حزب اتحاد 90 / سبزها ، که اغلب به صورت ساده تر حزب سبزها نامیده می شود، یک حزب سیاسی چپ گرا در آلمان است. این حزب در سال 1993 با ادغام حزب سبزها که در سال 1980 در آلمان غربی تشکیل شد و اتحاد 90 که در سال 1990 در آلمان شرقی تشکیل شد به وجود آمد . حزب سبزها نیز خود پس از اتحاد مجدد آلمان در سال 1990 با حزب سبز آلمان شرقی ادغام شده بود.
از نوامبر2024 ، فرانتسیسکا برانتنر و فلیکس باناشاک رهبران مشترک این حزب هستند. این حزب در حال حاضر 85 کرسی از 630 کرسی بوندستاگ را در اختیار دارد و در انتخابات فدرال 2025 ، 11 درصد از آرای اول و 11.6 درصد از آرای دوم را به دست آورد که آن را از نظر تعداد کرسی ها در رتبه چهارم از هفت حزب سیاسی قرار میدهد .
سبزها دو بار بخشی از دولت فدرال بوده اند: اولین بار به عنوان شریک جوان سوسیال دموکراتها (SPD) از سال 1998 تا 2005 و سپس با SPD و حزب دموکرات آزاد (FDP) در ائتلاف چراغ راهنمایی از انتخابات 2021 تا فروپاشی آن ائتلاف در سال 2024.
در کابینه اولاف شولتس، سبزها پنج وزیر داشتند، از جمله معاون صدراعظم روبرت هابک و وزیر امور خارجه آنالنا بائربوک. این حزب در اکثر مجالس ایالتی آلمان، به جز زارلند، تورینگن و براندنبورگ، کرسی دارد و عضو دولتهای ائتلافی در هفت ایالت است. وینفرید کرچمان، وزیر-رئیس جمهور بادن-وورتمبرگ، تنها رئیس دولت سبز در آلمان است. لندتاگ بادن-وورتمبرگ نیز تنها مجلس ایالتی است که در آن اتحاد 90 / سبزها بزرگترین حزب است؛ این حزب در مجالس ایالتی برلین، هامبورگ و شلسویگ-هولشتاین دومین حزب بزرگ است. اتحاد /90سبزها یکی از اعضای بنیانگذار حزب سبز اروپا و گروه سبزها-اتحاد آزاد اروپا در پارلمان اروپا است. این حزب در حال حاضر بزرگترین حزب در گروه EFA/G است که 21 نماینده پارلمان اروپا دارد. در انتخابات اروپایی 2019 ، اتحاد /90سبزها دومین حزب بزرگ در آلمان بود و 20.5 درصد آرا را به دست آورد. این حزب در فوریه 2025 ، 166000 عضو داشت که آن را از نظر تعداد اعضا به سومین حزب بزرگ در آلمان تبدیل می کند.
تاریخچه
حزب سبزها در ابتدا در آلمان غربی با نام سبزها در ژانویه 1980 تاسیس شد. این حزب از جنبش های ضد انرژی هسته ای، محیط زیستی، صلح طلب ، چپ جدید و جنبشه ای اجتماعی جدید اواخر قرن بیستم رشد کرد.
Liste Grüne Umweltschutz (لیست سبز برای حفاظت از محیط زیست) نامی بود که برای برخی از شعب در نیدرزاکسن و سایر ایالتهای جمهوری فدرال آلمان استفاده میشد. این گروه ها در سال 1977 تاسیس شدند و در چندین انتخابات شرکت کردند. اکثر آنها در سال 1980 با حزب سبزها ادغام شدند.
شاخه ایالت برلین غربی حزب سبزها در سال 1978 با نام Liste Alternative، یا به طور دقیق، Alternative Liste für Demokratie und Umweltschutz (لیست جایگزین برای دموکراسی و حفاظت از محیط زیست) تاسیس شد و در سال 1980 به شاخه رسمی برلین غربی حزب سبزها تبدیل شد. سر انجام با اتحاد مجدد آلمان در سال 1990 حزب سبز برلین غربی و حزب سبز برلین شرقی با یکدیگر ادغام و در سال 1993 پس از ادغام با اتحاد 90 ، نام خود را به اتحاد 90 / سبزهای برلین تغییر داد.
