بندرلنگه یکی از شهرهای استان هرمزگان در کرانهٔ ساحلی خلیج فارس، مرکز شهرستان بندرلنگه و یکی از بنادر مهم در جنوب ایران است. اتصال از سه جهت به شبکه جاده‌ای کشور، موقعیت مناسب قرارگیری بندر به لحاظ جغرافیایی، نزدیکی به تنگه هرمز و آب‌های بین‌المللی، باعث شده تا این شهر به‌عنوان بندری تجاری در عرصه ملی و بین‌المللی مطرح باشد و به عنوان یکی از کانون‌های ثقل تجارت دریایی در ساحل شمالی خلیج فارس قلمداد شود.
بندرلنگه به‌واسطه اینکه تا حدود هفتاد سال پیش مرکز عمده صید مروارید دنیا بوده به بندر مروارید معروف بوده‌است. همچنین بندرلنگه زمانی به‌عنوان «یکی از بنادر عمده ایران»، «عروس بنادر ایران»، «پررونق‌ترین شهر ساحلی ایران» هم شناخته شده‌است. بندرلنگه به دلیل موقعیت مخصوص جغرافیایی، از گذشته‌های دور به‌عنوان یک ایستگاه ترانزیتی بار و مسافر فعالیت می‌کرده و در کتاب‌های متعدد که توسط منابع انگلیسی، هلندی و عربی دربارهٔ بنادر خلیج فارس چاپ شده به فعالیت‌ها و موقعیت بندرلنگه اشاره شده‌است. شهر بندرلنگه را باید شهر مساجد و برکه‌ها نامید، زیرا در این شهر برکه‌ها (آب‌انبار) و مساجد ارزشمندی وجود دارد که بیشتر آن‌ها در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده‌اند.
واژه لنگه، در فرهنگ فارسی به معنای تا، فرد، تک، یکتا، بی‌همتا و نادر آمده، برخی بر این باورند، که شهر لنگه به دلیل آبادانی، بزرگی و جمعیت زیادی که داشته به لنگه یا لنگه دنیا معروف بوده و خواسته‌اند بگویند بندرلنگه، لنگه و همانند دنیاست. این بندر در زمان هخامنشیان از بنادر مهم تجاری خلیج فارس بود و از آن به نام گوگانا یاد شده‌است.
سابقه استفاده از مزیت‌های تجاری لنگه به عنوان بندر به دوره هخامنشیان برمی‌گردد، روزگاری که بندر گوگانا (نام قدیمی لنگه) به عنوان یکی از بنادر اصلی تجاری خلیج فارس در ایران باستان شناخته می‌شد.این بندر در زمان کریم خان زند با ارتباطات دریایی و رونق تجاری آباد شد.بندرلنگه از سال ۱۲۱۳ خورشیدی (۱۸۳۴میلادی) تا حدود شش دهه بعد (سال ۱۲۷۷ خورشیدی/ ۱۸۹۷میلادی) بندر اصلی منطقهٔ حکومت لارستان و محل آمد و شد کالاهای وارداتی و صادراتی خلیج فارس بود که پس از آن پویایی اجتماعی و تجاری‌اش افول کرد. تناقضات سیاسی، اقتصادی و ایدئولوژیکی تشکل اجتماعی بندرلنگه از سال ۱۲۷۸ خورشیدی (۱۸۹۹میلادی) موجب انحطاط اجتماعی آن شد. افتتاح دفاتر کنسولی و نظارتی و کمپانی‌های متعدد کشورهایی همچون انگلیس، فرانسه، بلژیک و آلمان بین سال‌های ۱۸۶۴ تا ۱۸۹۶میلادی گویای رونق و اهمیت بندرلنگه در آن زمان بوده‌است. همچنین یکی از اولین مدارس و نیز دومین فرودگاه کشور بوده و شهرداری آن که قدمتی بیش از یک قرن دارد؛ گواهی بر اهمیت بندرلنگه در دوره‌های مختلف تاریخی بوده‌است.
