شما هم همین فکر رو می کنید؟
چه به‌درستی و چه به‌اشتباه، برخی بازیکنان فوتبال به خاطر حرکت‌های آرام، کم‌کاری در دفاع یا میل به صرفه‌جویی در انرژی به عنوان بازیکنانی "تنبل" شناخته شدند. در این مطلب، نگاهی می‌اندازیم به ۲۰ فوتبالیستی که به هر دلیلی شهرت پیدا کردند به اینکه زیاد به خودشون زحمت نمی‌دن!
1. گرت بیل
وقتی رئال مادرید با مبلغی رکوردشکن یعنی ۱۰۰.۸ میلیون یورو (۸۵.۱ میلیون پوند) طبق افشای Football Leaks او را به خدمت گرفت، همه انتظار داشتند ستاره‌ای بی‌رقیب وارد میدان شود. اما بیل در صدر این فهرست قرار می‌گیرد، نه به خاطر کم‌استعداد بودن، بلکه بیشتر به خاطر بی‌میلی عجیبش به فوتبال! مصدومیت‌های پیاپی، آمادگی بدنی ضعیف و علاقه‌ی بیش از حدش به گلف، موجی از انتقادها را متوجه او کرد. البته نمی‌شود نادیده گرفت که بیل در برخی لحظات، فوق‌العاده ظاهر شد — مثل دو گلی که در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۱۸ مقابل لیورپول به ثمر رساند. اما در نهایت، خروج رایگان او از رئال مادرید باعث شد که میراثش زیر سایه‌ای تلخ قرار بگیرد.
2. عادل تعرابت
با اینکه هری ردنپ، سرمربی سابق کوئینز پارک رنجرز، همیشه از استعداد تعرابت تمجید می‌کرد، اما در مصاحبه‌ای با روزنامه The Sun در سال ۲۰۱۴ گفت:
«او بدترین بازیکن حرفه‌ای‌ای بود که تا حالا دیده‌ام!»
تعرابت مراکشی، با توانایی دریبل‌زنی خارق‌العاده و استعداد ذاتی‌اش، می‌توانست به یک ستاره‌ی جهانی تبدیل شود. اما عدم ثبات، بی‌علاقگی به کار تیمی و علاقه‌ی افراطی‌اش به نمایش و خودنمایی باعث شد هرگز به جایگاهی که لیاقتش را داشت نرسد.
3. ادن هازارد
روزی روزگاری، هازارد یکی از بهترین بازیکنان جهان بود، اما سقوط آزاد او در رئال مادرید کاملاً مشهود بود — تنها ۷۶ بازی در چهار سال (طبق آمار Transfermarkt). هرچند مصدومیت‌های پیاپی مانع از آمادگی بدنی او شد، اما ذهنیتش هم بارها زیر سؤال رفت؛ به‌ویژه به خاطر اضافه وزن. در معدود بازی‌هایی که به میدان رفت، منتقدان به عدم تمایلش به بازگشت دفاعی و بی‌میلی شدیدش در بازپس‌گیری توپ اشاره کردند؛ ویژگی‌هایی که در تیمی مثل رئال، به‌هیچ‌وجه پذیرفتنی نیستند.
4. ماریو بالوتلی
سرعت، قدرت، و استعداد گلزنی بالوتلی هرگز زیر سؤال نرفته؛ اما آنچه بارها و بارها جلوی پیشرفت او را گرفته، ضعف در تلاش فردی و چالش‌های شخصی‌اش بوده است. در طول سال‌ها، با وجود لحظاتی درخشان، عدم دوندگی و مشارکت بدون توپ، مربیان مختلف را ناامید کرده—مربیانی که هربار امیدوار بودند بتوانند از او کار بکشند و نهایت توانایی‌اش را آزاد کنند. اما بالوتلی، همواره نشان داده که فراتر از استعداد، نظم و تعهد لازم دارد—چیزی که کمتر در او دیده شد.
