سید عماد آریافرپس از بازی پرسپولیس و الوحده چیزی که بیش از همه باعث شگفتی همه شد بازی پر از هیجان الهلال و الریان بود که احتمال تبانی در آن می رفت. هر چه بود علیرغم اینکه یک استقلالی دو آتشه هستم از برد پرسپولیس بسیار شاد بودم. دلیلش همان دلیل همه آن استقلالی هاست که از برد پرسپولیس شاد بودند که نه دغدغه ملی که شکست دادن اعراب بود. پس از بازی طبق عادت به سایت ورزش سه سر زدم و با تعجب مطلبی از یکی از نویسندگان سایت به نام حجت شفیعی را خواندم که از سوء نیت نسبت توهم توطئه اعراب سخن رانده بود و مراتب شرمندگی عمیق و تأسف خود را از زدن اتهام زشت بازی کثیف آن هم به اعراب که در این وادی معلوم الحال هستند ابراز نمود.
چیزی که هست مشکل همیشگی ایرانی هاست که حافظه تاریخی ضعیفی دارند و یادشان رفته که اعرابی که اینگونه در تطهیرشان قلم می زنیم چه بغض و کینه ویژه ای نسبت به ایرانی و ایران دارند. من مثل واریس در سریال بازی تاج و تخت می گویم متاسفانه لرد حجت شفیعی بنده چیزی را فراموش نمی کنم و نمی توانم فراموش کنم که بحرینی ها پس از حذف کردن ایران از مقدماتی ج ج 2002 با پرچم عربستان دور افتخار زدند. نمی توانم دروازه خالی قطر را در ده دقیقه پایانی ایران کره که چهار بار در عرض کمتر از ده دقیقه باز شد تا ایران در صورت گل خوردن به جام جهانی نرود... شکست وقتی بتوانی ایران را از دور خارج کنی نه تنها شکست نیست بلکه پیروزی است. چهار تیم در فوتبال عرب نامشان القادسیه است. نبردی که شاهنشاهی ایران از اعراب شکست خورد و با افتخار نام القادسیه را بر تیم همی خود می نهند.
نمی توانیم. بدون جهت ستم کردن قابل بخشایش نیست
پ.ن: مطلب با کمال احترام به اعراب وطن پرست ساکن ایران نوشته شده و جان فشانی مرزداران عرب ایران در ذهن تمامی ایرانیان حک شده است.