به استناد شواهد تاریخی، در دورهٔ صفویه اجتماعی بندرلنگه کوچک بوده‌است. «آبه کاره» جهانگرد فرانسوی که در اواخر دورهٔ صفویه از بنادر کنگ و لنگه عبور کرده، بندرلنگه را روستایی کوچک دانسته‌است. در دورهٔ حکومت محمد شاه قاجار بین سال‌های ۱۲۱۳ تا ۱۲۲۶ خورشیدی (۱۸۳۴ تا ۱۸۴۷میلادی) محمدابراهیم کازرونی (شاعر، عارف، پزشک)[۸] متخلص به «نادری» بندرلنگه را «در نهایت آبادانی» توصیف کرده‌است. نادری که خودش در بندرلنگه تفرج کرده و به چشم همه چیز را دیده، دربارهٔ این شهر می‌نویسد:
"بندرلنگه بندری است در نهایت آبادانی، از همهٔ بنادر واقعه در کنار عمان آبادتر و معمورتر است و در آن بندر معادل پنج هزار خانوار از اعیان و تجار با مکنت و صاحب سفاین و به معاملات عمان و یمن و هندوستان همواره در کارند و در آن بندر عمارات عالی از سنگ و بادگیرها و سامان آراسته‌است و بندرلنگه به قدر سه فرسنگ عرض در کنار آبادی و بیوتات عالی بنا مطیق و تمام آن سامان نخلستان و سایر اشجار از قبیل سپستان و انجیر و انگور بسیار است.
آن بندر را من حیث آبادی و معموری می‌توان عروس بنادر سواحل برّ فارس شمرد، مداخل اهل بندر از آمد و شد جهازات در سال، مبلغی گزاف است و در آن بندر معادل سیصد و شصت آب انبار مملو از آب باران است و هر روز یکی از آن‌ها به واسطهٔ کثرت خلایق خالی می‌شود و به علاوه دولاب‌های متعددی که در بساتین دایر است و انواع سبزی کاری‌ها و خیارکاری‌ها می‌شود. به حیث وفور جواری و عبید در آن بندر است که در هر خانه ده دوازده نفر غلام و کنیز هستند چنان وفوری دارد که جمیع خلایق آن جا به زبان سودانی متکلم‌اند و در اول سنبله [شهریور ماه] محتاج به آب چاه می‌شوند و آب چاه آن جا با کمال حلاوت است، مگر این که در سال‌هایی که نزول رحمت الهی کم می‌شود، آب آن سامان اندکی به شوری و تلخی می‌گراید و از بندرلنگه تا بندر کنگ که حال نسبت به ایام قدیمش خراب و ویران است یک فرسنگ راه مسافت است."
یکی از مأموران کمپانی هند شرقی انگلستان در سال ۱۲۴۹ خورشیدی (۱۸۷۰ میلادی) در گزارشی بندرلنگه را این‌چنین توصیف کرده‌است: "بندرلنگه یکی از پررونق‌ترین شهرهای ساحلی ایران است و بسیار خوب بنا شده و به صورت یک خط در حاشیهٔ ساحل قرار گرفته‌است و حدود ده هزار نفر جمعیت دارد. از دریا منظرهٔ بسیار عالی دارد و در پشت آن یک سلسله درختان خرما به چشم می‌خورد در حالی که خانه‌های آن جا در نور می‌درخشد و هنگام طلوع خورشید منظرهٔ بسیار خوبی دارد.
شهر به وسیلهٔ یک دیوار و برج‌های اطرافش محافظت می‌شود. بیرون از حصار شهر تعداد زیادی آب انبار دیده می‌شود که برخی از آن‌ها تازه ساخت و بسیار بزرگ‌اند. یک موج‌شکن در جلوی بندر ساخته شده که فضایی حدود صد یارد را تحت پوشش قرار داده‌است. تعدادی کشتی در این بندر است که با سواحل هندوستان و دیگر نواحی دررفت‌وآمد هستند و حدود پنجاه فروند قایق نیز برای صید مروارید در این بندر است، این نوع کشتی و دیگر انواع کشتی‌ها در این بندر ساخته می‌شوند. این‌جا به احتمال بهترین مکان برای ساخت انواع آهن‌آلات است.