5. نیکلاس بندتنر
لقب مشهورش "لُرد بندتنر" شاید به خوبی نشان دهد که اعتمادبه‌نفس او بسیار بیشتر از عملکرد واقعی‌اش در زمین بود. تا پیش از آن‌که در سال‌های پایانی دوران حرفه‌ای‌اش به رزن‌بورگ برود، بندتنر هیچ‌گاه نتوانست جایگاهی ثابت در تیم‌هایش پیدا کند. بر اساس آمار سایت Transfermarkt، او طی ۹ سال حضور در آرسنال، به طور میانگین فقط ۱۹ بازی در سال انجام داد—رقمی که نشان از نقش کم‌رنگش در تیم دارد. از طرفی، حاشیه‌های بیرون از زمین از جمله درگیری با پلیس، باعث شد که خیلی‌ها او را یک ریسک بزرگ برای هر تیمی بدانند.
6. آنتونیو کاسانو
در طول دوران حرفه‌ای‌اش، کم‌تعهدی و بی‌نظمی‌های مداوم باعث شد که کاسانو بارها از سوی باشگاه‌های بزرگ کنار گذاشته شود—از جمله رئال مادرید، جایی که عملکردش همواره پایین‌تر از حد انتظار بود. در دوران حضورش در رم، این بازیکن غیرقابل پیش‌بینی بارها وسط تمرین تیم را ترک می‌کرد و حتی در یک صحنه معروف، زمانی که فابیو کاپلو در دقایق پایانی یکی از بازی‌های سری‌آ به او دستور ورود به زمین داد، کاسانو صراحتاً امتناع کرد.
7. حاتم بن عرفا
استعداد و نبوغ فردی بن عرفا، تنها با شهرتش به تنبلی برابری می‌کرد. این وینگر سابق تیم‌هایی چون لیون، مارسی، نیوکسل یونایتد و پاری‌سن‌ژرمن تقریباً هیچ تلاشی در بازی بدون توپ از خود نشان نمی‌داد. او نه علاقه‌ای به پرس کردن حریف داشت و نه تمایلی به برگشتن و کمک به دفاع، که همین موضوع باعث می‌شد تیم‌هایش آسیب‌پذیر شوند و بارها با مربیان خود به مشکل بخورد. با وجود توانایی‌های تکنیکی در حمل توپ و تمام‌کنندگی در سطح بالا، بن عرفا در نهایت بازیکنی باقی ماند که هرگز به پتانسیل واقعی‌اش نرسید.
8. نیمار
نیمار بدون شک یکی از فنی‌ترین بازیکنان جهان است، اما تمایلش به حفظ انرژی برای حملات، به همراه شیرجه‌های نمایشی، وقت‌کشی‌های مکرر و حاشیه‌های بیرون از زمین فوتبال، باعث ناامیدی بسیاری شده است. با توجه به اوج عملکردش در بارسلونا، جایی که در کنار لیونل مسی و لوئیس سوارز مثلث معروف MSN را تشکیل می‌داد، منتقدان معتقدند اگر انضباط بیشتری داشت و از مصدومیت‌ها دور می‌ماند، می‌توانست به موفقیت‌های بسیار بیشتری برسد.
9. آلوارو رکوبا
رکوبا در سال ۲۰۰۳ توسط روزنامه‌ی گاردین به‌عنوان «شماره یکِ جهان در بین بازیکنان تقریباً بزرگ» توصیف شد؛ لقبی که به خوبی بازتاب‌دهنده‌ی استعداد بی‌چون‌وچرای او بود که اغلب به خاطر کم‌تلاشی و بی‌انگیزگی‌اش هدر می‌رفت. در دوران حضورش در تیم ونتزیا، هم‌تیمی‌هایش روزی به او یک ساعت مچی هدیه دادند — اشاره‌ای نه‌چندان ظریف به تأخیرهای همیشگی‌اش در تمرینات. نبود فوریت و انگیزه در زمین مسابقه در بازی‌های رکوبا کاملاً مشهود بود؛ اگرچه گه‌گاه لحظات درخشانی از خود نشان می‌داد، اما این لحظات همیشه تحت‌الشعاع عدم تلاش مداومش قرار می‌گرفتند.