2 تا 13 ژانویه 1980 : تاسیس کنگره
همانطور که گفته شد حزب سیاسی سبزها از موج جنبش های اجتماعی جدید که در دهه 1970 فعال بودند و همچنین از جمله جنبش های محیط زیستی، ضد جنگ و ضد هسته ای که ریشه در اعتراضات دانشجویی سال 1968 دارند، بیرون آمد. این حزب که رسماً به عنوان یک حزب ملی آلمان در 13 ژانویه 1980 در کارلسروهه تاسیس شد، به دنبال ارائه نمایندگی سیاسی و پارلمانی به این جنبش ها بود، زیرا احزاب مردمی موجود به گونه ای سازماندهی نشده بودند که به مسائل مطرح شده توسط آنها بپردازند. اعضای این شامل سازمان دهندگان تلاش های قبلی برای دستیابی به نمایندگی نهادی مانند GLU و AUD بودند. مخالفت با آلودگی، استفاده از انرژی هسته ای، اقدامات نظامی ناتو و برخی جنبه های جامعه صنعتی از مسائل اصلی کمپین بود. این حزب همچنین از آزادی جنسی حمایت میکرد و برخی از اعضای آن از لغو قوانین سن رضایت حمایت میکردند. ظاهراً تشکیل یک حزب اولین بار توسط رهبران جنبش در سال 1978 مورد بحث قرار گرفت. شخصیتهای مهم در سالهای اول از جمله ،پترا کلی، یوشکا فیشر، گرت باستیان، لوکاس بکمن، رودولف باهرو، یوزف بویس، آنتیه فولمر، هربرت گروهل ، اوگوست هاوسالیتر، لوئیزه رینسر، دیرک اشنایدر ، کریستیان اشتروبله، یوتا دیتفورت، بالدور اشپرینگمان و ورنر فوگل بودند.
در کنگره تاسیس سال 1980 ،اصول ایدئولوژیک حزب تثبیت شد و چهار ستون معروف حزب سبزها را اعلام کرد:
عدالت اجتماعی
خرد بوم شناختی
دموکراسی مردمی
عدم خشونت
دهه 1980 : نمایندگی پارلمانی در سطح فدرال
در سال 1982 ، جناح های محافظه کار سبزها جدا شدند و حزب دموکراتیک اکولوژیکی (ÖDP) را تشکیل دادند. کسانی که در حزب سبز باقی ماندند، به شدت صلح طلب تر بودند و مخالف محدودیت های مهاجرت و حقوق باروری بودند ، در حالی که از قانونی شدن مصرف حشیش حمایت می کردند، اولویت بالاتری را برای کار بر روی حقوق LGBT قائل بودند و تمایل به حمایت از آنچه آنها "ضد اقتدارگرایانه" می نامیدند، مفاهیم آموزش و تربیت فرزند داشتند. آنها همچنین تمایل داشتند که با فرهنگ اعتراض و نافرمانی مدنی ارتباط نزدیکتری برقرار کنند و مکرراً در تظاهرات علیه سلاح های هست های، انرژی هست های و ساخت باند جدید (West Startbahn) در فرودگاه فرانکفورت با پلیس درگیر می شدند. کسانی که در آن زمان حزب را ترک کردند، ممکن است در مورد برخی از این مسائل مشابه فکر کرده باشند، اما با اشکال اعتراضی که اعضای حزب سبز در آن شرکت داشتند، هم ذات پنداری نمی کردند. پس از برخی موفقیت ها در انتخابات ایالتی، این حزب در انتخابات فدرال ،1983 با 5.7 درصد آرا، 27 کرسی در بوندستاگ (مجلس سفلای پارلمان آلمان) به دست آورد. از جمله مسائل سیاسی مهم در آن زمان، استقرار موشک های بالستیک میانبرد پرشینگ II و موشکهای کروز با کلاهک هسته ای توسط ایالات متحده و ناتو در خاک آلمان غربی بود که مخالفت شدیدی را در بین عموم مردم ایجاد کرد و در تظاهرات گسترده نمود پیدا کرد. حزب تازه تاسیس توانست از این جنبش مردمی برای جذب حمایت استفاده کند. تا حدی به دلیل تاثیر فاجعه چرنوبیل در سال 1986 و افزایش آگاهی از تهدید آلودگی هوا و باران اسیدی برای جنگل های آلمان (Waldsterben)، سبزها سهم خود را از آرا در انتخابات فدرال 1987 به 8.3 درصد افزایش دادند. در حدود این زمان، یوشکا فیشر به عنوان رهبر غیررسمی حزب ظاهر شد و تا زمان کناره گیری از تمام پست های رهبری پس از انتخابات فدرال 2005 ، در این سمت باقی ماند.
