مجموعه‌ای شگفت‌انگیز
در هر نسل از فوتبال، ستاره‌هایی جاودانه ظهور می‌کنند؛ اما سال ۲۰۰۵ را می‌توان یکی از خاص‌ترین سال‌ها در تاریخ این ورزش دانست. اگر به عقب برگردیم، این سال همچنان به‌عنوان نقطه اوجی فراموش‌نشدنی در فوتبال جهان خودنمایی می‌کند.
ستاره‌ها در یک قاب
نامزدهای توپ طلا در آن فصل، بیشتر شبیه به فهرستی از اسطوره‌ها بودند — چهره‌هایی که بسیاری از آن‌ها در آن زمان، همچنان در اوج دوران حرفه‌ای خود می‌درخشیدند. بیایید نگاهی بیندازیم به اینکه رده‌بندی نهایی این ستاره‌ها چگونه رقم خورد...
رتبه اول رونالدینیو (بارسلونا)
رونالدینیو، برنده شایسته توپ طلا بود. در سال ۲۰۰۵، او شوی اصلی فوتبال محسوب می‌شد؛ تماشاگران را با پاس‌های بدون نگاه، دریبل‌های دیوانه‌کننده و گل‌های غیرقابل مهارش به وجد می‌آورد. در آن سال، او لالیگا را با بارسلونا فتح کرد و عنوان بازیکن سال فیفا را نیز از آن خود کرد.
رتبه دوم فرانک لمپارد (چلسی)
لمپارد، چلسی را به سوی یک قهرمانی مقتدرانه در لیگ هدایت کرد و گل‌ها و پاس گل‌های بی‌شماری را از میانه میدان به ثمر رساند. او چهره تیم برنده ژوزه مورینیو بود؛ همیشه قابل اعتماد، همیشه در صحنه. شاید در هر سال دیگری، خودش توپ طلا را به دست می‌آورد.
رتبه سوم استیون جرارد (لیورپول)
جرارد در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۰۵، عملکردی بی‌نظیر از خود به نمایش گذاشت و لیورپول را از باخت ۳-۰ نجات داد و به بازی برگرداند. رهبری و گل‌های او از میانه میدان، به بخشی از افسانه‌های فوتبال تبدیل شد. تنها همان شب در استانبول، جایگاه او را در سکوی افتخار (توپ طلا) تثبیت کرد.
رتبه چهارم تیری آنری (آرسنال)
آنری دقیقاً از جایی که فصل قبل کارش را تمام کرده بود، ادامه داد و کفش طلای لیگ برتر را با ۲۵ گل (طبق ترانسفرمارکت) حفظ کرد. ترکیب سرعت، مهارت و هوش او، در بعضی مواقع او را غیرقابل مهار می‌کرد. حتی با اینکه تنها یک عنوان قهرمانی جام حذفی به دست آورد، او نماد درخشش لیگ برتر بود.
رتبه پنجم آندری شوچنکو (میلان)
برنده توپ طلای ۲۰۰۴ همچنان در مقابل دروازه کشنده بود و به طور پیوسته برای میلان گلزنی می‌کرد و در فصل ۲۰۰۴-۲۰۰۵ به عنوان آقای گل سری آ دست یافت. اگرچه میلان در فینال استانبول ناکام ماند، اما شک و تردیدی درباره کیفیت درخشان شوچنکو وجود نداشت.
رتبه ششم پائولو مالدینی (میلان)
در سن ۳۷ سالگی، مالدینی همچنان یکی از بهترین مدافعان جهان بود. او میلان را تا فینال لیگ قهرمانان هدایت کرد و با صلابت و آرامشی مثال‌زدنی خط دفاع تیمش را رهبری می‌کرد. برای او، سال ۲۰۰۵ نمایش دیگری بود از تداوم در اوج، انضباط بی‌نظیر و کلاس اصیل.