10. پل پوگبا
مسیر حرفه‌ای پل پوگبا از زمان قهرمانی با تیم ملی فرانسه در جام جهانی ۲۰۱۸، سقوطی چشمگیر داشته است. در حالی که بسیاری او را مستعد رسیدن به قله‌های فوتبال جهان می‌دانستند، اما تعدد مربیانی که با او کار کرده‌اند — به‌ویژه سر الکس فرگوسن و خوزه مورینیو در دوران حضورش در منچستریونایتد — نگرش حرفه‌ای ضعیف و تأثیرات بیرونی در زندگی‌اش را مورد انتقاد قرار داده‌اند. این عوامل، به‌طور مکرر، باعث شده‌اند که عملکردهای او نوسان زیادی داشته باشند و از سوی دیگر، عدم تمایلش به سازگار شدن با تاکتیک‌ها و سیستم‌های مختلف، جایگاه او را در تیم‌ها تضعیف کرده است.
11. کریستیانو رونالدو
درست است که باید دوام بی‌نظیر و حرفه‌ای‌گری رونالدو را تحسین کرد، اما واقعیت این است که نقش او در دفاع در سال‌های پایانی دوران بازی‌اش به‌طور محسوسی کاهش یافته است. این ستاره پرتغالی سال‌هاست که ترجیح می‌دهد انرژی‌اش را برای حمله حفظ کند، و همین موضوع باعث شده بسیاری از کارشناسان و هواداران، این سوال را مطرح کنند که چرا همچنان در ترکیب اصلی تیم ملی پرتغال چنین جایگاه ثابتی دارد؟ آیا زمان آن نرسیده که بپذیریم حضورش به‌جای کمک، به یک نقطه ضعف تبدیل شده است؟
12. مسوت اوزیل
اوزیل در دوران اوجش، یک نابغه خلاق واقعی بود، اما در سال‌های پایانی دوران حرفه‌ای‌اش، قدم‌زدن‌های بی‌هدف او در زمین، بیش از پیش مورد انتقاد قرار گرفت. با وجود مهارت فنی خیره‌کننده‌اش — که طبق آمار Transfermarkt منجر به ۲۱۷ پاس گل در دوران حرفه‌ای شد — این قهرمان جام جهانی و ستاره سابق رئال مادرید، به‌تدریج در آرسنال به یک بازیکن لوکس تبدیل شد؛ کسی که حضورش در تیم در دوره‌ای که فشار پرس بالا اهمیت بیشتری پیدا کرده بود، کمتر توجیه‌پذیر به نظر می‌رسید.
13. روملو لوکاکو
ممکن است لوکاکو با ۸۵ گل ملی (بر اساس آمار Transfermarkt) برترین گلزن تاریخ بلژیک باشد، اما این آمار باعث نمی‌شود از انتقادها در امان بماند. او این روزها بیشتر در لیگ کندتر سری‌آ ایتالیا بازی می‌کند؛ جایی که کم‌کاری در پرس، لمس‌های اول ضعیف و حرکت‌های کند بدون توپ، کمتر به چشم می‌آید. تمایل او برای ناپدید شدن در لحظات حساس نیز، بیش از پیش دلیل حضورش در این فهرست را محکم می‌کند.
14. زلاتان ابراهیموویچ
کاریزما و طول عمر حرفه‌ای شگفت‌انگیز زلاتان اغلب باعث می‌شد تلاش کم او در دفاع دیده نشود. بی‌میلی‌اش برای پرس یا بازگشت به دفاع، به یکی از ویژگی‌های همیشگی سبک بازی او تبدیل شده بود و همواره بار دفاعی را بر دوش هم‌تیمی‌ها می‌گذاشت. با وجود آمار فوق‌العاده گلزنی‌اش، نرخ پایین فعالیت بدنی او همیشه محل نقد بوده، به‌ویژه از سوی پپ گواردیولا، مربی سابقش در بارسلونا. ابراهیموویچ بی‌تردید تعریف کامل یک بازیکن لوکس است؛ بازیکنی که بیشتر برای نمایش است تا دوندگی.