همچنین به نوشتهٔ احمد فرامرزی، نویسندهٔ و سیاستمدار اهل جنوب (شهریور ۱۳۲۸ در نشریه خاور) بندرلنگه در سال ۱۲۷۶ خورشیدی (۱۸۹۷ میلادی) مرکز معاملات مروارید در خلیج فارس بوده‌است. در نوشتهٔ فرامرزی آمده:
"در زمان مذکور، در این بندر حدود ۲۵ هزار نفر ساکن بودند. این بندر چند صد کشتی باربری اقیانوس‌پیما و غواصی داشت و تجار ثروتمندی در آن به تجارت مروارید مشغول بودند. این تجار چندین میلیون روپیه ثروت داشتند که بخش عظیمی از ثروت خود را از تجارت مروارید به دست آورده بودند.
حاجی عبدالله خواجه شش میلیون روپیه پول نقد داشت و عباس بستکی و برادرانش که متجاوز از سیزده میلیون روپیه ثروت داشتند در بندرلنگه به کار خرید و فروش مروارید مشغول بودند و بعدها خیلی بیشتر از این اندوختند. ابراهیم بن یوسف یکی از تاجران ثروتمند این بندر بود که همهٔ مروارید خلیج فارس را می‌خرید و به خارج صادر می‌کرد."
شهر بندرلنگه در مختصات جغرافیایی ۲۶ درجه و ۳۳ دقیقه عرض شمالی و ۵۴ درجه و ۵۴ دقیقه طول شرقی از نصف النهار مبدأ واقع شده‌است. مساحت شهر بندرلنگه ۱۴۵۶هکتار و ارتفاع آن ۱۰ متر بالاتر از سطح دریا است. محدودهٔ این شهر از شرق به شهر بندرکنگ، از غرب به روستای شناس و مغویه، از جنوب به خلیج فارس و از سمت شمال به صحرای مهرکان است. فاصله بندرلنگه تا شهر بستک ۱۴۷ کیلومتر، تا بندرعباس ۱۸۶ کیلومتر، تا پارسیان ۲۲۲ کیلومتر، تا لارستان ۳۰۰ کیلومتر و تا بوشهر ۵۵۵ کیلومتر است. هوای شهر بندرلنگه مانند سایر شهرهای ساحلی مرطوب و در تابستان گرم است، بارندگی در آن متفیر و گاه همراه با باران‌های سیل آساست.
با وجود آثار تاریخی متعدد، بندرلنگه را باید شهر مساجد و بُرکه‌ها (آب‌انبار) نامید، چراکه در این شهر بُرکه‌ها و مساجد تاریخی ارزشمندی وجود دارد که اغلب آن‌ها در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده‌است. همچنین وجود خانه‌های بزرگ و تاریخی همچون خانه فکری با بادگیرهای بلند و زیبایش یکی از الگوهای اصلی معماری جنوب محسوب می‌شود. در پنج سال گذشته از تخریب ۱۵۰ خانه تاریخی با قدمت بیش از یکصد سال در شهر بندرلنگه جلوگیری شده‌است. در گذشته بندرلنگه دارای ۴۵ هکتار بافت تاریخی بوده که با نتایج پژوهش‌های تازه این محدوده به حدود ۱۱۰ هکتار بافت تاریخی رسید.
بر اساس نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۵، جمعیت شهر بندرلنگه در این سال ۳۰۴۳۵ نفر است. جمعیت این شهر در سال ۱۳۸۵، برابر با ۲۶۱۷۵ نفر بوده‌است. بندرلنگه به همان نسبت که شهری مهاجرپذیر هست، شهری هست که از آن به شهرهای دیگر و به کشورهای حاشیه خلیج فارس مهاجرت صورت گرفته‌است. اقوام عرب‌زبان با ریشهٔ بحرینی که معروف به بحرانیان هستند نیز در این شهر زندگی می‌کنند. زبان اصلی مردم بندرلنگه فارسی است که با لهجهٔ لنگه‌ای استفاده می‌شود. اهالی شهر بندرلنگه اغلب مسلمان و دارای مذاهب سنی و شیعه هستند. شهر بندرلنگه دارای یک مدرسه علوم دینی اهل سنت به نام سلطان العلماء است و در این شهر آن نمازجمعه پیروان تشیع و تسنن برگزار می‌شود.