رتبه هفتم آدریانو (اینتر میلان)
آدریانو در سال ۲۰۰۵ یک ویرانگر واقعی بود؛ او قدرت بدنی محض را با شوت‌های موشکی پای چپش ترکیب کرده بود. او هم برای اینتر میلان و هم برای برزیل درخشید، آزادانه گل می‌زد و مدافعان را به وحشت می‌انداخت. با قهرمانی در جام کنفدراسیون‌ها و کسب عنوان کوپا ایتالیا، آن سال، سال تسلط کامل او بود.
رتبه هشتم زلاتان ابراهیموویچ (یوونتوس)
در اولین فصل از دو فصل حضورش در یوونتوس، زلاتان با گل‌های تعیین‌کننده و نمایش سبک منحصربه‌فردش، تأثیر فوری گذاشت. او با خلاقیت، قدرت بدنی و جسارت مثال‌زدنی، نقش مهمی در قهرمانی یوونتوس در اسکودتو داشت. در واقع، سال ۲۰۰۵ همان سالی بود که زلاتان به‌طور واقعی روی صحنه‌ی بزرگ فوتبال دنیا ظاهر شد.
رتبه نهم کاکا (میلان)
در سال ۲۰۰۵، کاکا نیروی محرکه‌ی خط حمله‌ی زیبا و چشم‌نواز میلان بود؛ تیمی که توسط مهاجم گلزن، آندری شوچنکو، رهبری می‌شد. این ستاره‌ی برزیلی، ترکیبی از ظرافت فنی و انفجار قدرت را به نمایش می‌گذاشت؛ به‌راحتی گل می‌زد و پاس گل می‌داد؛ چه در سری‌آ و چه در لیگ قهرمانان اروپا. در آن زمان، او به‌سرعت در حال تبدیل شدن به یکی از هیجان‌انگیزترین فوتبالیست‌های جهان بود.
رتبه دهم ساموئل اتوئو (بارسلونا)
اتوئو ۲۵ گل در لالیگا (طبق ترانسفرمارکت) به ثمر رساند تا به بارسلونا کمک کند عنوان قهرمانی اسپانیا را در فصل ۲۰۰۴-۲۰۰۵ کسب کند. سرعت، حرکت و تمام‌کنندگی بی‌رحمانه او، وی را به یکی از مخوف‌ترین مهاجمان اروپا تبدیل کرده بود. این فصل بدون شک، سال طلایی و نقطه‌ی جهش او در مسیر شهرت جهانی‌اش بود.
رتبه یازدهم جان تری (چلسی)
تری به عنوان کاپیتان، چلسی را پس از ۵۰ سال به نخستین قهرمانی لیگ در فصل ۲۰۰۴–۲۰۰۵ رساند و رهبری خط دفاعی‌ای را بر عهده داشت که بسیاری آن را بهترین خط دفاع تاریخ لیگ برتر انگلیس می‌دانند.رهبری بی‌نظیر و تسلط مطلقش در نبردهای هوایی، او را به یکی از ستون‌های تیم ژوزه مورینیو تبدیل کرده بود — و شاید بتوان گفت که در آن زمان، بهترین مدافع میانی جهان بود.
رتبه دوازدهم جونیور پرنامبوکانو (لیون)
در اوایل دهه ۲۰۰۰، جونیور پرنامبوکانو پادشاه ضربات ایستگاهی اروپا بود؛ با تکنیکی خیره‌کننده، توپ‌ها را با قوسی غیرممکن به تور می‌دوخت. او در سال ۲۰۰۵، لیون را برای چندمین سال پیاپی به قهرمانی لیگ فرانسه (Ligue 1) رساند و در خط میانی مثل یک رهبر بی‌چون‌وچرا فرمان می‌داد — طبق آمار ترنسفرمارکت، با ۱۳ گل لیگ و ۳ پاس گل. ترکیب ظرافت تکنیکی و دقت مرگبارش باعث شد تا او به یکی از چهره‌های محبوب و فراموش‌نشدنی فوتبال تبدیل شود.