سبزها هدف تلاش های پلیس مخفی آلمان شرقی برای جلب همکاری اعضایی بودند که مایل بودند حزب را با دستور کار جمهوری دموکراتیک آلمان هماهنگ کنند. در میان اعضای حزب، چندین سیاستمدار بودند که بعداً مشخص شد ماموران اشتازی بوده اند، از جمله دیرک اشنایدر، نماینده بوندستاگ، بریگیته هاینریش، نماینده پارلمان اروپا، و کالوس کروئیسانت، وکیل مدافع گروه ارتش سرخ.
۲۰۲۱–2024 : بازگشت به دولت
این حزب پس از چند دوره غیبت سر انجام در انتخابات سال 2021 با ۱۴.۸ درصد آرا در جایگاه سوم قرار گرفت. اگرچه این بهترین نتیجه انتخاباتی فدرال آنها بود، اما با توجه به نظرسنجی‌های سه سال گذشته، ناامیدکننده تلقی شد. آنها وارد مذاکرات ائتلافی با FDP و SPD شدند و در نهایت به ائتلاف “چراغ راهنمایی” تحت رهبری صدراعظم اولاف شولتس پیوستند که در ۸ دسامبر ۲۰۲۱ روی کار آمد. همانطور که پیش تر گفته شد سبز ها پنج وزیر در کابینه شولتس داشتند ، از جمله روبرت هابک به عنوان معاون صدراعظم و آنالنا بائربوک به عنوان وزیر امور خارجه.
از آنجا که اساسنامه حزب حکم می‌کند که رهبران حزب نمی‌توانند مناصب دولتی را بر عهده بگیرند، بائربوک و هابک پس از ورود به کابینه از سمت خود کناره‌گیری کردند. در کنفرانس حزبی ژانویه ۲۰۲۲، ریکاردا لانگ و امید نوری‌پور برای جانشینی آنها انتخاب شدند. در زمان انتخابش، لانگ ۲۸ ساله بود، سخنگوی مسائل زنان و رهبر سابق جوانان سبز. نوری‌پور ۴۶ ساله نیز سخنگوی امور خارجی و عضو بوندستاگ از سال ۲۰۰۶ بود.
لانگ و نوری‌پور استعفای خود را از رهبری حزب در سپتامبر ۲۰۲۴ پس از شکست‌های سنگین در انتخابات ایالتی زاکسن، تورینگن و براندنبورگ در آن ماه، و همچنین انتخابات قبلی پارلمان اروپا، اعلام کردند. در هر سه ایالت، ائتلاف‌های حاکم شامل سبزها دوباره بر سر کار نیامدند، و این حزب در دو ایالت آخر (تورینگن و براندنبورگ) به طور کامل حذف شد، در حالی که فقط به سختی نمایندگی خود را در زاکسن حفظ کرد. در انتخابات اروپا، سبزها به رتبه چهارم (پس از CDU/CSU، AfD و SPD) سقوط کردند و ۹ کرسی را در پارلمان اروپا از دست دادند و به ۱۲ کرسی رسیدند. این حزب از زمان ورود به ائتلاف حاکم فدرال در سال ۲۰۲۱، از پنج دولت ایالتی (علاوه بر برلین و هسن) کنار رفته بود. تحلیلگران به مشارکت آن در دولت فدرال که نیازمند اتخاذ مواضعی مغایر با آرمان‌های سنتی انرژی پاک و صلح‌طلبانه آن است، و همچنین کاهش شدید حمایت در میان رأی‌دهندگان جوان اشاره کردند.
