اگر میخواهی ببینی یک آدمی منطقی است یا نه؟ راجع به علایق فوتبالی اش با او مخالفت کن تا ببینی طرف منصف است یا منطقی؟
نمونه اش صعود راحت ایران به جام جهانی 2026 آمریکاست. در فوتبالی که مسی و رونالدو هم روزهای قابل نقد زیاد داشتند تا جاییکه مسی دو بار از تیم ملی آرژانتین خدا حافظی کرد و پس از سه فینال پیاپی که باخت (2014 به آلمان و 2015 و 2016 به شیلی) به منتقدانش لعنتی گفت یا در باخت 8-2 به بایرن مونیخ یا باخت 4-0 به آلمان جوان 2010 مورد نقد قرار گرفت یا رونالدو در بسیاری بازیها چه در رئال چه در پرتغال مورد انتقاد و حتی سوت اعتراضی قرار میگرفت دیگر چه کسی را می توان یافت که غیر قابل نقد باشد.
ایران با امیرقلعه نویی زیبا بازی نمیکند. قلعه نویی چه خوشمان بیاید چه نیاید پر افتخار ترین مربی تاریخ لیگ برتر است. بسیاری از منتقدان منصف سبک بازی های او را نمی پسندند یا معتقدند فوتبال ایران با این نفرات و لژیونر ها و بضاعت لیگ می تواند خیلی بهتر بازی کند. خود قلعه نویی هم از انتقاد استقبال کرده. البته نباید منکر این شد که بدلایل مختلف خیلی هم دست قلعه نویی باز نیست. قلعه نویی در دهه هفتم زندگی خود قرار دارد و از تجربیات ارزشمندی برخوردار است. اضافه کردن کردن آنتونیو گالیاردی که در تیم ملی ایتالیا هم قبلا فعالیت داشته نقطه مثبتی است. قلعه نویی با داشتن چنین دستیاری به زعم من پاسخ درستی به انتقادات داده و خود را مبرا از ایراد ندانسته. بپذیریم در ایران هر کسی زیر بار یک دستیار اسم و رسم دار نمی رود چون همان دستیار ممکن است پاشنه آشیلش بشود. وجود لژیونر بسیار یک مزیت است که فوتبال ما از آن بهره می گیرد. البته وقتی به فاصله کوتاه بین آزاد سازی بازیکن از سوی باشگاهها، فاصله طولانی بین اروپا تا ایران و پروازهای طولانی می نگریم و مواردی مثل کارشکنی امارات در دادن ویزا یا موارد مشابه را لحاظ میکنیم منصفانه است در فاصله های فیفا دی که خیلی وقتها فرصت تمرین درست و حسابی قبل از بازیها نیست، بدانیم طبیعی است تیم ملی با بضاعتی که دارد چندان عجیب نیست که چشم نواز بازی نکند یا نگرانی هایی را برای فوتبالدوستان ایجاد کند.
ایران بهترین امکانات را ندارد. بسیاری مربیان الان به ایران نخواهند آمد. برای بازی تدارکاتی دست ایران بسیار بسته است و هر حریفی را نمی توان برای تیم ملی دست و پا کرد. قلعه نویی هم نه پرفکت است نه بی ایراد. سبک بازی تیم ملی هم جای نقد دارد. ولی تخریب پذیرفتنی نیست. آرزوی باخت ایران را کردن پذیرفتنی نیست. آرزو کنیم به حریفی بخوریم که شرف ایران برود شرافتمندانه نیست. من موضع خودم را میگویم. من از کسانیکه دلسوزانه تیم ملی را نقد می کنند سپاسگزارم. ولی کسانیکه بواسطه کینه شخصی با قلعه نویی تیم ملی را تخریب و تحقیر می کنند را دوست ندارم و تایید نمیکنم. کاری ندارم که آنها دنبال تایید من نیستند. اصلا کسانی که قلعه نویی را مثل یک ژنرال می ستایند یا کسانی که از او متنفرند مخاطب من نیستند. آنها نه بر اساس فکت که بر اساس مسائل شخصی تصمیم شان را هم گرفته اند. گروه مخاطب من کسانی هستند که به فوتبال علاقه دارند، منطقی بحث می کنند و خارج از حب و بغض شخصی مسائل را تجزیه و تحلیل می کنند.
همین ازبکستان که ایران در گروه جام جهانی بالاتر از آن ایستاد و خیلی ها شاکی بودند که چرا فقط با روسیه و ازبکستان و کیپ ورد و تانزانیا بازی می کنیم (که خودتان میدانید الان تیمهای تاپ با ایران بازی نمی کنند) الان مصر را حذف کرده و نفرات قابلی دارد که در جام جهانی حرفها برای گفتن دارند. تعجب نمیکنم پس از جام جهانی تیمهای متمول اورونوف را از پرسپولیس بربایند. همین صعود به جام جهانی که برای ایران ماههاست محقق شده برای آلمان و ایتالیا آرزوست. با همین فرمت 48 تیمی که سهمیه اروپا هم افزایش یافته (البته کمتر از آسیا و آفریقا). مجارستانی که ساعاتی پیش از پلی آف حذف شد، سوئد که در قعر گروه ایستاده و از پلی آف میخواهد به جام جهانی برود. لهستان، رومانی، ولز، ترکیه، اسکاتلند، صربستان، ایرلند ، ایرلند شمالی و کلی تیم نامدار اروپایی یا حذف شده اند یا نگاه به پلی آفی دارند که نمی تواند همه آنها را خوشبخت کند. سهمیه اروپا فقط اندکی کاهش یافته. سهمیه آفریقا که افزایش چشمگیری یافته و بجای پنج تیم تا ده تیم می توانند به جام جهانی راه یابند. کامرون و نیجریه جزو غایبان جام جهانی هستند. کامرون اتفاقا توسط کیپ وردی که افراد مغرًض روی نقشه دنبالش می گشتند به پلی آف فرستاده شد تا آنجا توسط کنگو حذف شود. کنگویی که نیجریه نامدار و پرستاره را هم در ضربات پنالتی حذف کرد تا خودش راهی پلی آف مارچ شود. مارچ 2026 درست یکسال بعد از صعود ایران به جام جهانی. آنهم به عنوان سرگروه.
