشه نتیجه گرفت و برای سلب مسوولیت از خودش بازیکن های بارسلونا رو زیر سوال برد.
اما مدیریت بارسلونا ژاوی رو اخراج کرد و مربی بزرگی مثل هانسی فلیک رو جانشینش کرد و باشگاه به دلیل مشکلات مالی نتونست ترکیب رو تقویت کنه و فقط دنی اولمو رو جذب کردن. اما بارسلونا با حضور فلیک روی نیمکت تبدیل شد به بهترین تیم این فصل فوتبال اروپا و با ارائه بهترین نمایش ممکن تمام جام های داخلی رو فتح کرد و در لیگ قهرمانان اروپا هم با بدشانسی فینالیست نشد. و در چهار ال کلاسیکو هم حریف سنتی خودش رئال مادرید رو شکست داد. اون هم با ترکیبی که عمق زیادی نداشت و بیش از نیمی از نفراتش از لاماسیا بودن.
یک تیم حتی با وجود داشتن ترکیب متوسط اگه توسط یک مربی با دانش و کاریزماتیک هدایت بشه هم فوتبال خوبی به نمایش میذاره و می تونه جام ها رو فتح کنه. نمونه دیگه اش کونته که امسال با وجود جدایی اوسیمن و کوارتسخلیا شانس بالایی برای قهرمانی در سری آ داره.
چلسی اگه ده فصل هم به امثال مارسکا فرصت بده به هیچ جا نمی رسه. تیم بزرگ مربی بزرگ میخواد و جای آزمون و خطا برای مربی های آماتور نیست.