فلیکس باناساک و فرانتسیسکا برانتنر در نوامبر 2024 به عنوان رهبران مشترک انتخاب شدند. در همین حال، این حزب ، روبرت هابک، معاون صدراعظم پیشین آلمان یعنی اولاف شولتس را به عنوان نامزد صدراعظمی خود برای انتخابات فدرال ۲۰۲۵ انتخاب کرد. در انتخابات 2025 در نهایت این حزب 11.6 درصد آرا را بدست آورد این عدد 3.1 درصد از انتخابات قبلی کمتر بود و در نهایت آنان 33 کرسی را از دست دادند.
ایدئولوژی و پلتفرم
روندهای اصلی ایدئولوژیک این حزب، سیاست‌های سبز و لیبرالیسم اجتماعی هستند.این حزب تحت تأثیر چپ پسامادیالیستی قرار گرفته است. موقعیت سیاسی این حزب به طور کلی مرکز-چپ توصیف می‌شود؛ برخی نیز این حزب را میانه‌رو می‌دانند. سبزهای آلمان غربی نقش مهمی در توسعه سیاست‌های سبز در اروپا ایفا کردند، با برنامه اصلی خود که “چهار اصل: زیست‌محیطی، اجتماعی، مردمی، و غیرخشونت‌آمیز” را بیان میکرد. این حزب که در ابتدا از نظر ایدئولوژیک ناهمگون بود، در سالهای اولیه خود که تحت سلطه درگیری‌های بین جناح چپ‌تر Fundi (بنیادگرا) و جناح میانه‌روتر Realo (واقع‌گرا) بود، موضعی در چپ رادیکال اتخاذ کرد. این درگیری‌ها با حرکت حزب به سمت جریان اصلی سیاست در دهه ۱۹۹۰ اهمیت کمتری یافتند.
در طول انتخابات فدرال ۲۰۲۱، مرکز علوم اجتماعی برلین (WZB) این حزب را به عنوان میانه‌روترین حزب از احزاب چپ‌گرای آلمان طبقه‌بندی کرد. آنالنا بائربوک از جناح چپ حزب سوسیال دموکرات (SPD) کمپین کرد و اظهار داشت که برنامه اقتصادی حزب او به سمت “منفعت عمومی” گرایش دارد، در حالی که برنامه SPD دیگر این گونه نیست. این حزب رویکردی پراگماتیک‌تر نسبت به حقوق کارگران نسبت به SPD دارد. از سوی دیگر، این حزب در مسائلی مانند انضباط مالی، به ویژه در مورد ترمز بدهی، گذار اقلیمی، و سلب مالکیت در برلین، مواضعی به وضوح چپ‌تر از SPD دارد. آنها بر سیاست‌های زیست‌محیطی و اجتماعی مترقی تمرکز دارند. تأکید بر کاهش تغییرات اقلیمی، کاهش انتشار کربن، و ترویج پایداری و شیوه‌های دوست دار محیط زیست است. آنها از برابری، عدالت اجتماعی، و واکنش‌های بشردوستانه به رویدادهایی مانند بحران مهاجران اروپا حمایت می‌کنند. پلتفرم مالی آنها انعطاف‌پذیر است و به دنبال تعادل بین منافع اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی است. این حزب به شدت طرفدار اروپا است و از فدرالیسم اروپا حمایت می‌کند و همکاری‌های بین‌المللی گسترده‌تر، از جمله تقویت ائتلاف‌های موجود را ترویج میدهد.