با توجه به پیشینهٔ تاریخی بندرلنگه، صنایع دستی هم در این شهر قدمت دارد و گفته می‌شود اولین مرکز صنایع دستی در سال ۱۳۰۲ در بندرلنگه ساخته شده و در حدود یک قرن سابقه دارد.گلابتون‌دوزی، خوس‌دوزی، زری‌دوزی و سوزن‌دوزی و ساخت برقع از جمله مهم‌ترین صنایع دستی بندرلنگه است که هنر دست زنان این مرز و بوم است. ظرفیت‌های صنایع‌دستی بندرلنگه موجب شده تا اداره‌کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان هرمزگان به‌دنبال ثبت "بندرلنگه شهر ملی صنایع دستی (گلابتون‌دوزی)" باشد. اتفاقی که اگر رخ دهد باعث دیده شدن صنایع دستی بندرلنگه در بازار داخلی و جهانی شده و انگیزه‌ای برای فعالیت بیشتر صنعتگران بومی بندرلنگه ایجاد خواهد شد. گوبولی، قلیه ماهی، ماهی سرخ کرده، شوربا، چنگال، خم فروش، جلاب، نان تومشی، نان فلزی، تنوری، تنکی، فتیر، شلشلی، گپکی و نان رگاگ از جمله غذاها و خوراکی‌های محلی بندرلنگه محسوب می‌شوند.
از نظر ترابری دریایی، بندرلنگه بهترین پایانه لجستیکی برای جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک و جزیره فارسی بوده و دارای حداقل فاصله با شیخ‌نشین‌های امارات متحده عربی از جمله دبی و ابوظبی و شارجه است. ضمن آنکه این بندر دارای سابقه دیرینه ترابری مسافر و کالا به کشورهای قطر، بحرین و کویت نیز هست. در ارتباط با ترابری زمینی، کامیون‌های حامل کالا که بین استان‌های فارس و اصفهان و همچنین در امتداد راه ساحلی جنوب کشور تردد می‌نمایند از بندرلنگه عبور می‌نمایند. در ترابری هوائی در حد فاصل سال‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۴۶ فرودگاه بندرلنگه یک ایستگاه سازمانی فرود هواپیمائی ۳ ـ DC و CESNA پستی بوده‌است که در امتداد نوار ساحلی و همچنین حد فاصل شیراز ـ بندرعباس پرواز داشته و الان در صدد اخذ مجوز برای پروازهای بین‌المللی است.
علماء و ادباء و فقهاء و دانشمندان و رجال بندرلنگه و هرمزگان و بنادر جنوب فارس و شیبکوه و مناطق جنوب که در دوران گذشته در حیات بودند و بعداً روی در نقاب خاک کشیده‌اند و اشتهار یافته‌اند، و همچنین آن‌هایی که در حیات هستند که برای شرح احوال هریک از آن‌ها خود کتابچه‌ای لازم است، برای مزید اطلاع خوانندگان عزیز فقط اختصاراً به ذکر اسامی و بخشی از بیوگرافی آن‌ها می‌پردازیم:
مشاهیر : ابراهیم ادیبی، عبدالرحمن ادیبی، حجت‌الاسلام آقا سیدمحمد عالم، شیخ‌الاسلام عبدالرحمن خالدی، حجت‌الاسلام سیدشبر موسوی، شیخ‌الاسلام سیدجعفر موسوی، شیخ‌الاسلام احمد السرحان، شیخ‌الاسلام شیخ رضوان، حجت‌الاسلام سیدعلی عرب، سالم بن ابراهیم الخاجه، حسین بن علی الوحیدی، شیخ‌الاسلام محمدعلی خالدی، شیخ حسن رضوان، ابراهیم محمود درویش جابری (معروف به حاج ابراهیم جابری)، علی محمود درویش جابری (معرف به حاج علی جابری)، شیح صالح ادیب، شیخ قاسم قصاب، ملا عبدالکریم واحدی، عبداله واحدی، عباس انجم‌روز، محمد احمد