10 سال پیش که پسرکی 18 ساله از بندر لیورپول به بندر منچستر آمد، همه هواداران یونایتد بسیار خوشحال بودند که یک استعداد بسیار باکیفیت را به دست آورده‌اند. حضور رونی و رونالدو در ترکیب اصلی به شیاطین نوید آینده‌ای درخشان می‌داد. رونی از همان دوران تقریباً به طور دائم در ترکیب اصلی تیم حاضر بود. چه به عنوان مهاجم، چه هافبک چپ، چه هافبک میانی، اما هرچه بود، از آن زمان تا همین حالا، حضور رونی در ترکیب اصلی یونایتد هرگز زیر سوال نرفته است.
اما حال که رادامل فالکائو، هیولای گل‌زنی، و آنخل دی ماریا، اعجوبه تکنیک و خلاقیت، به ترکیب شیاطین سرخ اضافه شده‌اند، حال که که رابین فن پرسی و خوان ماتا و حتی عدنان یانوزای نیز در جمع شیاطین حاضر هستند، آیا باز هم رونی باید به طور خودکار در ترکیب اصلی تیم قرار بگیرد؟ آیا باز هم باید بدون اندکی تأمل به وازا یک پست در میدان اختصاص داد؟ شاید عده‌ای بگویند بله؛ زیرا او طی 10 سال گذشته ثابت کرده که از برترین بازیکنان تیم است و اکنون که بازوبند کاپیتانی را به بازو بسته، نیمکت‌نشین کردنش کاری اشتباه است.
اما بیایید از منظری دیگر به قضیه نگاه کنیم. با فرض استفاده فن خال از سیستمی با 2 مهاجم و 1 شماره 10 (حال یا همان 2-1-4-3 یا 2-1-3-4 مطرح شده در مطبوعات و رسانه‌ها)، آیا رونی آنقدر خوب هست که بخواهد در یکی از این پست‌ها قرار بگیرد؟ آیا گزینه‌های دیگر تیم از او بهتر نیستند؟
رونی به عنوان مهاجم
فکر می‌کنم کم‌تر کسی در دنیای فوتبال وجود داشته باشد که بخواهد بدون تعصب رونی را مهاجمی بهتر از فالکائو و فن پرسی بداند. این را حتی اغلب هواداران منچستر یونایتد نیز قبول دارند. فرم این بازیکن به مرور زمان افت داشته است. وازا دیگر آن تحرک بالایی که در جوانی داشت را ندارد. وازا دیگر آن آمادگی قبل را ندارد. درست است، وقتی روز، روز او باشد، هر خط دفاعی را می‌تواند نابود کند اما مسئله این است که مدت‌هاست دیگر روزهای او دیر به دیر از راه می‌رسند.
بازی در پست‌های متنوع طی سال‌های اخیر باعث شده که رونی تبدیل به مهاجم کاملی که استعدادش نوید می‌داد، نشود. او زمانی به عنوان یار نیستلروی بازی کرده و زمانی به عنوان یار رونالدو. اما همیشه وقتی بهترین فرمش را نشان داده که خود او مهره کلیدی تیم بوده است. وازا از آن مهاجمانی است که فقط در صورت تک بودن در تیم می‌توانند بدرخشند. البته حتی همین ادعا هم با در نظر گرفتن شرایطی که او در تیم ملی انگلستان داشته، جای بحث دارد. به هر روی، اکنون که یک هیتمن جدید به جمع رابین و دوستان اضافه شده، سخت بتوان رونی را مهره کلیدی خط آتش تیم تلقی کرد. باید در این منطقه رأی به برتری فالکائو و فن پرسی داد.
رونی به عنوان شماره 10
پست دیگری که رونی در آن بازی‌های بسیاری طی سال‌های اخیر انجام داده است، شماره 10 است؛ بازی‌ساز اصلی تیم؛ محور حملات؛ هرچه می‌خواهید اسمش را بگذارید. اما مسئله‌ای که اینجا مطرح می‌شود این است که آیا رونی به عناون یک عنصر خلاق از ماتا برتر است؟ آیا خوانیتو، که به عنوان شماره 10 در چلسی می‌درخشید، از وازا برتر است؟ این سوال کمی پیچیده‌تر است.
از زمان پیوستن به یونایتد در ژانویه امسال، خوان ماتا نتوانسته به آن صورتی که وعده داده می‌شد، بدرخشد. درست است بخشی از این افت فرم به این خاطر بود که از او به عنوان وینگر استفاده می‌شد. اما پس از نمایش‌هایی امیدوارکننده در پیش‌فصل، ماتا نتوانسته در بازی‌های لیگ آنگونه که باید تیم را به پیش ببرد. ماتا در قسمت‌های زیادی از بازی‌ها محو بوده است. رونی هم به همین صورت.
عده‌ای در بعضی رسانه‌ها بحثی مطرح کرده بودند که امکان بازی هم‌زمان ماتا و دی ماریا وجود ندارد آن هم به این خاطر که در سیستم کنونی فن خال، حضور دی ماریا و ماتا به طور هم‌زمان باعث از بین رفتن ثبات و تعادل در خط میانی می‌شود. این خود مقاله‌ای جداگانه می‌طلبد که از حوصله این بحث خارج است. برگردیم به موضوع اصلی‌مان.
رونی یا ماتا؟ رونی یا ماتا یا یانوزای؟ کدام یک از این بازیکنان مستحق حضور به عنوان شماره 10 تیم است؟ در زیر با استفاده از ماتریس مقایسه وب‌سایت آماری اسکواوکا، فاکتورهای درصد پاس صحیح، خلق موقعیت، پاس کلیدی و پاس گل این سه بازیکن را به ازای هر 90 دقیقه‌ای که در فصل پیش گذراندند، بررسی کردم. نتیجه رأی به برتری ماتا می‌دهد که با 14 بازی کم‌تر از رونی، آمار به مراتب بهتری دارد.
شاید عده‌ای مدعی شوند که رونی فصل پیش بیش‌تر به عنوان مهاجم سایه بازی کرد تا شماره 10. برای پاسخ به این شبهه، آمار رونی و ماتا را در فصل 13-2012 نیز بررسی کردم؛ فصلی که رونی تقریباً به طور خالص به عنوان شماره 10 بازی کرد و ماتا نیز به همین ترتیب. آمار خود گویای همه چیز است.
قضاوت پایانی
فکر می‌کنم شرایطی که بررسی کردیم خود به اندازه کافی گویا باشد. وازا دیگر یک گزینه قطعی در ترکیب اصلی نیست. اکنون پس از 10 سال، رونی باید جایگاهش را در ترکیب اصلی به دست آورد. وی باید ثابت کند که مستحق حضور در ترکیب اصلی است. باید ثابت کند که بازیکنی در کلاس جهانی است.
پل اسکولز زمانی گفت که رونی خیلی زود به اوج رسید. آیا او با اوجش فاصله گرفته و دیگر مستحق حضور در ترکیب اصلی تیم نیست؟ این سوالی است که جواب آن طی هفته‌های آتی مشخص خواهد شد. به نظر می‌رسد که فن خال به زودی باید تصمیم‌های بزرگی اتخاذ کند.