15. دیمیتری پایت
توانایی فنی پایت در حمله، به‌ویژه در ضربات ایستگاهی، غیرقابل انکار است. اما وقتی نوبت به دفاع و وظایف عقب‌زمین می‌رسید، همیشه کم‌کاری‌اش به چشم می‌آمد. او اغلب در جریان بازی از تمرکز خارج می‌شد و این باعث شد به عنوان بازیکنی شناخته شود که فقط "در لحظه‌های خاص ظاهر می‌شود". همین موضوع باعث شد هرگز به افتخارات باشگاهی‌ای که شایسته توانایی‌هایش بود، نرسد.
16. دیمیتار برباتوف
برباتوف یک‌بار در مصاحبه با منچستر ایونینگ نیوز جمله‌ای معروف گفت:
«قرار نیست منو ببینید که نفس‌نفس‌زنان در زمین می‌دوم. یه ضرب‌المثل بلغاری هست که می‌گه: کیفیت واقعی نیازی به تلاش زیاد نداره.»
و این دقیقاً شخصیت فوتبالی این مهاجم سابق تاتنهام و منچستریونایتد رو توصیف می‌کنه. او ترجیح می‌داد توپ (و بقیه) کار رو انجام بدن و خودش فقط با لمس‌های هنرمندانه و گل‌های تماشایی بدرخشه.
17. مارکو آرناتوویچ
آرناتوویچ با سبک بازی فیزیکی و توانایی شوت‌زنی فوق‌العاده‌اش، همیشه برای مدافعان دردسرساز بوده. اما نگرش راحت‌طلبانه و علاقه‌اش به بازی در یک نقش آزاد و ایستا در کنار مهاجم اصلی—که با سیستم‌های پر‌فشار و پرتحرک هماهنگ نیست—باعث شد هیچ‌وقت در یک تیم سطح‌بالای اروپایی جایگاه ثابتی نداشته باشه، با وجود استعداد مشهودش. با این حال، در لیگ برتر انگلیس برای استوک‌سیتی و وست‌هم یونایتد عملکرد قابل قبولی از خودش به‌جا گذاشت.
18. ژردان شکیری
می‌تونی ساعت‌ها پای ویدیوهای یوتیوب بشینی و از دیدن گل‌های تماشایی شکیری لذت ببری. درخشش هجومی‌اش باعث شد باشگاه‌های بزرگی مثل بایرن مونیخ و لیورپول به جذبش علاقه‌مند بشن. اما نبود دید دفاعی و درک پایین تاکتیکی باعث شد او در این تیم‌ها فقط به عنوان یک بازیکن نیمکت‌نشین یا ذخیره استفاده بشه. و این واقعاً جای تأسف داره، چون شکیری بازیکنی بود که با لحظاتی درخشان می‌تونست سرنوشت بازی رو عوض کنه.
19. گونزالو ایگواین
شاید روزگاری یکی از مرگبارترین تمام‌کننده‌های جهان بود، اما محدودیت در تحرک خارج از محوطه جریمه همیشه نقطه‌ضعف بزرگی برای ایگواین محسوب می‌شد. این مهاجم آرژانتینی که در تیم‌هایی چون رئال مادرید و ناپولی بازی کرده، اغلب به‌دلیل عدم توانایی در پرسینگ و همچنین اضافه‌وزن در برخی مقاطع، با انتقادهای زیادی مواجه شد. با وجود قدرت بالایش در گلزنی، خیلی‌ها معتقد بودند که سبک بازی ایگواین با فوتبال مدرن هم‌خوانی نداشت.
20. الکساندر پاتو
وقتی در سال ۲۰۰۷ به آث میلان پیوست، به نظر می‌رسید که جهان زیر پایش است؛ اما سرنوشت پاتو بیشتر با عنوان استعدادی که هرگز شکوفا نشد گره خورده است.
گرچه مصدومیت‌ها بخشی از داستان او بودند، اما بسیاری معتقدند دلیل اصلی افت او، کم‌کاری و بی‌انگیزگی‌اش برای رسیدن به بالاترین سطح بود. او می‌توانست رهبر نسل جدید تیم بزرگ کارلو آنچلوتی باشد، اما با خروجش از فوتبال ایتالیا، سقوط حرفه‌ای‌اش آغاز شد و دیگر هیچ‌گاه نتوانست آن را احیا کند.
دیگر مطالب را دنبال کنید