هودی، حاج محمدبهزاد اسیری، مهرداد پورموسی، محمد یوحا، چراغ اکبر رودباری، رئیس ابراهیم محمودیان، ملامحمد کوخردی، محمدشریف ملااحمدی، فاطمه قدم، حاجی آمنه حسن عمانی، رئیس حسن سعدی، رئیس احمد سعدی، رئیس عبدالکریم سعدی (که از جمله اولین پزشکان فضانورد بندر لنگه بود و در بسیاری از ابعاد اجتماعی فعالیت داشت) رئیس محمد رسول سعدی، رئیس اسماعیل سعدی، حاجی محمدرضی بلوکی، حسین گله‌داری، عبدالواحد فکری، شیخ سلطان المرزوقی، بدر محمد امین، محمد عبدالرحمن علینا، ملا یوسف بلوکی، سیدفضل سیدجلال‌الدین، سالم محمد نجار (معروف به حاج سالم قریشی)
جاذبه های بندرلنگه
خانه‌ی فکری مرکز تجارت سال‌های دور : «خانه فکری» با بادگیرهای بلند و زیبا، یکی از الگوهای اصیل معماری جنوب است که در ساحل بندرلنگه واقع شده و یکی از جاذبه‌های دیدنی این بندر تاریخی محسوب می‌شود. این خانه در اواخر دوره قاجاریه به دست «عبدالواحد فکری» از تجار معروف این شهر ساخته شد و روزگاری به‌عنوان سکونت‌گاه و مرکز تجارت و بازرگانی بندرلنگه شهرت داشته است. در ساخت این بنا دو بخش اندرونی و بیرونی برای اسکان خانواده فکری و پذیرایی از مهمانان و تجار در نظر گرفته شده است. وجود پنج بادگیر، 2 زیرزمین، 25 اتاق و حیاط مرکزی از جلوه‌های زیبای خانه قدیمی فکری است. سنگ، ساروج و گچ مصالح بکار رفته در ساخت خانه فکری است. سقف این بنا نیز از تیرهای چوبی و از جنس چوب چندل آفریقایی و حصیرهایی بافته‌شده از برگ درخت خرما و نی با پوشش کاه‌گل است. قرار گرفتن خانه فکری در ارتفاع پنج‌متری از سطح زمین و وجود راه روها و بادگیرها در کنار معماری ویژه‌ی این بنا از دلایل تهویه و خنکی هوای داخل این خانه است. خانه قدیمی فکری با 3 هزار و 400 مترمربع مساحت و زیربنای هزار و 200 مترمربع در سال 1375 در فهرست آثار ملی کشورمان به ثبت رسیده است.
مسجد افغان یادگار دوره‌ی افشاری : «مسجد افغان» از دیگر بناهای تاریخی و دیدنی بندرلنگه است که در محله‌ی افغان این شهر واقع‌شده است. این مسجد را مرحوم حاج «عبدالله افغان» که از بازماندگان افغانی‌های بستک در شهرستان بندرلنگه بود بنا کرد. این مسجد که از بناهای دوره افشاریه است و دارای یک شبستان تابستانی و یک شبستان زمستانی است که با ستون‌های گچ‌بری زیبا و برجسته تزئین شده است. تاریخ ساخت این بنا به سال ۱۲۷۰ هجری قمری بازمی‌گردد.
مسجد حاجی خداداد اولین مسجد تشیع در بندرلنگه : مسجد حاجی خداداد در محله‌ی مساح بندرلنگه قرار دارد؛ و اولین مسجد تشیع در بندرلنگه محسوب می‌شود و از نظر زیبایی این مسجد یکی از کامل‌ترین مساجد بندرلنگه به شمار می‌رود. محراب مسجد حاجی خداداد دارای تزیینات گچ‌بری ارزنده‌ای است و قدمت آن به دوره زندیه می‌رسد. از دیگر مساجد و حسینیه‌های با ارزش و تاریخی بندرلنگه می‌توان به «مسجد شیخی»، «مسجد غیاث»، «مسجد سلطان العلما»، «حسینیه بنگلی» و «حسینیه غضنفری» اشاره کرد.