اصلا اروپا و آفریقا را چه کار داریم. سهمیه آسیا خیلی افزایش یافته. اوکی چرا عربستان نتوانست به راحتی به جام جهانی برسد و تازه از پلی آف اکتبر با میزبانی و استراحت بیشتر و با امتیاز برابر با عراق به جام جهانی رسید (گل زده بیشتر نه حتی تفاضل بیشتر!). چرا با وجود افزایش دو برابری تعداد تیمهای آسیایی پرفسور به جام جهانی راه نیافت؟ واقعیتش قلعه نویی نه آن است که ژنرال فن ها او را تا عرش بالا میبرند نه آن است که هیتر های قلعه نویی دستاوردش را کوچک می شمارند. همین ژاپن که انقدر بزرگ می کنند و انصافا هم ژاپنیها با پیروزی بر آلمان و اسپانیا و اخیرا برزیل (هر چند ترکیب اصلی برزیل نبود) خیلی پیشرفت کرده اند در برابر تیم امیر قلعه نویی سر تسلیم فرود آورد. در جام جهانی 2026 هم تیمی مانند ایران خیلی بستگی دارد به چه گروهی بخورد؟ چه تدارکاتی داشته باشد. تا چند ماه آینده معلوم می شود دستاورد ایران ورژن امیرقلعه نویی چیست. باید ابتدا هدف گذاری کرد. منصفانه. برای این کار باید دید ایران در جامهای جهانی قبل چه نتایجی گرفته.
1978 ایران توانست با مربیگری حشمت مهاجرانی مساوی از اسکاتلند بگیرد به هلند و پرو هم باخت. 1 امتیاز 2 زده 8 خورده
1998 ایران توانست با مربیگری جلال طالبی آمریکا را شکست دهد ولی به آلمان و یوگسلاوی باخت. 3 امتیاز 2 زده 4 خورده
2006 ایران توانست با مربیگری برانکو ایوانکویچ یک مساوی از آنگولا بگیرد به پرتغال و مکزیک باخت. 1 امتیاز 2 زده 6 خورده
2014 ایران توانست با مربیگری کی روش یک مساوی از نیجریه بگیرد. به آرژانتین و بوسنی باخت. 1 امتیاز 1 زده 4 خورده
2018 ایران توانست با مربیگری کی روش مراکش را ببرد. با پرتغال مساوی کند و به اسپانیا باخت. 4 امتیاز 2 زده 2 خورده (بهترین عملکرد تاریخ تیم ملی در جام جهانی)
2022 ایران توانست با مربیگری کی روش ولز را ببرد به آمریکا و انگلیس هم باخت.3 امتیاز 4 زده 7 خورده
حالا باید دید تیم ایران در کدام گروه جام جهانی قرار می گیرد. بازیهایش در کدام کشور برگزار می شود. هدف گذاری منصفانه از نتایج تیم ملی به چه صورت خواهد بود. به نظر میرسد کسب حداقل یک امتیاز انتظاری باشد که از تیم ملی داریم. در جام جهانی قبلی ژاپن در برابر آلمان و اسپانیا با حدود 20 درصد مالکیت توپ برنده شد. آلمان در برابر اسپانیا 25 درصد مالکیت توپ داشت (آلمانی که میانگین مالکیت آن حدود 60 درصد است) بنابراین تعجبی ندارد اگر در جام جهانی 2026 هم ایران درصدد کسب مالکیت توپ نباشد و بخواهد با یک فوتبال بسته دفاعی دل به ضد حملات ببندد. بنابراین خود من با توجه به بضاعت فوتبال ملی و باشگاهی با توجه به شرایط و امکانات تیم ملی هدف اصلی را بر مبنای نتیجه قرار می دهم و ضمن استقبال از اینکه تیمم هم زیبا بازی کند هم بهترین نتایج را کسب کند، باخت پرگل نداشته باشد (مثل برزیل 7 تا از آلمان نخورد. مثل آرژانتین 4 تا از آلمان نخورد. مثل ایتالیا 4 تا از نروژ نخورد.) بنظرم کسب یک امتیاز هدفی حداقلی است که در تمام ادوار جام جهانی محقق شده حتی در بدترین دوره ها نظیر 1978 ، 2006 و 2014 لااقل یک امتیاز را کسب کرده ایم. اما صعود از گروه پس از هفت بار صعود به جام جهانی یک هدف ایده آل تلقی می شود. تا حدود هشت ماه دیگر قهرمان جام جهانی هم تعیین شده و پاسخ همه اما و اگر ها را دریافت خواهیم کرد. اگر نسبت به قلعه نویی و تیم ملی حب و بغض افراطی دارید با کمال احترام مخاطب من نیستید. ولی اگر جزو گروههای منصف به حساب می آیید از شما دعوت می کنم هدف گذاری خود را در جام جهانی 2026 در زیر بنویسید. امیدوارم علاقمندان تیم ملی از دیدارهای تیم ملی در جام جهانی لذت ببرند.