رتبه سیزدهم کلود ماکه‌له‌له (چلسی)
در دهه ۲۰۰۰، ماکه‌له‌له تعریف دقیقی از پُستی ارائه داد که امروز به نام خودش شناخته می‌شود. او در میانه میدان چلسی، قهرمان گمنام بود — بازی حریف را قطع می‌کرد، توپ را در جریان نگه می‌داشت و تعادل تیم را حفظ می‌کرد. هوش تاکتیکی مثال‌زدنی‌اش، ستون اصلی قهرمانی چلسی در لیگ برتر ۲۰۰۵ بود. ماکه‌له‌له بی‌صدا، اما مؤثر، یکی از مهم‌ترین قطعات پازل ژوزه مورینیو به‌شمار می‌رفت.
رتبه چهاردهم (مشترک) خوان رومن ریکلمه (ویارئال)
در سال ۲۰۰۵، ریکلمه قلب تپنده بهترین فصل تاریخ باشگاه ویارئال در لالیگا بود. او با خلاقیت و هوش بازی‌سازی‌اش، تیم را به رتبه سوم جدول و سهمیه لیگ قهرمانان اروپا رساند. دید وسیع، تکنیک ناب و سبک خاص بازی‌سازی آرژانتینی‌اش، در آن زمان بی‌رقیب بود. سال بعد، همین مهارت‌ها ویارئال را تا آستانه فینال لیگ قهرمانان اروپا پیش بردند — مسیری رؤیایی که ریکلمه معمار اصلی آن بود.
رتبه چهاردهم (مشترک) پتر چک (چلسی)
چک در اولین فصل حضورش در لیگ برتر انگلیس عملکردی خیره‌کننده داشت و رکوردهای کلین‌شیت را جابه‌جا کرد. حضور آرام و تسلط بی‌چون‌وچرایش بر محوطه جریمه باعث شد تا چلسی تنها ۱۵ گل در کل فصل لیگ دریافت کند (بر اساس آمار ترنسفرمارکت). در سال ۲۰۰۵، بسیاری او را بهترین دروازه‌بان جهان می‌دانستند — و شاید بی‌راه هم نبود.
رتبه چهاردهم (مشترک) دیدیه دروگبا (چلسی)
دروگبا پس از انتقال از مارسی، خیلی زود در استمفوردبریج خودی نشان داد. هرچند هنوز به اوج آمادگی و گلزنی نرسیده بود، اما حضور فیزیکی پرقدرت و خونسردی‌اش در لحظات حساس، نقش مهمی در قهرمانی چلسی در لیگ برتر ایفا کرد. او از همان ابتدا، ستون خط حمله مورینیو بود — مهاجمی که مدافعان را آزار می‌داد و بازی‌های بزرگ را در می‌آورد.
رتبه چهاردهم (مشترک) میشائیل بالاک (بایرن مونیخ)
بالاک، هافبکی کامل و همه‌فن‌حریف، قلب تپنده خط میانی بایرن مونیخ در سال ۲۰۰۵ بود. او با گل‌زنی‌های حیاتی و رهبری بی‌نقص خود، بایرن را به دوگانه قهرمانی بوندس‌لیگا و جام حذفی آلمان رساند. این فصل درخشان، سکوی پرتاب او به سمت چلسی در سال بعد شد. در ترکیب تیم، او نماد تعادل، قدرت و نظم در میانه میدان بود.
رتبه هجدهم زین‌الدین زیدان (رئال مادرید)
هرچند زیدان از دوران اوج خود عبور کرده بود، اما هنوز هم در رئال مادرید جلوه‌هایی از نبوغش را به نمایش می‌گذاشت. در آن فصل، رئال نایب‌قهرمان لالیگا شد و زیدان با ظرافت همیشگی و دید بازی استثنایی‌اش، همچنان نقشی کلیدی در تیم ایفا می‌کرد. در سال ۲۰۰۵، تأثیرگذاری او دیگر پر زرق‌وبرق نبود، اما همچنان قابل‌تحسین و شایسته احترام باقی ماند. او رهبر تیم بود؛ چه درون زمین، چه بیرون آن.