قلعه‌ی تاریخی لشتان : اگر از بندرلنگه 6 کیلومتر به سمت شرق رانندگی کنید به قلعه‌ا‌ی می‌رسید که به نام لشتان شهرت دارد. در مورد تاریخ ساخت این بنا دو روایت وجود دارد؛ عده‌ای بر این عقیده‌اند که ساخت این بنا به سال 904 هجری قمری و به دوران سلطه‌ی پرتغالی‌ها بر خلیج‌فارس بازمی‌گردد و گروهی دیگر عقیده دارند که قدمت این قلعه بیش از 2000 سال و در دوران هخامنشیان احداث‌شده است. از ساختمان قلعه‌ی لشتان تنها حصار بند و آثار مخروبه دیوارها باقی‌مانده است. و در داخل این قلعه‌ی تاریخی چندین قبرستان، ده‌ها برکه آب، انبار آذوقه و آثار فراوان دیگری به چشم می‌خورد. دخمه‌های سنگی، شبیه به غارهای انسان‌های غارنشین نیز در ارتفاعات مجاور آن وجود دارد که شباهت زیادی به دخمه‌های غار چهل خانه و دخمه‌های فوقانی ارتفاعات شمالی بندر طاهری (سیراف) دارد.
قلعه‌ی مغویه یا شیخ سلطان : قلعه مغویه که در دهستان مغویه ی شهرستان بندرلنگه قرار دارد متعلق به شیخ سلطان مرزوقی یکی از حکمرانان منطقه و رئیس قبیله مرازیق و حاکم مغویه است و به قلعه‌ی مرزوقی نیز مشهور است. این کاخ زیبا یادگار حکمرانان مرزوقی از قبیله عجمان است که در منطقه مغویه و بندرلنگه از توابع استان هرمزگان حاکم بودند. ساختمان این قلعه دارای دو حیاط اندرونی و بیرونی است که قدمت حیاط اندرونی از بیرونی بیشتر است. این بنا در 2 طبقه و در قسمت‌هایی نیز در 3 طبقه ساخته‌شده و دارای تعداد زیادی اتاق به همراه حمام سنتی، یک برج نگهبانی و 2 بادگیر است. گفتنی ست که ساخت این بنا در سال ۱۳۲۱ هجری قمری پایان یافته است.
روستای دژگان: روستای دژگان از توابع بخش مرکزی شهرستان بندرلنگه در یک منطقه کویری واقع است. دژگان در فاصله‌ی 75 کیلومتری از بندرلنگه واقع‌شده است. وجود رودخانه، کوه و پوشش گیاهی نسبتاً مناسب در کنار جانورانی از قبیل آهو، گوزن، قوچ، میش، گراز، قرقاول و کبک از عناصر زیست‌محیطی و جاذبه‌های طبیعی این روستا محسوب می‌شود. درزمینه‌ی آثار تاریخی و مذهبی نیز این روستا دارای مسجدی قدیمی و زیارتگاهی به نام سید محمدعلی گل‌بارانی است. م مسجد معروف به مسجد قریه ازلحاظ شیوه ساخت، معماری داخلی و خارجی بنا، گنبد و گلدسته، گچ‌بری و سنگ‌تراشی قوس‌ها درخور توجه ویژه است که با سبک معماری بنای مسجد علی در بندرلنگه مطابقت دارد.
