Arian Victor2من خودمم همینم... اتفاقا دوران دانشجویی به ترک دیوارم میخندیدم ولی خب معمولا آهنگای با تم غمگین گوش میدادم... اکثرا داریوش...
به قول حضرت حافظ:
" چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم"
اگه اون غم اصلی رو میدا کنی، حالت هزاران برابر بهتر از اون شادی معموله...
اصولا آدمی وقتی هم که حتی شادیش از حد بگذره نمیتونه بخنده و ممکنه به بهت برسه و اشک بریزه...
یکم فلسفیه 😉