رتبه نوزدهم جان‌لوئیجی بوفون (یوونتوس)
جان‌لوئیجی بوفون که به‌حق یکی از بهترین دروازه‌بان‌های تاریخ فوتبال شناخته می‌شود، در سال ۲۰۰۵ برای یوونتوس یک دیوار نفوذناپذیر بود. او با واکنش‌های نجات‌بخش و نمایش‌هایی مقتدرانه، نقش بزرگی در قهرمانی یوونتوس در سری A ایفا کرد. ۲۰۰۵ برای این اسطوره ایتالیایی، یک سال دیگر از درخشش بی‌وقفه و ثبات در بالاترین سطح بود.
رتبه بیستم (مشترک) جیمی کاراگر (لیورپول)
جیمی کاراگر در مسیر قهرمانی لیورپول در لیگ قهرمانان اروپا، همچون یک دیوار دفاعی مستحکم ظاهر شد. نمایش قهرمانانه‌اش در فینال — جایی که با وجود گرفتگی عضلات، تا آخرین نفس جنگید و تکل‌های حیاتی زد — به صحنه‌ای به‌یادماندنی تبدیل شد. سال ۲۰۰۵ شاید بهترین سال دوران حرفه‌ای این مدافع اسکوزی وفادار بود.
رتبه بیستم (مشترک) کریستیانو رونالدو (منچستر یونایتد)
در سال ۲۰۰۵، رونالدو هنوز جوان و در حال شکوفایی بود, اما با استعداد ذاتی، سبک پرزرق‌وبرق و کنترل توپ نرم، هواداران و مربیان را مات و مبهوت می‌کرد. آن زمان هنوز از لحاظ آماری به سطح بعدی نرسیده بود، اما پتانسیل بی‌حد‌وحصرش کاملاً روشن بود. حتی در میان بزرگان تثبیت‌شده، رونالدو شروع کرده بود به جلب توجه همگان — نشانه‌ای از شروع مسیر تبدیل شدن به یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال.
رتبه بیست و دوم مایکل اسین (لیون / چلسی)
در سال ۲۰۰۵، اسین لیگ فرانسه را با پیراهن لیون تحت سلطه خود درآورد و پس از آن با یک انتقال پر سر و صدا راهی چلسی شد. دوندگی بی‌وقفه و تکل‌های خشن او باعث شد که خط میانی تیم ژوزه مورینیو قدرتی دوچندان پیدا کند. عملکردهای درخشانش باعث شد تا در میان برترین بازیکنان اروپا جای بگیرد.
رتبه بیست‌وسوم لوئیس گارسیا (لیورپول)
لوئیس گارسیا مهره شگفتی‌ساز لیورپول در لیگ قهرمانان اروپا بود. گل‌های سرنوشت‌ساز او در مراحل حذفی، به‌ویژه گل معروف «شبح‌وار» مقابل چلسی در نیمه‌نهایی، نقش بزرگی در قهرمانی تاریخی لیورپول در استانبول داشت. این فصل، نقطه اوج دوران حرفه‌ای او بود و نامش را در تاریخ اروپا جاودانه کرد.
رتبه بیست‌وسوم (مشترک) پاول ندود (یوونتوس)
برنده توپ طلای ۲۰۰۳ هنوز هم در سال ۲۰۰۵ برای یوونتوس درخشید. پاول ندود با همان دید بالا، سانترهای دقیق و شوت‌های سهمگین از راه دور، نقش مهمی در قهرمانی یووه در سری‌آ داشت. با اینکه به پایان دوران اوجش نزدیک می‌شد، تأثیرگذاری‌اش در تورین همچنان چشمگیر بود و از ستون‌های اصلی تیم به شمار می‌رفت.
دیگر مطالب را دنبال کنید