حجله‌ی عروس سرایی از آئینه و نور : طبق سنت و فرهنگ رایج در منطقه جنوب ایران و استان هرمزگان، اتاقی برای عروس و داماد در منزل پدر عروس تزیین می‌شود که حجله نام دارد. در بندرلنگه برای تزیین این اتاق به نسبت بزرگی و کوچکی آن از آیینه، گلدان، سجاده، پارچه‌های زربافت به همراه اشیای رنگی، فانوس‌ها و چراغ‌های چشمک‌زن استفاده می‌شود. درگذشته رسم بر آن بود که مادر عروس زنانی را مسئول تهیه آیینه و گلدان‌ها کند و این زنان از مکان‌های مشخصی وسایل لازم را تهیه و به منزل عروس می‌آوردند؛ اما در حال حاضر دیگر این رسم وجود ندارد. مادر عروس با تماسی تلفنی با دوستان و خویشان آینه‌های موردنیاز برای حجله‌ی دخترش را فراهم می‌کند یا کار را به افراد متبحری می‌سپارد تا با تمام وسایلی که خود در اختیار دارند به تزیین حجله بپردازند و مزد خویش را دریافت کنند. البته محدودیتی که در ساخت حجله توسط این افراد وجود دارد این است که این افراد در مهلتی (حداکثر بین 15 تا 20 روز) برای خراب کردن حجله بازمی‌گردند؛ اما اگر حجله توسط افراد صاحب‌خانه یا با کمک دوستان و جوانان خانواده ساخته شود تا زمانی که کسی آیینه و وسایلش را لازم نداشته باشد، حجله پابرجا خواهد ماند. اگر شانس با شما یار باشد می‌توانید از یکی از این حجله‌های منحصر به فرد در بندرلنگه بازدید کنید.
کلوت‌های سایه خوش : منطقه بیابانی سایه خوش در غرب روستایی به همین نام قرار دارد. این روستا از توابع بخش مرکزی شهرستان بندرلنگه است. روستای سایه خوش دارای قدمتی طولانی است و از آثار باستانی روستا می‌توان به بند حسن و کاروانسرای صفوی اشاره کرد. این روستا به دلیل مجاورت با خلیج‌فارس از سواحل بکر و بسیار زیبایی برخوردار است؛ اما از همه‌ی این‌ها که بگذریم شهرت این منطقه به کلوت‌های آن است. همان‌گونه که می‌دانید کلوت‌ها پدیده‌ای منحصر به فرد و یکی از باشکوه‌ترین سازه‌های طبیعی جهان به شمار می‌روند که چون مجسمه‌هایی با اشکال متفاوت و دیوارهایی کوتاه و بلند، با دالان‌هایی در میان، شهری خیال‌انگیز را می‌سازند؛ کلوت‌ها بزرگ‌ترین پدیده طبیعی و کلوخی دنیا و زیباترین پدیده کویر به شمار می‌روند. برای رفتن به این منطقه‌ی دیدنی کافی است 55 کیلومتر از طریق جاده‌ی بندرلنگه – بندرعباس به سمت شرق رانندگی کنید.
آب گرم سایه خوش : از دیگر جاذبه طبیعی روستای سایه خوش چشمه آب‌گرم آن است. فاصله چشمه تا روستای سایه خوش در حدود ۴ کیلومتر است. سرچشمه این آب گرم در شکاف سنگ‌های آهکی مارنی و در دامن کوه قرارداد و آب آن در ردیف آب‌های سولفات، کلسیم همراه با منیزیم زیاد و کلر و سدیم گرم است که خاصیت درمانی بالایی دارد.
چشمه‌ی چاه احمد : چشمه چاه احمد در مسیر جاده بندر خمیر – بندرلنگه و در دوراهی خرک قرار دارد. گفتنی ست که فاصله بندر خمیر تا دوراهی خرک 9 کیلومتر و از دوراهی تا سرچشمه در حدود 2 کیلومتر است؛ که 500 متر آن باید پیاده طی شود. در نزدیکی سرچشمه یک استخر طبیعی به شکل مربع وجود دارد که طول هر ضلع آن در حدود 5 متر است. آب این چشمه از شکاف سنگ‌های آهکی دولومیتی از زمین خارج می‌شود. در حوالی این چشمه نیز دو اتاقک ساخته‌شده است که مورداستفاده مسافران قرار می‌گیرد. آب این چشمه در ردیف آب‌های گوگردی با کاتیون‌های مختلف گرم است و خاصیت درمانی دارد.