سیاست خارجی
سبزها به دلیل اتخاذ خط آتلانتیک‌گرایی در دفاع و فشار برای یک سیاست خارجی مشترک قوی‌تر اتحادیه اروپا، به ویژه علیه روسیه و چین، شناخته می‌شوند. آنالنا بائربوک، رهبر سابق این حزب ، سیاست خارجی پس از صلح‌گرایی را پیشنهاد کرده است. او از گسترش ناتو به شرق حمایت می‌کند و تعداد قطعنامه‌های سازمان ملل متحد که اسرائیل را محکوم می‌کنند، در مقایسه با قطعنامه‌های علیه سایر کشورها، “مضحک” دانسته است. برنامه حزب او شامل ارجاعاتی به ناتو به عنوان بخش “لازم” امنیت اروپا بود. سبزها قول داده‌اند که خط لوله بحث‌برانگیز نورد استریم ۲ را که گاز طبیعی روسیه را به آلمان می‌رساند، لغو کنند. این حزب از توافق نامه سرمایه‌گذاری اتحادیه اروپا با چین انتقاد کرد. این حزب چین را “رقیب سیستماتیک” توصیف می‌کند، اگرچه این حزب همچنین از همکاری با چین برای مبارزه با تغییرات اقلیمی حمایت می‌کند. در سال ۲۰۱۶، سبزها از برنامه دفاعی آلمان با عربستان سعودی، که در یمن در حال جنگ بوده و به نقض گسترده حقوق بشر متهم شده است، انتقاد کردند.
این حزب در مورد مسائلی مانند خلع سلاح هسته‌ای و تسلیحات هسته‌ای ایالات متحده در خاک آلمان تقسیم شده است. برخی از سبزها می‌خواهند آلمان پیمان منع سلاح‌های هسته‌ای سازمان ملل را امضا کند. در مورد جنگ غزه، سِم اوزدمیر (رئیس سابق حزب) وزیر فدرال غذا و کشاورزی، از گرتا تونبرگ، فعال اقلیمی سوئدی، به دلیل حضور و حمایت او از تظاهرات طرفداران فلسطین در برلین انتقاد کرد و از همه خواست که نظرات خود را در مورد او بازبینی کنند.
رای دهندگان
مطالعه‌ای در سال 2000 توسط شرکت تحقیقات سیاسی Infratest Dimap نشان داد که جمعیت رای‌دهندگان حزب سبز شامل افراد با درآمد بالاتر (به عنوان مثال، بالای 2000 یورو در ماه) است و حمایت از این حزب در میان خانوارهای با درآمد پایین‌تر کمتر است. همین نظرسنجی همچنین به این نتیجه رسید که سبزها آرای کمتری از افراد بیکار و جمعیت عمومی کارگر دریافت می‌کنند . بر اساس تحقیقات سیاسی Infratest Dimap برای ARD، سبزها رای‌دهندگان بیشتری از گروه سنی 34-42 سال نسبت به هر گروه سنی دیگری دریافت کردند و جوانان عموماً بیشتر از افراد مسن از این حزب حمایت می‌کنند.
حزب سبز در مناطق شهری نسبت به مناطق روستایی دارای جمعیت رای‌دهنده بالاتری است، به جز تعداد کمی از مناطق روستایی با نگرانی‌های زیست‌محیطی محلی فوری، مانند استخراج معادن رو باز یا رسوبات زباله‌های رادیواکتیو.
شهرهای بن، کلن، اشتوتگارت، برلین، هامبورگ، فرانکفورت و مونیخ از جمله بالاترین درصد رای‌دهندگان سبز در کشور را دارند. شهرهای بن، هانوفر و ووپرتال دارای شهرداران از حزب سبز هستند. همچنین این حزب در ایالتهای آلمان دموکراتیک سابق (آلمان شرقی) سطح حمایت پایین‌تری دارد.
