Ես իմ անուշ Հայաստանի
من ارمنستان محبوبم را
Ես իմ անուշ Հայաստանի արեւահամ բառն եմ սիրում,
من واژهء شیزین ارمنستان را که طعم آفتاب می دهد دوست دارم
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
کوک نالهء ساز قدیمیمان(1) را با طنین غمگینانه اش دوست دارم
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բո՛ւյրը վառման,
رایحهء خوش گلها و شکوفه های سرخ فام
Ու նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում:
و رقص خرامان دختران نائیری(2) را دوست دارم
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
دوست دارم آسمان تیره ، آبهای زلال و رودهای روشنمان را
Արեւն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
دوست دارم آفتاب تابستان و کولاک زمستان با طنین اژدها گونه اش را(3)
Մթում կորած խրճիթների անհյուրընկալ պատերը սեւ
دیوارهای سیاه کلبه های پذیرای مهمان را که در تاریکی گم شده اند
Ու հնամյա քաղաքների հազարամյա քա՛րն եմ սիրում:
و سنگهای هزاران سالهء شهرهای باستانی اش را دوست دارم
Ո՛ւր էլ լինեմ - չե՛մ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
هر کجا که باشم ، طنین نالان آوازهایمان را از یاد نخواهم برد
Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
و از یاد نخواهم برد خطوط آهنین کتابهائی را که به دعا تبدیل شده اند
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր
هر چقدر هم زخمهایمان ، تیزتر قلبم را جریحه دار سازند
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան-յա՛րն եմ սիրում:
باز هم من ارمنستان، این یار یتیم و در خون علتیده ام را دوست دارم(4)
Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա.
برای تسکین دلتنگی قلب من ، حکایت دیگری نیست
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա.
پیشانیهای روشنی چون صورتهای «نارگاتسی» و «کوچاک» وجود ندارد(5)
Աշխա՛րհ անցի՛ր՝ Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա.
دنیا را بگرد قلهء سفیدی همانند کوه آرارات نخواهی یافت
Ինչպես անհաս փառքի ճամփա՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում:
چونان راه دور از دسترس ، من کوه ماسیسم (6) را دوست دارم
1920-1921
