در شرایطی که هفته‌های گذشته در پرسپولیس، انتخاب و تغییر مربی به یک فرآیند تکراری بدل شده، انتخاب دوبارهٔ اُسمار لُس ویِرا (یا در گزارش‌های اولیه «اُسمار ویرا») در جریان بوده و همزمان خروج وحید هاشمیان، بار دیگر چرخهٔ تصمیم‌گیری‌های پرابهام را در این باشگاه برملا می‌کند.
زمین بازی: انتخاب اول، تغییر زودهنگام
در تابستان ۲۰۲۵، هاشمیان به‌عنوان سرمربی پرسپولیس انتخاب شد؛ سابقهٔ او در لیگ برتر آلمان و کمک‌مربی‌گری تیم ملی ایران به عنوان برگ برنده مطرح بود. اما پیش از اینکه بتوان وی را در مسیر تثبیت دید، انتخاب او به‌سرعت رنگ‌باخت. در آن میان، نام‌هایی چون لُس ویِرا و برانکو ایوانکوویچ هم به میان آمده بودند.
اکنون اما باشگاه دوباره سراغ اوسمار لُس ویِرا رفته – همان مربی‌ای که پیش‌تر هدایت تیم را بر عهده داشته تا بار دیگر فضا رنگ و بوی تکرار به خود گیرد.
نقش دلالی و فشار بیرونی
مشخص است که در این بین، فرایند انتخاب مربی صرفاً فنی نبوده است؛ ورود واسطه‌ها، پیشنهادهای سریع، و تأثیر گرفتن از روابط و مشاوران، بخشی از ماجرا هستند. وقتی گزینه‌ها میان چند نام مطرح می‌شوند و باشگاه تحت فشار نتایج فوری قرار دارد، گزینه «امن» یا آشنا انتخاب می‌شود تا شاید آرام‌بخش باشد، نه الزاماً بهترین راهکار بلندمدت. در آگهی کوتاه مدت، به‌جای ثبات و برنامه‌ریزی، واکنش‌گرایی غالب شده است.
بازگشت مربی = موفقیت؟
بازگرداندن مربی‌ای که روزی موفق بوده، همیشه تضمینی برای موفقیت دوباره نیست. مطالعات نشان می‌دهد که اثر «بازگشت» مربی به باشگاهی که قبلاً هدایت آن را داشته، اغلب با افت همراه است؛ چرا که شرایط، بازیکنان، ساختار، و محیط باشگاه تغییر کرده‌اند.
در مورد پرسپولیس هم اگر لُس ویِرا بازگردد، باید دید آیا همان ظرفیت‌ها هنوز وجود دارند یا نه؛ آیا باشگاه همان ساختار را دارد، بازیکنان همان انرژی را دارند، و آیا او می‌تواند با همان روش قبلی ادامه دهد یا نیاز به بازنگری دارد.
مخاطره بزرگ: باز هم اعتبار از دست می‌رود
اگر این انتخاب نیز نتواند به ثبات و موفقیت منجر شود، دو نتیجه محتمل است: اول، اعتبار باشگاه در تصمیم‌گیری‌های فنی کاهش پیدا می‌کند؛ دوم، بار فشار روی بازیکنان و کادر فنی سنگین‌تر خواهد شد. پرسپولیس اکنون بیش از هر زمان دیگری نیاز دارد که از مسیر واکنشی فاصله بگیرد و به برنامهٔ بلندمدت برسد، نه اینکه در حلقهٔ اسامی آشنا و امن گرفتار شود.
نتیجه‌گیری
انتخاب دوبارهٔ اوسمار لُس ویِرا به‌عنوان سرمربی، اگرچه ممکن است برای هواداران نامی آشنا و آرام‌بخش باشد، اما الزماً تضمینی برای آینده موفق نیست. در شرایطی که نقش دلالی‌ها و فشارهای بیرونی بیشتر به چشم می‌آیند، پرسپولیس باید به جای بازگشت در مسیر‌های قبلی، یک انتخاب مبتنی بر ثبات، ساختار، و برنامه‌ریزی بلندمدت داشته باشد.
در غیر این صورت، ممکن است چیزی که بازگردانده می‌شود نه «برگشت موفق» بلکه «تکرار ناکامی» باشد.
