این یک اتفاتق عجیب و غریب است که بازیکنان و مربیان پرسپولیس مقوله ای به نام جریمه نقدی را نمی پذیرند.
به گزارش طرفداری، در تمام مشاغل دنیا از جمله فوتبال پاداش در کنار جریمه تعاریف مشخص و مدونی دارند. افراد تحت قرارداد هر شرکت دولتی و خصوصی با توجه به عملکردی که دارند مشمول پاداش یا جریمه می شوند و در فوتبال نیز این موضوع یک مسئله کاملا تعریف شده است.
در فوتبال ایران و دنیا نیز بارها دیده ایم که بازیکنان هر تیم به واسطه کسب عنوان قهرمانی و پیروزی هایی که در طول فصل کسب می کنند، پاداش دریافت کرده با به عکس با قبول شکست گاها جریمه می شوند.
در همین پرسپولیس در دوران مدیریت های قبلی به ویژه مدیریت حبیب کاشانی بازیکنان به واسطه مصاحبه های بی جا و شکست هایی که متحمل می شدند هر چند وقت یک بار به عنوان جریمه درصدی از قراردادشان کسر می شد و درنهایت نیز دیدیم که همان تیم با وجود کسر 6 امتیازی فیفا پس از سال ها قهرمان شد.
اما بسیار عجیب است که طی چند فصل اخیر، دیگر بازیکنان و مربیان پرسپولیس تاب و تحمل جریمه مالی را ندارند و فقط و فقط از دریافت پاداش استقبال می کنند. چه پاداش سالیانه و چه پاداشی که بعد از هر بازی دریافت می کنند.
این یک واقعیت است که پرسپولیسی ها طی سه سال اخیر علاوه بر پاداشی که برای هر پیروزی از یکی از هواداران متمول خود در خارج از کشور دریافت می کردند، از باشگاه نیز توقع دریافت پاداش داشتند. آن هم بلافاصله بعد از کسب هر پیروزی. آن هم پاداشی به جز مبالغی که در قرارداد هر بازیکن برای قهرمانی آمده است.
اما به نظر می رسد پرسپولیسی ها این روزها و این سالها، تنها از دریافت پاداش استقبال می کنند و حتی تاب و تحمل جریمه 5 درصدی هم ندارند. آن هم در فصلی که نه تنها بعد از 5 فصل پیاپی قهرمانی را از دست دادند، بلکه در تهران مقابل تیم آلومینوم در جام حذفی شکست خورده و با شکست مقابل فولاد دستشان از سوپر جام هم کوتاه ماند تا در مجموع یک فصل بی جام و کاملا ناموفق را سپری کرده باشند. اما موضوع زمانی غریب تر می شود که در قبال تمام این اتفاقات که مانع از کامیابی شان شد، تنها 5 درصد جریمه شده اند و آن را هم قبول ندارند و در فاصله زمانی کوتاهی که به بازی بزرگ با استقلال باقی مانده از حضور در تمرینات سر باز می زنند.
حال سوال اصلی و اساسی این است که چرا مربیان و بازیکنان پرسپولیس زیر بار جریمه نمی روند؟
هنوز فراموش نکرده ایم که در دوران برانکو که تیم با مشکلات مالی زیادی مواجه بود و حتی در چند نوبت به واسطه مواجه با پنجره های بسته از جذب بازیکن محروم شد، هرگز خبری از این اتفاقات نبود. به گونه ای که برانکو و شاگردانش هرگز در فضای رسانه ای به این موضع دامن نزدند و گذاشتند این موضوع در خانواده پرسپولیس حل شود.
بارها دیدیم که برانکو در رختکن با شنیدن دردل های بازیکنان از مدیریت انتقاد می کرد و به شدت و با عصبانیت مختص به خود، از باشگاه و مدیران باشگاه پیگیر مطالبات شاگردانش بود اما به محض خروج از رختکن و در مواجه به خبرنگاران، با چهره ای مصمم تاکید می کرد هیچ مشکلی نیست و مسائل مالی هرگز مانعی برای آماده سازی تیمش نخواهد بود.نتیجه این تفکر همان چیزی بود که دیدیم. ایجاد یک رنسانس فوتبالی در پرسپولیس.
اما طی سه سال اخیر بارها و بارها شاهد اعتصاب و استعفا و اتفاقات این چنینی بوده ایم. این یک واقعیت است که اگر در دوران برانکو با آن همه مشکلاتی که وجود داشت اگر کسی پیش بینی می کرد که روزگاری پرسپولیسی ها به خاطر زمین چمن تمرین نمی کنند، خنده دار به نظر می رسید و کمتر کسی باور می کرد حتی زمین تمرین هم بهانه ای باشد برای تمرین نکردن و حتی نتیجه نگرفتن. اما در این پرسپولیس حتی چمن بلند هم می تواند باعث شود تا تمرینات و بازی های تدارکاتی برگزار نشود و بعد از اعتصاب هم، مشکل درون خانوده ای فرض شود!
به هر روی به نظر می رسد باید فکری اساسی برای این نوع تفکر کرد. تفکری که فقط و فقط از دریافت پاداش استقبال می کند و در مقابل هر نوع جریمه ای مقاومت می کند. حتی اگر اعتصاب چند روز طول بکشد. آن هم در آستانه حیثیتی ترین بازی برای هواداران میلیونی پرسپولیس...
جالب نیست؟