کارگاه لنج سازی : کارگاه لنج سازی و موزه‌ی مردم‌شناسی در بندر کنگ نیز از دیگر جاذبه‌های دیدنی شهرستان بندرلنگه است. بندر کنگ از توابع بندرلنگه و بندری تاریخی و چسبیده به بندرلنگه است که در گزارشی مجزا به معرفی آن می‌پردازیم.
مسجد ملک ابن عباس: مسجد ملک ابن عباس در زمان تیموری ساخته و در زمان صفوی و قاجار مرمت شده است. شبستان مسجد شش ستون و دو درگاه دارد. معماری مناره مسجد سبک هندی و ایرانی دارد. از کل بنای مسجد فقط شبستان و مناره باقی‌مانده است. در قسمت‌های داخلی مسجد ملک سبک معماری هندی قابل مشاهده است.
برکه دریا دولت: برکه دریا دولت آب انباری تاریخی است که در بندر لنگه، استان هرمزگان قرار دارد. این آب انبار که به دلیل وسعت زیاد خود، دریا دولت نامیده می‌شود، بعد از آب انبار کل در گراش، استان فارس و آب انبار سردار در محله راه ری شهر قزوین، سومین آب انبار بزرگ ایران به‌شمار می‌رود. با دهانه‌ای به قطر ۲۸ متر و عمق ۱۴ متر، برکه دریا دولت محل جمع‌آوری آب بوده است. به‌دلیل بزرگی آب انبار، نیمی از آن را سقف پوشانده است و نیمی دیگر سقف ندارد.
فرودگاه بندرلنگه: فرودگاه بندر لنگه در شهر بندر لنگه و استان هرمزگان واقع شده است. این فرودگاه در سال ۱۲۹۷ شمسی پروازهای بین‌المللی خود را به مقاصد انگلستان و هند آغاز کرد. فرودگاه بندر لنگه بعد از فرودگاه بوشهر دومین مقصد، شرکت‌های هواپیمایی بریتیش ایرویز انگلستان و کی ال ام هلند در ایران بوده است. از ۱۴ شهریور ۱۳۸۵ فرودگاه بندرلنگه با پرواز بین‌المللی بندرلنگه- دبی به عنوان مرز مجاز هوایی شناخته شد.
جزیره لاوان: لاوان جزیره‌ای به مساحت ۸۱ کیلومتر مربع، با جمعیت تقریبی ۲۰۰۰ نفر است. این جزیره سومین جزیره‌ی بزرگ استان هرمزگان، پس از قشم و کیش محسوب می‌شود. لاوان بین بندر مقام، جزیره شیدور (مارو) و ساحل نخیلوه در آب‌های خلیج فارس قرار دارد. فاصله‌ی لاوان از بندر عسلویه ۱۱۷ کیلومتر و از بندرلنگه ۱۴۷ کیلومتر است. از روستاهای مسکونی لاوان می‌توان لاز، لازه و کفیله را نام برد. در گذشته جزیره‌ی لاوان با نام شیخ شعیب شناخته می‌شد؛ اما در سال ۱۳۳۷ و با پیشنهاد شرکت ملی نفت ایران و موافقت وزارت کشور به لاوان تغییر نام داد. لاوان به معنی مامور تقسیم آب قنات است؛ اما ریشه کلمه عربی است و از دو قسمت لاو (سفید) و وان (نگهبان و محافظ) تشکیل شده است. در میان اعراب لاوان، به‌عنوان نامی پسرانه استفاده می‌شود.
جزیره شیدور: شیدور، جزو کوچک‌ترین جزایر خلیج فارس محسوب می‌شود. این جزیره‌ی ذوزنقه‌ای شکل با وسعت حدود ۱٫۲ کیلومتر مربع، غیرمسکونی و خالی از سکنه است که ۹۸ هکتار از آن را پناهگاه حیات وحش و ۸۷۰ هکتار را تالاب تشکیل می‌دهد. سواحل مارو بیشتر به‌صورت صخره‌ای هستند که در بین آن‌ها، سواحل ماسه‌ای با طول ۵۰ تا ۲۰۰ متر وجود دارند.
............................
آرشیو
