تیری آنری: پادشاه در مه
در قلب لندن، جایی که مه صبحگاهی خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده را در بر می‌گیرد و صدای هواداران از سکوهای ورزشگاه هایبوری مانند موجی خروشان به آسمان می‌رسد، یک پادشاه بی‌تاج‌وتخت در زمین سبز می‌درخشید: تیری آنری، شماره ۱۴ آرسنال. او نه‌تنها یک بازیکن بود، بلکه شعری بود که با هر ضربه به توپ، ابیاتی از هنر و خلاقیت می‌سرود. در فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۳، آنری با ترکیبی از سرعت رعدآسا، هوش تاکتیکی بی‌نظیر و دیدی که گویی آینده بازی را پیش‌بینی می‌کرد، به اوج رسیده بود. این داستان، روایتی است از درخشش بی‌مانند او، از بی‌عدالتی که بر او رفت، و از میراثی که برای همیشه در قلب هواداران فوتبال حک شد.
تیری آنری در اوج درخشش در هایبوری
فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۳: سمفونی آنری در هایبوری
ورزشگاه هایبوری، خانه قدیمی آرسنال، در آن روزها بیش از یک استادیوم بود؛ معبدی بود که هواداران در آن به تماشای جادوی تیری آنری می‌نشستند. با ظرفیت ۳۸٬۴۱۹ نفر، این ورزشگاه کوچک اما پرشور، هر هفته شاهد نمایش‌های خیره‌کننده‌ای از مردی بود که بازی را به یک اثر هنری تبدیل کرده بود. آنری، مهاجمی فرانسوی با ریشه‌های کارائیبی، در زمین نه‌تنها با پاهایش، بلکه با ذهنش بازی می‌کرد. او می‌توانست با یک نگاه، دفاع حریف را تجزیه‌وتحلیل کند، با یک حرکت، مدافعان را جا بگذارد و با یک ضربه، دروازه‌بان را تسلیم کند.
آنری، استاد خلق موقعیت و گلزنی
فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۳ برای آرسنال و آنری، فصلی از اوج بود. آرسنال تحت هدایت آرسن ونگر، مربی‌ای که به فلسفه فوتبال هجومی و زیبا اعتقاد داشت، در لیگ برتر انگلیس با اقتدار پیش می‌رفت. آنری در این فصل در ۳۷ بازی لیگ برتر، ۲۴ گل به ثمر رساند و ۲۰ پاس گل ثبت کرد، رکوردی که برای یک مهاجم در تاریخ لیگ برتر بی‌سابقه بود. این اعداد تنها بخشی از داستان بودند؛ آنری نه‌فقط گل می‌زد، بلکه گل‌ها را خلق می‌کرد. او با پاس‌های دقیق، حرکات انفجاری و ضربات تمام‌کننده‌اش، خط حمله آرسنال را به یک ماشین بی‌رحم تبدیل کرده بود.
محبوب‌ترین بازیکن هواداران آرسنال
در لیگ قهرمانان اروپا، آنری درخششی مشابه داشت. در بازی مقابل آژاکس در مرحله گروهی، او با یک حرکت تکنیکی و ضربه‌ای دقیق، دروازه حریف را باز کرد و نشان داد که در سطح اروپا نیز بی‌رقیب است. او در ۱۲ بازی لیگ قهرمانان، ۷ گل و ۴ پاس گل ثبت کرد. در جام حذفی انگلیس، آرسنال با پیروزی ۱-۰ مقابل ساوتهمپتون در فینال، جام را بالای سر برد، و آنری در آن بازی به‌عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد.
«توپ طلا مهم است، اما من برای هواداران بازی می‌کنم، برای تیمی که عاشقش هستم. اگر آن‌ها مرا بهترین بدانند، این برایم کافی است.»
رقبا و مقایسه: آنری در برابر ندود
در حالی که آنری در لندن می‌درخشید، در تورین ایتالیا، پاول ندود، هافبک چک یوونتوس، فصلی درخشان را پشت سر می‌گذاشت. یوونتوس در سری آ قهرمان شد و به فینال لیگ قهرمانان اروپا راه یافت. ندود در آن فصل در سری آ، ۹ گل و ۸ پاس گل در ۲۹ بازی ثبت کرد. در لیگ قهرمانان، او ۵ گل زد، که یکی از آن‌ها در نیمه‌نهایی مقابل رئال مادرید بود. با مقایسه این اعداد، برتری آماری آنری واضح بود. اما داستان توپ طلا به اعداد محدود نمی‌شد؛ این جایزه به عوامل دیگری مانند شهرت تیمی، موفقیت در تورنمنت‌های بزرگ، و نفوذ رسانه‌ای نیز وابسته بود.
مقایسه آماری آنری و ندود در فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۳
بی‌عدالتی در پاریس: شب اعلام توپ طلا
شب اعلام برنده توپ طلا ۲۰۰۳ در پاریس، لحظه‌ای بود که قلب هواداران آرسنال را شکست. وقتی زین‌الدین زیدان نام پاول ندود را به‌عنوان برنده اعلام کرد، سکوتی سنگین فضای سالن را پر کرد. ندود با ۱۹۰ امتیاز در صدر قرار گرفت، در حالی که آنری با ۱۲۸ امتیاز در جایگاه دوم ایستاد. چرا آنری برنده نشد؟ نفوذ کم فوتبال انگلیس در آن زمان، موفقیت تیمی یوونتوس، و لحظات به‌یادماندنی مانند گل ندود به رئال مادرید، از دلایل احتمالی بودند.
میراث جاودانه
تیری آنری هرگز توپ طلا را نبرد، اما میراث او فراتر از هر جایزه‌ای بود. او با ۱۷۵ گل در لیگ برتر، به‌عنوان بهترین گلزن تاریخ آرسنال شناخته می‌شود. او در سال ۲۰۰۴ با آرسنال به‌عنوان تیم بدون شکست قهرمان لیگ شد. امروز، مجسمه او در بیرون ورزشگاه امارات، یادآور مردی است که با هر گل، هر پاس، و هر لبخند، قلب هواداران را تسخیر کرد.
مجسمه تیری آنری در ورزشگاه امارات
