در روزهایی که تیم‌های مردان ایرانی دنبال مقصر می‌گردند، بانوانمان quietly و بی‌سروصدا مدال می‌آورند، رکورد می‌شکنند و پرچم ایران را بالا می‌برند. تفاوت فقط در «بودجه و امکانات» نیست؛ در «باور به تلاش» است.
🏅 موج آرام اما واقعی
از تاتامی کاراته تا پیست دوومیدانی، از میدان تیر تا تور والیبال ساحلی بانوان، نتایج قابل‌توجهی ثبت شده که دیگر نمی‌شود آن‌ها را اتفاق دانست. در بازی‌های آسیایی هانگژو ۲۰۲۳ و مسابقات جهانی کشتی زنان ۲۰۲۴، نام چند بانوی ایرانی کنار قدرت‌های جهانی درخشید. رسانه‌ها کمتر نوشتند، ولی آمارها روشن می‌گویند: در هر سال اخیر، سهم بانوان از مدال‌های ایران دو برابر شده است.
⚽ ۲ – حال عجیب آقایان؛ از افت تا توجیه
در همان زمانی که بانوان رکورد می‌زنند، تیم‌های مردان — از فوتبال گرفته تا والیبال و وزنه‌برداری — بیشتر از خود مسابقه، درگیر توجیه نتایج‌اند: «کمبود زمین تمرین»، «خستگی سفر»، «فشار رسانه». مقایسه‌ی ساده‌ای کافی است: امکانات فوتبال زنان با فوتبال مردان؟ یک بیستم. اما انگیزه؟ شاید صدبرابر.
🟢 ۳ – تفاوت حمایت و تفاوت نتیجه
چه کسی گفته حمایت معنایش فقط بودجه است؟ بانوان با کمترین امکانات، بیشترین همدلی را دارند. مربیان زن کنار دختران جوان می‌مانند نه به امید پاداش، که برای دیده‌شدن خودشان. در مقابل، در فوتبال یا کشتی مردان، بسیاری از چهره‌ها بعد از شکست به‌جای تحلیل، دنبال «توجیه ساختاری» می‌گردند.
💬 ۴ – پیام اجتماعی، نه تقابل جنسیتی
شاید وقتش رسیده که جای واژه‌ی «محدودیت» را با «مسئولیت» عوض کنیم. داستان موفقیت بانوان ایرانی فقط داستان ورزش نیست؛ تمرینی است برای همه‌ی ما که یاد بگیریم بدون منت، ولی با انگیزه بجنگیم.
🧡 جمع‌بندی احساسی:
وقتی بانوان کشور مدال می‌گیرند، نه استوری می‌سازند و نه دنبال هشتگ‌اند. لبخند می‌زنند و آرام می‌گویند: «کارمان را کرده‌ایم.»
شاید مردان ورزش ایران هم باید از همین نقطه شروع کنند.
